Beste mensen,
Graag wil ik jullie vertellen hoe het verhaal bij mij in elkaar zit. Misschien dat er mensen zijn die mijn hele goede op peppende tips kunnen geven maar ik hoop ook dat er mensen zijn die van dit verhaal kunnen leren. Het zit zo:
Sinds oktober is het uit met mn vriendin de relatie duurde 3 jaar. In die 3 jaar hebben we ontzettend veel lief en leed gedeeld. We hebben veel mee gemaakt, zowel gelachen als gehuild en al de problemen en leuke dingen er omheen je kent het wel. Ik ben ontzettend veel van deze meid gaan houden zei ook van mij. We gaven om elkaar. De relatie was belangrijk voor ons allebij. Toch stond ik 100% achter de relatie en mn inmiddels ex-vriendin voor pak hem beet 85%. Het was voor mij meer geven als nemen. Nog een probleem kwam erbij kijken dat mijn vriendin niet goed met mijn moeder op kon schieten. Ze kon er niet mee leven. Ze irriteerde zich keer op keer. Het suste elke keer wel wat maar ergens.....kon ze er niet mee leven. De gevoelens waren afgelopen maanden (aug,sep,okt 2009) niet meer zoals altijd. Vaak getwijfeld om het uit te maken maar ze kon het niet. Ze kon mij niet los laten ze hield nog van me. Nu op 17 oktober 2009 om precies te zijn heeft ze toch de weg voorzich zelf gekozen. Niet speciaal omdat ze mij niet meer zag zitten maar vooral het hiervoor genoemde probleem. Je zou zeggen je prikt er doorheen met echte liefde. Maar die liefde was niet genoeg dan waarschijnlijk. Heb zelf veel verdriet gehad en heb ik inprincipe nog steeds. genoeg traantjes gepinkt. Vind het zo raar om in 1x weer alleen te zijn na alles wat er gebeurd is in 3 jaar. Vreemd gevoel. Met haar ging het stuk beter, haar gevoelens waren natuurlijk minder voor mij als wat ik voor haar had en zei heeft er natuurlijk voor gekozen. Ik had moeite met alles in mijn hoofd was alles "twisted" maar zei ging leuke dingen doen ze ging op eens veel uit wat ze normaal nooit echt deed en allerlij andere dingen. Zei is mij een aantal stappen voor. Maar wat er nu nog bij komt: even terug in het verleden. ongeveer 2 maanden voordat ik met haar kreeg was ze aan het daten met een andere jongen. Ze was verliefd op hem en vond hem erg leuk. Deze jonge had er toch niet zo heel veel interesse in. Toen heb ik er leren kennen en daar is een relatie van 3 jaar uit voort gekomen. Na ongeveer een maand dat het vanaf 17 ok uit is heeft ze hem weer opnieuw ontmoet opnieuw contact met hem en weer gedate. Onder tussen hebben ze een "relatie". Toen ik dit via via hoorde was mijn hart volledig gebroken. De wereld verging onder mijn voeten. Zo voelde het. Dagen erna, slecht slapen,slecht eten noem maar op. Was verschrikkelijk aan het klooien met me zelf. Zag het totaal niet zitten. Ik vind het zo'n raar gevoel dat een meid waar je 3 jaar lang alles mee hebt gedeeld en waar je alle aandacht van kreeg waar je zoveel mee gedaan hebt en mee gemaakt hebt dat die nu in 1x weg is en mij heeft laten vallen en direct kiest voor iemand anders. Ten eerste was ik er niet aan toe dat het uit was, en dit krijg ik er gratis bij. Ben altijd 100% goed voor haar geweest. Dit komt verschrikkelijk ondankbaar over. Zelf zei ze; "als ik hem een half jaar later was tegen gekomen was het dan gebeurd". Oftewel ze was er zelf niet echt na opzoek. Nu gaat het wel weer stuk beter maar ik ben zo ontzettend bang dat ik haar tegen kom. Dat zou ik echt niet kunnen zien. Vind het nog zo raar dat zei weg is uit mijn leven, mijn gevoel zegt dat ze bij mij hoort maar ze gaat met een ander:S. Na veel gepraat te hebben met mensen uit mijn omgeving heb ik voor me zelf een soort van Theorie bedacht die als volgt is: Ik kan me eige niet voorstellen dat zei die 3 jaar die ook voor haar belangrijk waren in 1x achter zich neer gooit. Ze heeft duidelijk laten merken de eerste 2 a 3 weken na het uit was dat ze het er ook niet helemaal makkelijk mee had. Daarna leek het alsof het haar niks uitmaakte. Dat gevoel heb/had ik daarbij. Maar volgens mij gaat ze met die andere jongen puur omdat ze niet geconfronteerd wil worden met haar gevoelens om onze relatie. Ze is natuurlijk 3 jaar aandacht gewend en volgens mij troost ze deze gevoelens en pijn met een ander om het van zich af te zetten. Terwijl ik het goed verwerk door het over me heen te laten komen en dit te verwerken. Naar mijn zin houdt ze zich zelf voor de gek door de problemen op deze manier te ontlopen. Ook heb ik het gevoel dat ze "meer" is als mij. Omdat zei nu gelukkig is? Omdat ze nu een ander heeft? Of zie ik dit verkeerd en heeft ze nu wellicht een kut gevoel en troost ze het op deze manier.

Misschien kunnen jullie mij helpen. Het is een lang verhaal maar hopelijk leest iemand het en begrijpt iemand het.

Alvast bedankt,

Grz,