Hi lief Carmpie,

Ik lees je blogs altijd, reageer er niet altijd op omdat ik niet altijd iets zinnigs te zeggen heb, of iets kan zeggen waarmee ik je help. Je blogs raken we altijd een beetje omdat ik het ook zou kunnen schrijven.

Maar soms, op momenten dat ik zelf ook sterker ben dan andere, dan hoop ik toch iets te zeggen wat je misschien eventjes (al is het een paar minuten) helpt.

Je moet "missen" niet zien als een gat, niet zien als leegte, je moet het zien als ruimte. Als je niemand zou hebben om te missen, dan zou je leven verschrikkelijk leeg zijn. Het is fijn om iemand te hebben die je mist, ookal mist diegene jou niet (wat vast niet zo is). Missen is namelijk JOU emotie, die emotie veranderd niet als de ander het net zo, of juist niet zo, voelt. Je moet die ruimte vooral niet zien als een leegte. Stel: Je hebt een boekenkast, en je haalt er een boek uit, op die plek ontstaat dan een "gat". Zodra jij jezelf kan leren om dat "gat" als ruimte te gaan zien, dan geef je jezelf de kans om de boekenkast weer "vol" te maken. Soms, als dat zo uitkomt, kun je na verloop van tijd weer hetzelfde boek inzetten, maar misschien kom je er na een (lange) tijd achter dat er een beter boek op die plaats past. Waardoor de hele kast nog mooier in verhouding is.

Misschien niet duidelijk, maar visualiseren helpt mij soms.

Heel veel liefs en sterkte!