De storm gaat ooit eens liggen.....(Bløf)

Aan bovenstaande zin hou ik me momenteel vast. Heel deze tekst lijkt op mijn lijf te zijn geschreven. Enerzijds doet het onwijs zeer die tekst, anderzijds geeft het me hoop.
Momenteel raast er nog steeds een storm in mij, ik lijk steeds tegen hetzelfde punt aan te lopen. De drie fases van liefdesverdriet...Ontkenning is er maar kort geweest, boosheid des te langer, dat hield/houdt me op de been. Maar dat verdriet, ik weet dat het moet, maar op de een of andere manier hou ik het (onbewust) tegen en ik heb geen idee hoe ik het moet loslaten. Die dam moet breken, maar hoe gaat dat?
Ik had zo graag een ander einde gezien. Dat onze relatie over was, ja dat was ie zeker, maar kon het niet anders? Kon hij me niet met respect behandelen? Nee, dat kon hij niet, en daar moet ik het verder mee doen. Alle tips die hier worden gegeven volg ik op. Ben niet bij de pakken neer gaan zitten, gewoon blijven werken, leuke dingen doen, nieuwe mensen leren kennen, hobby's om te doen. Ik doe het allemaal, maar blijf terugkomen bij het oude, ik voel me niet oke. Het voelt nog te vaak als een masker.

Natuurlijk ondertussen een paar wijze lessen geleerd. Voor mijn geval geldt: alles valt of staat met zelfvertrouwen. Das handig om te weten, maar helaas niet 1, 2, 3 gefixt. Mijn zelfvertrouwen heeft een enorme deuk opgelopen. Nee, ik ga hem niet overal de schuld van geven, heb altijd al 'last' gehad van mijn zelfvertrouwen. Zelfacceptatie dus. Auw, das een pijnlijk onderwerp waar ik het liefst van wegloop. Zoals ik ook al tijden van mezelf wegliep/loop. Steeds is er wel iets wat ik eerst moet verbeteren voordat ik denk: ja, dan accepteer ik mezelf wel. Ja, eerst 20 kilo afvallen, dan accepteer ik mezelf wel. Maar ik wil mezelf gewoon accepteren zoals ik ben! Omdat ik weet dat die k.tkilo's er toch weer aankomen, en als ik ze ben afgevallen nog niet blij met mezelf ben. Weet je wat het gekke is? Al die tijd dacht ik dat 'men' mij niet accepteerde omdat ik wat dikker ben dan het gemiddelde, maar de pijnlijke waarheid is dat ik mezelf niet accepteer....
Het neemt soms ongezonde vormen aan: ik ga pas weer uit als ik dit weeg, ik koop geen nieuwe kleding tot ik dit weeg, ik stel mezelf pas weer open als ik dit weeg...

Toch ben ik nog steeds blij dat hij het uitgemaakt heeft. Blij is misschien niet het goede woord, het is eerder goed voor me geweest dat hij het heeft uitgemaakt. Focus op mezelf, hoe zwaar ik dat ook vind, ik zorg liever voor een ander zodat ik niet voor mezelf hoef te zorgen. Maar nu word ik gedwongen voor mezelf te zorgen, en uit te vinden waar al die pijn vandaan komt.

Had afgelopen woensdag eigenlijk mijn eerste afspraak bij een psych (ja ja, ik laat me niet klein krijgen ) maar werd ziek, griep. Erg jammer, had me er zelfs een soort van op verheugd. Heb een spiegel nodig, iemand die naar me luistert, en me ook een schop onder mn kont geeft! Ik wil NU leven, niet meer in het verleden, en ook niet in de toekomst..., ik wil nu!