Hallo Allemaal,

Ik heb al heel lang liefdesverdriet, soms wat meer, soms wat minder.
Misschien is dat het verwerken zoals mijn moeder zegt, twee stappen vooruit, eentje achteruit.
Maar toch elke keer als ik een stapje achteruit doe voelt het alsof dit gevoel nooit meer weg gaat. Terwijl als ik kijk naar hoe ik me 8 maanden geleden voelde, was dat echt een hel vergeleken met nu.

Het begon allemaal drie jaar geleden.
De eerste keer dat ik hem zag voelde ik meteen dat er iets was tussen ons.
Heel gek want ik vond hem niet eens knap, hij was heel stil en terug getrokken en ik ben juist heel extravert, hij deed ook heel afstandelijk en leek totaal niet geintresseerd in mij.

Uiteindelijk hadden we een relatie en wat bij mensen normaal in het begin rozengeur en maneschijn is, was dat bij ons niet echt het geval.. Hij bleek een ego van hier tot Tokyo te hebben en we hadden serieus elke dag ruzie. Want ik laat niet over me heen lopen en ik laat me niet vertellen wat ik wel of niet mag doen.
Maar toch waren we zoooooo ontzettend verliefd op elkaar dat die ruzies niet eens erg waren, want als het dan weer goed was, was het ook echt geweldig.

Uiteindelijk na een jaar hadden we een stabiele relatie en was ik echt heel erg gelukkig met hem.
Hij was echt alles wat ik in iemand wilde. En ik zei altijd tegen iedereen "Ik hoop dat jullie ook ooit een vriend krijgen zoals hij, dat verdiend ieder meisje".
Altijd als hij mij vast hield, maakt niet uit of ik de grootste zorgen van de wereld had, dan viel dat van me af.
Ik had ook een tijdje last van paniek aanvallen en onrustig zijn en als ik dan bij hem was en ik kroop tegen hem aan dan werd ik rustig.
Ik hield zo ontzettend veel van die jongen, dat is gewoon niet te beschrijven.

Hij moest vaak voor z'n werk naar het buitenland, toen hij daar weer een keer was kregen we weer knallende ruzie over de telefoon.
En ik kan je zeggen, als je zo veel van iemand houdt en die gene maakt altijd maar ruzie terwijl jij alleen maar wilt dat het goed is tussen jullie, is dat ontzettend vermoeiend.
Het zoog energie en die keer was gewoon de druppel.
Ik zei tegen hem om hem te laten schrikken en te laten merken dat dat echt moest stoppen "ik weet niet of ik nog zo verder kan met jou".
Hij dacht dus dat ik het had uitgemaakt, omdat ik daarna een optreden had en niks van mezelf kon laten horen.
Toen ik uiteindelijk weer met hem sprak wilde hij me niet zien, spreken.... helemaal niks.
En hij zei dat ik het niet zomaar op zo'n manier kon uitmaken en dat ik nog veel moest leren.
Zijn favoriete zinnetje "je bent nog zo jong, jij moet nog veel leren over relaties!". (ik was 19 toen ik wat met hem kreeg)

Ik was heartbroken tot de max. Ik wilde dit helemaal niet! Ik had het niet uitgemaakt! Ik wilde bij hem zijn en alleen bij hem! Hoe kan hij nou zo makkelijk er klaar mee zijn terwijl we zoveel van elkaar houden??!!
Ik snapte er niks van. Ik was helemaal hysterisch.
Uiteindelijk wilde meneer wel met mij praten.. we zaten buiten op een bankje en ik was natuurlijk volop in tranen. Ik zei dat ik er niks van snapte, hoe kon het nou opeens over zijn?
Maar volgens hem had ik het uitgemaakt en had ik ZIJN hart gebroken. Na heel veel gehuil van mijn kant en veel geschreeuw van zijn kant, ben ik helemaal over de rooie weg gelopen.
Hij kwam achter me aan en hebben we denk ik een uur staan knuffelen en heeft hij me getroost.
En toch zei die na dat uur "ga maar naar huis, dat is beter".
Ik zie het nog zo voor me als de dag van gister, midden in de zomer, huilend met een gezicht vol mascara in de metro naar Amsterdam Centraal.

Ik was er ka-pot van! maar liet dat niet merken aan hem, ik wilde niet achter hem aanlopen. Liefde kan je nou eenmaal niet afdwingen.

Het moment dat het weer goed kwam was toen ik achtergrond zang moest doen bij een heel groot evenement in Amsterdam, toen het klaar was liep ik van het podium af en wie stond daar onder aan die trap, juist ja.. hij.
Die avond kwam hij er volgens mij weer achter hoe leuk hij me vond want daarna ging hij me half stalken omdat hij wilde afspreken.
Enfin, we waren na een paar hobbeltjes in de weg weer helemaal happy. Hij ging verhuizen, ik hielp met alles, samen naar de ikea, ik heb dat huis ingericht, ik heb zelfs de bank in elkaar gezet. Was weer helemaal leuk.
Ik woonde daar half, al mn spullen lagen daar en al mijn kleding in de kast.

Op een dag voelde me ik raar, ik dacht opeens, ik moet hem nu bellen!
Hij nam op en hij was in de badkamer, wat ik normaal niet raar zou vinden maar nu wel..
Ik had zonder aanleiding het gevoel dat er iemand anders in zijn leven was, mijn intuitie is heel strek.
Daarna gingen dingen mij opvallen, zoals elke keer als ik daar kwam stonden fotolijstjes met onze foto's opeens anders. Of waren kaarsen die ik nieuw had gekocht opeens opgebrandt terwijl hij altijd tegen mij zei "he moet dat nou die kaarsen weer aan".
Toen hij drie weken weg was voor zijn werk en ik weer bij hem was wilde ik een ander tshirt aantrekken.
Ik zocht tussen mijn kleding en vond een zwart topje van de Zara wat NIET van MIJ was.
Echt het lood zakte in mn schoenen. Alsof ik van een wolkenkrabber afviel...
Dus toch... hij heeft dus toch iemand anders...

Ik liep naar hem toe met het shirt in mn hand en vroeg "van wie is dit?". Hij draaide zich om, zag het shirt en werd boos, zo boos had ik hem nog nooit gezien.
Hij smeet van alles op de grond en schreeuwde dat ik mn bek moest houden.
Toen wist ik eigenlijk al genoeg. Ik kende hem zo goed, ik wist precies hoe hij reageerde als hij was betrapt.
Maar toch omdat ik zo geloofde in "ons" wilde ik hem geloven. Hij zei dat het niet waar was en keek me echt recht in mn ogen aan. Ik geloofde hem niet, maar liet het er maar bij zitten en ging naar huis.
Ik kon het toch niet links laten liggen en heb hem een week lang elke dag gevraagd of hij nou met een ander was maar hij bleef ontkennen. Niemand in mijn omgeving kon ook geloven dat hij dat zou doen. Hij was in iedereen z'n ogen de good guy. Mn vriendinnen niet, mn vader niet.. iedereen zei "nee joh er moet een verklaring zijn voor dat shirt" en hoe graag ik daar in mee wilde gaan, ik voelde gewoon dat het niet ok was.
Uiteindelijk heeft hij na lang zeuren toegegeven dat hij is vreemdgegaan.
Op de vraag waarom hij dat had gedaan zei hij dat hij niet wist waarom... omdat het kon denk ik.

Nu ben ik 22, hij 27 en had al heeeeel snel een nieuwe vriendin, een meisje van net 19.
En hij maar zeuren dat ik zo jong was.. jaja.. hij vond dat alleen maar fijn omdat hij die naive meisjes dingen wijs kan maken. Hun kan laten geloven dat hij zo'n goede jongen is en het is zo fijn voor hem dat ze hem de hemel in prijzen.
Want ja, mensen met een groot ego moeten gevoed worden met complimentjes.
Hoe jonger hoe beter, hoe meer zogenaamde wijze dingen hij ze kan inplanten.
Hij weet helaas niet wie hij is en wilt nooit de confrontatie aan met zichzelf en zijn fouten. Daardoor zal hij altijd in deze cirkel blijven dwalen.
Ik heb zo ontzettend veel geleerd van deze relatie, maar ik heb nog meer geleerd toen het definitief over was.
Ik heb veel geleerd omdat ik in mijn eentje moest zijn, omdat ik de confrontatie wel aanging me mijzelf.
Hij was mijn leven en ik dacht dat ik nooit zonder hem zou kunnen. maar dat is echt niet waar. Ik was gelukkig voordat ik hem kende, dus kan ik ook gelukkig zijn na hem.
Het gekke is dat hij mij zo veel pijn heeft gedaan, maar ik ben nooit boos op hem geweest. En ik ben ook altijd van hem blijven houden. Hij heeft mij ook altijd aan het lijntje gehouden, nooit verteld wat hij nou echt voelde diep van binnen, ik probeerde dat los te weken bij hem maar dat lukte niet.
Tot op de laatste dag dat ik hem zag bleef hij volhouden dat hij van mij hield maar dat het MIJN schuld was dat het zo is gelopen omdat ik tenslotte een jaar daarvoor zijn hart had gebroken.
Ik heb hem een stukje van mezelf gegeven en dat zal ik nooit meer terug krijgen.

Mijn relatie met hem was eigenlijk heel ongezond omdat ik niet zonder hem kon zijn.
En ik zie nu ook in dat een relatie niet je leven moet zijn, maar je leven meerwaarde moet geven.
En dat je nooit moet zoeken naar iemand die je compleet maakt, want je moet al compleet zijn om een gezonde relatie te beginnen..

En toch nu bijna een jaar later.. als ik zijn naam hoor stopt m'n hart eventjes, en als ik een foto van hem zie ben ik weer twee dagen een emotioneel wrak, heb ik nog steeds wel eens huilbuien, droom ik dat we weer samen zijn, mis ik hem en denk ik elke dag "gaat dit gevoel voor hem ooit helemaal weg?"

xxxx