Hallo allemaal,

Ik lees veel blogs hier, wat me erg helpt.
Ik voel nu de behoefte om zelf mijn verhaal te doen

Sinds januari woon ik weer bij mijn moeder. Na een relatie van bijna 8 jaar, hield hij niet meer van mij. Ik merkte dat het de laatste dagen niet meer zo gezellig ging tussen ons, dus vroeg ik hem, hoe hij dat vond. Nou hij dacht er dus netzo over.
Ik dacht we praten erover en we proberen verder te gaan, in ieder geval ervoor vechten.
Dat wilde hij niet. Hij had al genoeg gevochten, hij wilde me er niet mee lastig vallen. Omdat ik nogal kan piekeren.
Ja deze manier is fijn.
Na het nieuws ben ik nog 2 dagen bij hem gebleven om rustig mijn spullen te pakken en vervolgens door hem naar mijn moeder gebracht te worden. Toen het moment daar was, had hij veel verdriet, netals ik uiteraard.
De dagen die volgden, had ik telkens de behoefte om hem te bellen. Ik deelde alles met hem. ( ik heb helaas geen vriendinnen, doordat ik ze had laten vallen doordat ik genoeg had aan mijn ex , ik vond het goed zo, we waren gelukkig, had ik geen vriendinnen bij nodig) Nu viel alles weg, geen knuffel, geen schouder om uit te huilen, geen goed gesprek.
Ik heb wel een zus waar ik veel mee deel en waar ik mee kan praten, maar dat ik wil haar niet altijd aan doen.
Verder woon ik dus weer bij mijn moeder, maar de laatste tijd botsen we te veel. Mijn vader is in februari overleden, dus mijn moeder heeft ook zo haar eigen verdriet.

Even terug naar mijn ex, er ging geen week voorbij, toen ik hem dan toch aan de telefoon had ( administratieve rompslomp bespreken) hoorde ik een vrouwenstem, en dat was niet zijn moeder.
Hoeveel verdriet kan een mens hebben? Het was niet de reden van onze breuk zei hij. Ze had ook pas haar relatie beeindigd en kwamen via hyves met elkaar in contact. Bestaat toeval? Na de eerste klap ( de breuk) kon ik dit ook gaan verwerken. 8 jaar, zomaar vergeten? zomaar ingeruild voor een andere vrouw?
Later kwam hij nog wat spullen brengen en zei: Wat ik voor haar voel in onbeschrijfelijk ( ja dat wilde ik ook echt horen, denk toch na voordat je wat zegt en tegen wie)
De ene dag kan ik de wereld aan en de andere dag heb ik echt het idee dat ik depressief aan het worden ben.
Telkens weer dingen waarmee je met de neus op de feiten gedrukt wordt. foto's op hyves van hun 2 ( terwijl mijn foto's er ook nog tussen staan)
Verder breng ik post rond en vorige week zag ik daar een brief tussen zitten die opviel. Er zag een sticker op in de vorm van een foto. Ik dacht nog: goh wat een leuk idee, maar als snel vond ik het geen goed idee meer, toen ik zag dat mijn ex dat was. Een blok in mijn maag en mijn hart ging te keer. ( kon moeilijk midden op straat gaan janken)
Het doet zo'n pijn om telkens met je neus op de feiten gedrukt te worden. Ik weet dat ze ook samenwonen ( nog geen 2 maanden na onze breuk)
Iedereen zegt: vergeet hem, trek je er niks van aan, daar sta jij boven. Ja tuurlijk, ik gun het niemand, maar ze weten echt niet wat ik mee maak ( en jullie)

Om te beginnen was dit mijn verhaal wel even, ik zal vast wat vergeten zijn te vermelden, maar dat komt dan eventueel wel in een andere blog als ik er weer behoefte aan heb.