Mijn vriend en ik zijn nu zo'n half jaar uit elkaar. Ik mis hem nog elke dag. Zelfs toen hij vorige week op vakantie ging met zijn vrienden heb ik gehuild (terwijl we elkaar amper zien...). We hebben wel veel contact via msn, al heb ik die ook niet veel aan staan in de vakantie. Zo nu en dan zien we elkaar nog eens.

Vandaag zag ik dat hij was thuisgekomen (op msn). Nog geen contact met hem gehad, hij begint maar (wat ik altijd laat doen...). Maar ik ga wel direct mijn haar beter doen, beetje make-up om een foto te maken voor op msn (heb mijn haar deze week laten doen). Kijken of het hem opvalt. Stiekem betrap ik mezelf op meer van zulke dingetjes. Ik weet dat hij mij nog graag ziet en dat hij stiekem nog wel droomt van onze sex. Ook als we bij elkaar zijn zijn we close (tegen elkaar aan liggen/zitten als er niemand bij is, maar meer niet...).

Ook al weet ik dat hij niets meer met mij wil, ik geef nog steeds niet op. Zou het misschien wel moeten doen. Het maakt mijn leven kapot. Ik heb geen zin meer in andere dingen, al is mijn vakantiewerk wel top en leid het me af. Maar als ik dan weer een paar dagen vrij heb verlang ik naar hem. Naar onze gezellige dagen/avonden. Naar zijn huis/familie of met mooi weer naar zijn boot... Net als laatst met het Skutsjesilen, vorig jaar keek ik het met hem en zijn vrienden vanaf het water. Dit jaar reed ik langs het meer en liet een traan over mijn wang rollen.

Ik mis nog steeds alles aan hem, al laat ik het nu niet meer blijken. Dit heb ik in het begin wel gedaan, en dat was fout bedenk ik me achteraf. Maar het was mijn gevoel, en die moest ik kwijt. Stom, maar het zij zo... Nu probeer ik 'de goede vriendin' te zijn. Hij heeft nogal problemen met zichzelf. Wat ik fout heb gedaan in onze relatie is hem steunen (ik had ook genoeg aan mezelf, heb veel moeten verwerken in korte tijd...). Ik wil laten zien dat ik het heus wel kan. Misschien komt het ooit nog wel goed...