Lieve mensen,

Ben nu een week lid van deze site, ik geloof 12 dagen want zo lang is het uit. Ik lees al jullie verhalen, en merk dat ik op zoek ben naar een verhaal dat op dat van mij lijkt, want daar vind ik veel steun uit. De ochtenden zijn inderdaad het moeilijkste, gelukkig word ik niet wakker met een direct wanhopig gevoel, dat heb ik ook wel eens meegemaakt, maar toch blijft er een steen in m'n maag waardoor ik me niet kan zetten tot de normaalste dingen.

Mijn verhaal: vier maanden geleden kwam ik hem tegen. Het was geen liefde op het allereerste gezicht, maar nadat we elkaar ontmoet hadden, dachten we allebei aan elkaar. We gingen wat afspreken en het was meteen raak. Zoals ik nog nooit eerder had meegemaakt. Wat waren we blij met elkaar. Iedere keer dat we elkaar zagen werd het leuker. Ik straalde als nooit, nooit, nooit tevoren. Dat heeft mijn hele omgeving ook gemerkt: vrienden, familie. Ze waren allemaal zo blij voor me. En bij hem ook: hij kreeg constant van zijn vrienden te horen dat ze ons zo leuk vonden, dat ze hem ook nog nooit zo hadden gezien. Hij ging nog harder voor mij dan ik voor hem, plannen maken voor volgende maand, volgend jaar, later. Ik had dit nog nooit meegemaakt, ik dacht echt: dit is hem!

Het bleef fantastisch. Langzaam begon het alleen wel duidelijk te worden (tussen neus en lippen door, en zonder er echt over te praten) dat er wel iets was wat tussen ons nooit opgelost zou kunnen worden. Hij wil namelijk geen kinderen. Absoluut niet. Nooit. Dat heeft hij al zijn hele leven geweten. En hij is er absoluut van overtuigd dat hij daarin ook nooit voor niemand bij zal draaien. Ik dacht natuurlijk dat dat wel mee zou vallen, maar wist diep in mijn hart wel dat dit niet goed zou komen. En daar was ik ook erg verdrietig over, maar ik negeerde het. We hebben er niet echt over gepraat. Maar misschien is juist dat tussen ons in gaan staan. Vorige week kwam hij met de mededeling dat hij geen toekomst zag, dat zijn gevoel weg was. En hij begon -- gelukkig -- meteen over de kinder issue. Hij kon wel in me investeren, maar wist dat ik toch weg zou gaan als 'mijn eierstokken zouden beginnen te rammelen'. Ik kan alleen maar hopen dat ik dat ooit ook echt besloten zou hebben. Want hoe zeer hij ze niet wil, hoe zeer ik ze wel wil (mocht dat me gegund zijn natuurlijk). Het is natuurlijk niet alleen het kinder ding maar ook een manier van leven. De laatste maand voelde ik me al ongelukkiger in de relatie, het bevordert je intimiteit niet als je over dingen niet kan praten. Dat vind ik al moeilijk hoor, dat praten (met vriend). Maar ik heb het dit keer wel een paar keer geprobeerd, te vertellen dat ik met dingen zat. Maar ik stond voor een dichte deur. Hij is vrij stoicijns in dingen, droomt ook niet (of onthoudt ze niet). Voor hem zijn dingen zoals ze zijn, what you see is what you get. En hij is er zelf van overtuigd dat daar ook niet meer achter zit. Of ik dat geloof? Ik weet het niet. Ik weet wel dat hij het zeker niet toe laat allemaal. Een contrast met hoe hij overkomt en hoe ontzettend lief hij voor me was trouwens. En zo lief was hij nog steeds voor me, al wel wat minder. Ik dacht dat ik me niet meer zo lekker voelde in die relatie omdat ik met mezelf zat, maar er was meer aan de hand (toch die intuitie voelen). Maar ik kreeg gemengde signalen want als ik twijfelde dan lagen er weer lieve briefjes in mijn huis, maakte hij weer plannetjes voor ons en dacht ik: okee, het ligt aan mezelf, ik ben gewoon onzeker hierin. En dat nam hij steeds weer weg. Achteraf denk ik dat hij ook gewoon graag had gewild dat het gewerkt had (dat zei hij ook tegen me).

Maar nu. Ik was zo gelukkig met hem. Ik begrijp waarom het uit is. Hij heeft me ook niet harteloos gedumpt, hij was ook heel verdrietig. Ik heb gevraagd aan hem om geen contact op te nemen, en dat respecteert hij. Al verlang ik natuurlijk wel naar berichten dat hij me mist....

Ik praat met heel veel mensen, en dat helpt, merk ik. In de ochtend voel ik me kut en kan ik me nergens toe zetten. Op m'n werk kan het me ook allemaal niet veel schelen. Ik mis hem heel erg, hem als persoon, hoe hij lacht, dingen die hij zegt. Ik weet nu niet meer waar hij mee bezig is. Ik mis hem gigantisch. Het verdriet heb ik om het grote contrast: hoe kon hij zo vol voor me gaan in het begin, en is het gevoel nu gewoon weg. Hoe kan je nou niet verder verliefd op mij zijn geworden?

Is dit verhaal voor iemand herkenbaar? Ik weet dat ik hier overheen ga komen, als ik alle sites erop nasla doe ik het precies volgens het boekje: veel huilen, veel afspreken met mensen, veel erover praten, veel schrijven (wat helpt dat zeg!).

Maar ik hoor heel graag hoe zoiets bij anderen is gegaan. Uiteindelijk is me meer pijn op de lange termijn bespaard gebleven, ik begaf me op glad ijs met hem: ik kan alleen maar hopen dat ik zelf ooit de beslissing had kunnen nemen om wegens die kinderdingen bij hem weg te gaan. Ik heb al nooit zoveel geluk gehad in de liefde, en dat maakt dit nu ook een groot contrast. Ik ben typisch zo'n meisje waarvan iedereen roept: dat jij geen relatie hebt daar begrijp ik helemaal niets van. Kent iemand dat ook?

Wat ik vooral wil weten is hoe die steen in mijn maag weg komt. Hoe dingen me weer kunnen gaan schelen. Ik ben bang dat ik op m'n werk fouten ga maken because I just don't care. Gelukkig weten zij ook wat er aan de hand is.

Vier maanden. Eigenlijk heel kort. Maar zo heftig. Het voelt anders.