Als ik dit lees, voel ik spontaan weer de krampen in mijn buik. De tegenstelling van het willen, het voelen en de realiteit dat dat niet k?ɬ°n. Althans niet op die manier die ideaal is. Bij jou anders dan bij mij, als jij zou willen, zou hij ook. Maar bij beiden zou toch de situatie niet ideaal zijn. Het willen wegkruipen in de armen, in het lijf en daar te blijven zitten en dat het altijd goed mag zijn....
Helaas, kan je er niet bij helpen. Ik begrijp wat je voelt, kan met je medeleven, maar dat gevoel in de buik..... pfffff
Knuffel, Panic

Boa:
vreselijk intelligent wijf dat je dr bent
Jouw gevoel is zo ontzettend oprecht, ik wordt er gewoon blij van, het is zo en het is vreselijk die pijn, elke dag weer in een andere vorm, twijfels, woede, haat bijna, onzekerheid, maar het is wel iets wat ik in je zie waar ik blij van wordt, zoveel oprecht gevoel, als een partner nu zo tegen mij zou praten, zou ik ontzettend gelukkig zijn

... als ik jouw verhaal lees Boa, wat heb je het prachtig verwoord. Wat herken ik veel, nu al en verder is het een blik in mijn nabije toekomst, want ik weet nu al: het blijven voorlopige zware tijden, en dat missen kan nu veel heviger zijn dan het 2 maanden geleden was ... what's next?

Dat gevoel, verdriet dat lichamelijk pijn doet, we moeten er allemaal doorheen en gelukkig kan ik verhalen als die van jou lezen, herkenning, even uitjanken en weer verder, tot de volgende dip, als een steeds terugkerende cyclus: liefdesverdriet.

Meid, kan niet anders dan je sterkte wensen, herken de pijn maar kan je helaas niet helpen. Daarom een knuffel en liefs, Vincie

Veel lieve mensen hier. Een verdrietig mens is een goed mens schreef ooit een dichter. Soms lijkt het daar wel op, alsof verdriet je dichter bij jezelf brengt. Vreemd genoeg was het jouw reactie Teddebear die me nog opbeurde ook. Wel grappig, ik zit mijn hartenpijn uit te schreeuwen en jij wordt er blij van ) En ik dan ook weer een beetje van je reactie. Hmvrmpm, Vincie, Kiek, , het medeleven en de herkenning. Iedere situatie anders en de pijn toch een beetje hetzelfde.

Inmiddels is de mindfuck (want ook dat is ldvd voor mij) gelukkig weer een beetje over. Eigenlijk was dit de vervelendste tot nu toe. Niet de heftigste, maar wel de vervelendste. Nu weet ik weer dat ldvd echt in fases gaat. En sommige fases op de repeat.

Om het proces een beetje te bespoedigen heb ik wel besloten te gaan daten. Ik las ergens anders nog jouw reactie IG, en die van mevrouw Zonnestraal. Het zet me wel aan het denken. Ik ben als de dood dat ik met al mijn oprechte gevoel ga blijven hangen in iets dat niet meer is. Ik zou niet de enige zijn, ook niet hier op deze site trouwens.

Het leven gaat verder. Er ligt waarschijnlijk nog zoveel voor me. Tegelijkertijd heb ik ook zoiets dat minuten er niet zijn om te verkwisten. En verdriet is geen verkwisting, maar het blijven hangen in verdriet misschien wel. Ik weet heus dat ik dat niet helemaal in de hand heb. Maar ik ga wel proberen mezelf wat positieve impulsen te ook vooruit te blijven koersen. Ik heb het leven altijd mooi gevonden met alles dat erop en eraan heeft gezeten. En ik wil het leven mooi blijven vinden, het tegemoet treden als een geschenk, niet als een hangende, wurgende depressie.

Iedereen een fijne avond en een schitterende zondag (laatste dag mooi weer, toch?)...