Nu dus drie weken verder... het voelt nog steeds als een emotionele achtbaan, maar begin langzaam weer mezelf te worden. De eerste week was ik in shock, de tweede week ook nog, maar nu begint het verdriet te komen. Heb mezelf gister erg pijn gedaan door oude foto's te gaan bekijken.. vakanties die geweest zijn en nooit meer terugkomen.. het is zo moeilijk nu al die herinneringen.. ik weet dat ik het los moet laten dus kijk ik die foto's maar niet meer nu. Ik weet dat het beter is dat het uit is, maar ergens wil ik hem ook niet helemaal verliezen. Hij heeft me twee weken geleden nog laten weten dat hij graag vrienden wil blijven, maar ik kan dat echt nog niet.. denk dat er echt een paar maanden stilte moet zijn voordat dat kan. We zijn nu echt aan het afbouwen wat contact betreft, afgezien van mijn stomme actie van vorige week (ben naar hem toe gegaan) is er niet echt meer wat gebeurd. We hebben nog keer heen en weer gemaild, over kleren die ik nog van hem heb, en dat was het wel weer. Nu is het echt complete stilte. Vanavond was hij online, maar hij spreekt mij niet aan en ik hem ook niet meer. Dat voelt zo raar; je weet dat je allebei bij die computer bent maar niemand doet wat. Ik ben op dit moment ook te trots om iets te doen.. alle vorige keren kwam het contact zo'n beetje van mij, dus ja ik hou er nu gewoon mee op.. Loslaten die handel, dat moet iedereen hier denk ik maar proberen... life's too short!