Een tijdje geleden schreef ik dit, ik zag het nergens meer terug, dus ik plaats het nu nog een keer:

Moet ff m'n verhaal kwijt, ik ben nogal verdrietig. 2 maanden geleden ontmoette ik mijn huidige ex voor het eerst. Het klikte meteen, er was alleen 1 probleempje. Ik woonde 200 kilmometer verderop dan hem. We besloten het te proberen en eigenlijk ging alles goed. Er was alleen 1 ding, hij gelooft heel erg in God en ik helemaal niet. Hij vond het geen probleem zei hij en ik ook niet. Blijkbaar heeft hij zichzelf nogal verkeerd ingeschat. Gister ging ik in de trein naar hem toe en ik zou hem ophalen bij de kerk waar hij was in A'dam. Toen ik daar kwam was alles nog goed en hij deed heel lief tegen me. Toen we van de kerk naar het station liepen zei hij dat hij het liever uit wilde maken omdat ik niet geloofde. Ik was er echt kapot van, ik had nix aan zien komen. Ik heb alleen maar gehuild en zei dat ik bij een vriendin ging slapen. Toen hij dat hoorde is hij de trein ingestapt en heeftie mij achtergelaten, helemaal alleen. Ik heb een vriendin gebeld die nog in de buurt was en zij heeft me gelukkig heel goed opgevangen. Thanx meid. Je bent geweldig.
Nu zit ik weer 200 kilometer van me ex vandaan enk voel me klote. Zo probeer ik er een Btje overheen te komen door alles van me af te schrijven. Hoop dat het lukt.. Groeten.. Suuz!

Dat was dus het verhaal, het is vandaag precies 1 week later dan die bewuste avond en in de afgelopen week ging het wel beter. Maar missch omdat het nu precies 1 week later is voel ik me erg rot en moet de hele tijd denken aan hem: "vorige week zat ik nu in de trein, vorige week zag ik hem nu, laatste kus, vorige week liepen we nu naar het station" enz. Ik word er gek van. Daarom schrijf ik nu weer van me af. Het is voor mij zo 2zijdig. Aan de ene kant vind ik hem nog steeds de grootste lieverd van de wereld, hoop ik dattie belt dat het allemaal een goeie grap was, aan de andere kant haat ik hem om wattie me heeft aangedaan. Ik wilde echt gaan voor ons, ik dacht dat we bestemd waren voor elkaar, terwijl hij alleen maar wilde (en wil) gaan voor God. Misschien dacht hij wel dat hij mij over kon halen, terwijl hij wist dattie dat niet kon omdat ik dat vaak gezegd had. Waarom issie er niet eerder achter gekomen dat hij dit niet wilde.. waarom ben ik nu weer alleen en waarom voel ik me zo klote..?? Allemaal vragen waar ik geen antwoord op heb. Ik ben wel blij dat ik het van me af kan schrijven, daar doe ik het nu voor.. misschien hebben jullie nog wat tips hoe je het beste over zoiets heen komt. Alles is welkom, ik voel me echt rot. Alvast bedankt.. groeten en xx SuuzZ