Heftig zo'n droom. Kan me voorstellen dat je verward en verdrietig wakker wordt. Guy, die vermoeidheid. Het hoort er echt allemaal bij. Echt waar! Omdat het gevoelens zijn, is het vaak zo moeilijk om te dragen. Gevoelens lijken nooit te stoppen. Er zit geen einddatum op. Je weet dus niet waar je aan te bent, wat het alleen maar moeilijker maakt. Ik vergelijk het vaak met een botbreuk. Een gebroken been dat moet helen. Op een gebroken been ga je ook niet dansen en dat verwacht je ook niet van jezelf. Bij liefdesverdriet lijken we veel van onszelf te verwachten. Te veel vaak, heb ik het idee. Een botbreuk moet helen, net als een gebroken hart. Het fijne van zo'n botbreuk is dat je toch een soort einddatum hebt en met ldvd is het maar zien wanneer ....

Ik heb je blogs een beetje doorgescrold. Misschien sla ik totaal niet de spijker op z;n kop door alleen het scrollen.

Toen het bij mij 'gebeurde'.... Ik denk dat ik er net zo aan toe was als jij. Al moet ik zeggen dat jij veel meer gedaan krijgt dan ik destijds. Dat sporten enzo.. Geef je jezelf ook af en toe rust? Maar als dit je reddingsboei is, waarom er niet aan vast klampen? Beter dan ongezonde dingen. Probeer daarbij ook realistisch te zijn. Wat dat dan ook inhoudt. Wat je af en toe schrijft over ergens niet meer willen maar je familie die te belangrijk is... Ik had dat ook. De brug waar ik elke dag overheen fietste, had ik nog nooit met die bepaalde blik bekeken. Niet dat ik het ooit zou doen maar ik voelde me zo rot dat het verleidelijk was. Ik zei destijds tegen mezelf: ik geef het een jaar. Daarna zal ik me vast beter voelen. En ja, dat gebeurde ook. Misschien iets langer dan een jaar maar het gebeurde. Een mens is zo ingesteld dat het toch overleefd. Dat het toch op zoek gaat, op een gegeven moment, naar vreugde. Dat het zich aanpast aan de situatie. Soms duurt dat erg lang, maar het gebeurd sowieso.

Mijn mantra in die tijd was: dit was niet zoals ik het wilde, dit was niet zoals ik het gepland heb maar het IS. Zoals een verjaardag of kerst. Afschuwelijk! Het was niet zoals ik het zo graag had gewild, maar het was er nu eenmaal. Zo probeerde ik toch mijn momenten van minimale tsja hoe noem je het? Geluk, vreugde? Nee, ik weet niet hoe ik het moet noemen. Kalmering misschien.

Ik weet niet zo goed wat ik met deze reactie wil bereiken. Een hart onder de riem denk ik. Dit is allemaal afschuwelijk. Ik vind ldvd een niet te onderschatten verdriet. Maar het gaat over. Sowieso! En als ik jou lees, ben ik er zooo van overtuigd dat het bij jou overgaat. Niet nu, en zeker ook niet volgende maand maar wel op een gegeven moment. Net als botbreuken he, de een is na een maand geheeld, de ander doet na een jaar nog af en toe een beetje pijn maar uiteindelijk is het een herinnering die zich nog maar heel af en toe laat zien en waar je niets meer bij voelt. Het is zaak de tussentijd door te komen.