Wat een begin van een nieuw jaar zeg. In december begon het eigenlijk al een beetje, een vriendin, die zgn ziek is heeft hulp nodig, mijn man, die altijd iedereen wil helpen, wordt in geschakeld. Op zich niets mis mee, maar hij vindt het zo kicken, dat zij zo goed met hem kan praten, dat hij erin doorslaat. Ze hebben geen relatie, zij wil geen relatie met een oudere man, zij is 30 en hij 47, maar vind het fijn dat ze met iemand kan praten, de vader die ze nooit heeft gehad. Ik natuurlijk boos en jaloers. In Januari gaat hij stiekem met haar uiteten, verteld het niet tegen mij, omdat hij mijn boosheid niet aankan. Zo volgen er nog meer dingen. Ik zat al een paar maanden niet lekker in mijn vel door omstandigheden en knapte toe af en kwam thuis te zitten. Tot overmaat van ramp hij ook, had dat al wel zien aan komen, maar kon hem niet helpen, we zaten dus beide thuis, met alle narigheid van dien. Hij vertelde me steeds dat hij het zo erg vond wat er was gebeurd en dat hij onze 30 jarige relatie niet weg wilde gooien en heel veel om me gaf.
Doorzijn werkgever werd hij op 70 % salaris gezet, dit gaf nog meer stress. Uiteindelijk is hij op 1 mei bij mij weggegaan, omdat zijn gevoel weg was, al wel 2 jaar, hij wilde rust en ruimte. Daar zat ik van de een op de andere dag met 2 pubers alleen. Na een paar dagen wilde hij bedenktijd, eerst van 2 weken en nu 2 maanden, ik heb daar in toegestemd, omdat ik nog wel om hem geef, maar het is zwaar. In het begin was hij zo afstandelijk, alsof ik een vreemde was, Nu gisteren was hij bij mij en was ik erg verdrietig, hij kwam naar me toe en legde zijn had op mijn schouder en hield mijn hand vast. Dit wekt weer hoop, maar ik weet ook dat ik eigenlijk geen hoop moet hebben, dat ik moet proberen, mijn leven weerop te pakken. Hoe zal het verder gaan???