Vanmiddag mijn verhaal hier geplaatst... Nu besloten om er een blog van te maken... Geen idee of je dat kunt combineren (ik ben helemaal nieuw met Blogs), maar dat vind ik vanzelf wel uit...

Anyways... Vandaag een redelijke dag gehad... Gisterenavond aan de foon gehangen met M... Dat was eigenlijk (zoals al onze telefoontjes) wel heel fijn, maar het had dit keer wel een vervelend einde... wat later wel weer goedkwam...

Eerst gepraat over waar we ons de laatste week mee hebben beziggehouden... Zij is veel uitgeweest, teveel vond ze... en daarnaast is ze ziek geweest, en heel erg moe... Ze zei dat ze nog steeds dingen uit de weg aan het gaan is... Nog steeds gaat ze na een lange dag hetzelfde doen wat ze altijd al deed : op de bank hangen en slapen of uit met haar vriendinnen... en dat terwijl ze zich had voorgenomen meer aan zichzelf te werken... ze zei dat ze hier van baalde, dat ze dat nu nog steeds doet... Maar ach, ik snap het allemaal best wel...

Er waren in het gesprek wel een aantal mooie momenten... ze had een film gekeken die ik haar had meegegeven 2 weken geleden toen we elkaar voor het laatst zagen... `Wilbur wants to kill himself'... Ze zei dat ze die erg mooi vond, en heel erg aan me moest denken, omdat ze wist dat ik die film ook heel erg mooi vond... en ze zei dat ze hem graag met mij had gezien...

Ik vertelde een beetje wat ik gedaan had... heb veel dingen gedaan deze week.. lang uitgestelde dokters afspraken, een afspraak met een Reiki meester gemaakt, als vrijwilliger aangemeld bij een buddy project... aangemeld als voorlezer voor kinderen in een bieb... wat oude verwaterde contacten opgepikt... allemaal dingen die wel heel erg bij mij horen, maar die ik te lang heb uitgesteld... Ze vond het allemaal erg fijn te horen dat ik zo druk was... maar ik merkte wel aan haar dat ze zich zorgen maakte dat ik het voor haar deed ofzo... heb ook uitgelegd dat er onvermijdelijk een klein stukje M in mijn beslissing zit, maar dat ik die dingen toch voor het grootste deel oppik omdat ik snap dat ik te lang heb stilgestaan...

Ze vertelde me dat ze me miste, en me lief vond... dat ze het heel goed vond dat ik zo mijn best deed... en ze zei ook dat ze het heel fijn vond dat ze nu de tijd had... ook zei ze dat het haar speet dat ze zo moeilijk was... ik zei dat het me helemaal niet uitmaakte, dat ik snapte dat het even een moeilijke periode was voor haar...

Okay... so far so good... daarna dwaalde het gesprek een beetje af en was ik zo dom om te vragen hoe onze kansen waren... ik wil haar heel graag de tijd geven, maar ik vind het wel ontzettend moeilijk om niet te weten waar ik aan toe ben... ze zei dat ze dat niet kon zeggen... toen ik vroeg `ben je van plan om het uit te maken?' zei ze... 'tuurlijk heb ik daar wel aan gedacht, maar ik vind dat wel erg drastisch allemaal...'...

Het gesprek was daarna wel een beetje moeizaam... we namen afscheid, maar ik belde een half uur daarna nog even terug, om te zeggen dat ik snapte dat ik geen garanties van haar kon afdwingen, en dat dat iets is wat ik niet meer moest doen, maar dat ik het wel allemaal heel moeilijk vond... ik wenste haar een fijne vakantie (ze gaat deze week een week naar London) en we namen afscheid met een `ik hou van je!`... Ze was in het tweede gesprek wel heel lief...

Nu, een dag later en veel gepeins en gedenk, zit ik erover te denken om maar gewoon voor te stellen om een hele maand stilte in te lassen... zodat ze eventjes een maand echt de tijd heeft om even alles op orde te krijgen... natuurlijk kan ik die maand ook goed gebruiken... aan de ene kant vind ik het natuurlijk wel heel moeilijk, een maand lang niets van elkaar horen... maar als het rust oplevert...

Ik weet het niet... een maand stilte en rust... zou het een goed idee zijn??