Mijn ex heeft vanavond gebeld en ik heb opgenomen.
Ik was benieuwd hoe zijn gesprek bij de ha was gegaan.
Het was fijn om zijn stem even te horen.

Maar ik was niet zo blij met alles wat ik te horen kreeg. Het gaat zo slecht met hem. Psy vooral.
Maar hij is nu ergens aangemeld om zijn blowen aan te gaan pakken. En gaat gesprekken krijgen voor de rest. Ik ben wel blij dat hij eindelijk stappen gaat zetten.

Ik ben ook wel ergens trots dat hij het nu eindelijk door heeft. Dat hij dit niet meer alleen kan.
En dat ik niet de "schuldige"hiervan ben. Dat laatste ziet hij nog niet helemaal in.
Maar dat gaat hoop ik wel gebeuren.

Verder hebben we luchtig gesproken. Even niet al te moeilijke dingen.
Hij vroeg hoe het mij ging: ik heb aangeven dat het goed gaat. Druk bezig ben met leuke dingen en weer ben begonnen met sporten. Ik heb mezelf sterker neer gezet dan dat ik me daadwerkelijk voel.
Maar dat wilde ik niet aan hem laten merken.

Nu hebben we al bijna 2 uur opgehangen, maar mijn drang naar contact is aangewakkerd.
Ik wil hem smsen, ik wil nog meer vragen stellen. Ik wil antwoorden.
Ik wil lieve dingen zeggen, ik wil zeggen dat ik hem mis en van hem hou.

Maar ik ga het niet doen. Ik ga het allemaal zo in een brief zetten. Voor hem die ik niet opstuur.
Daar mag alles in.

Ook dat ik best boos ben of teleurgesteld dat hij ondanks zijn stappen en zijn aanmelding hij vandaag toch in de trein is gestapt en wiet is gaan halen.
Maar ja ik weet dat een verslavind ook diep kan zitten.

Waarom is het zo moeilijk om iemand los te laten.
Soms denk ik wel 7 jaar is toch ook niet zo lang?

Maar gevoelsmatig wel te lang om dat zo maar te verliezen.
Ik blijf ook heen en weer slingeren.

Dan weet ik wat ik wil, en het andere moment stort dat in en wil ik weer wat anders.
Dat gaat de hele dag door.
Gelukkig ben ik ook daarin erg stabiel.