Ik ben geen groentje op het gebied van de liefde, en daardoor helaas ook niet op het gebied van liefdesverdriet. Des te ouder ik word, des te moeilijker het lijkt te worden. Voor een groot deel vanwege mezelf. Ik heb me lange lange tijd groot gehouden en gedaan alsof niks of niemand me kon kwetsen.
Tot de laatste jaren, tot ik besefte dat ik misschien wel veel had gemist.
Nu begin ik bijna te twijfelen of dat wel zo is, want het heeft me toen ook veel ellende bespaard, in mijn "harde" periode bedoel ik dan. Maar voorop staat dat ik nergens spijt van heb, dus het heeft er allemaal bijgehoord.

Als je te horen krijgt "het is uit, ik kan niet meer" dan zijn dat de woorden die alles onder en om je heen vandaan trekken. Je houdt zoveel van die persoon en wilt daar bij zijn. Ik heb het vaak over de navelstreng, die verbondenheid is zo sterk. Je bent gewend om om hem/haar te geven, voor hem/haar te zorgen, met hem/haar te lachen en hij/zij is je vertrouwensmaatje geweest...in alles!
Je weet wel dat dat dan stopt, dat dat moet stoppen. Je weet ook dat dat je gaat lukken. De vraag is alleen altijd wanneer....
Ook degene die het heeft uitgemaakt heeft pijn, meestal wel (er zijn wellicht wel wat gevoellozen op deze aardbol, maar menigeen is dat niet) alleen voor een deel is het anders. Zij hebben die keuze gemaakt, zij hebben die beslissing genomen.
Zij zijn degenen die besloten hebben dat het beter is dat de relatie eindigt, om wat voor reden dan ook.
Als "gedumpte" voel je je toch ook wat aangetast in je eer, of in ieder geval in je zekerheid en zelfvertrouwen. Je vraagt je af "waarom" en "had het ook anders kunnen gaan als...".
Zoveel vragen, zoveel onzekerheden en zoveel pijn.

Zelf heb ik het 2,5 jaar geleden meegemaakt en helaas nu dus weer. Deze keer is het wel anders. Ik merk dat mijn ex er ook moeite mee heeft. Voor een deel is dat fijn, maar aan de andere kant schiet ik er in feite niet eens zoveel mee op.
Hij vond het ook pijnlijk toen ik hem van Facebook verwijderde bijvoorbeeld. Gaf ook aan dat hij op mijn account keek zodra er een bericht van mij op stond. Ook hij mist mij.
Hij is de relatie met mij niet begonnen met als doel het uit te maken. Maar hij mist niet alleen de relatie, maar ook echt mij als persoon.
Hij geeft om mij en leeft met me mee. Hij weet ook dat ik het afgelopen half jaar veel voor mijn kiezen heb gekregen.
Alleen, hij helaas zelf ook....

Ik wil niet dat mijn ex en ik elkaar nog pijn doen. Contact met elkaar levert dat op dit moment helaas nog wel teveel op. Toen Puck zoek raakte kon ik mezelf niet bedwingen om hem dat te melden. Eigenlijk is dat ook niet verkeerd geweest. Dat heeft niks kapot gemaakt, gelukkig.
Maar als het over onze relatie gaat, dan is het moeilijk. Dan is de relatie toch wel scheef. Die is ook niet recht: hij heeft het uitgemaakt (nou ja, feitelijk zijn we daar samen op gekomen, maar dat kwam omdat hij niet meer kon) en ik ben degene die nog voor hem wilde gaan.
Ik besef me al dat onze relatie niet meer werkte. We komen niet meer tot elkaar, we zitten in een ander universum zoals iemand hier al zei.
Willen wij nog contact met elkaar in de toekomst? Mijn ex wel, ik weet niet hoe dat verloopt in de toekomst. Eerst zal ik er voor moeten zorgen dat de verhoudingen weer recht zijn.

Mijn ex is geen naar mens. Net als de meeste exen hier op de site. Het kon niet meer, het ging niet meer. Ook hij heeft het daar moeilijk mee.
Er zijn allerlei verklaringen of oorzaken te vinden. Maar mijn credo is altijd wel "een relatie is niks voor niks uit". En uiteindelijk is het meestal zo dat de reden zelf er dan niet eens meer toe doet. Uiteindelijk kom je op een punt dat je dat gewoon accepteert. Ik kwam op dat punt met mijn vorige ex, en zal daar nu ook weer komen.
Het is uit, punt.