Mijn liefste,

Soms is het alsof er binnen in mij een gat is, een leegte, die jij ooit vulde. Met je vrolijke verhalen, je grappen, je zoenen en strelingen. Met je ontwapende en soms onzekere blik, als van een hond met de melancholie en de verwachting in zijn ogen.

Jouw groene ogen, zijn nog steeds de mooiste waarin ik mijzelf verloor, steeds weer. Jouw armen zo veilig dat mijn hele wereld er in pastte.

Ik weet dat het verkeerd is om aan je te blijven hangen en geloof me, mijn leven gaat door. Veel dingen zijn veranderd. Ik ben nu op een rustige plek. Het is een innerlijke rust die voorzichtig de leegte opvult met een liefde voor mezelf en voor het leven. Een rust waar ik naar heb verlangt. Ik ben gegroeid van binnen en pas nu zie ik hoeveel we van elkaar eistte en hoe ongeduldig we zijn geweest met elkaar. Het is allemaal wijsheid achteraf. Er is geen ander leven dan hetgeen zich openbaart naar de wetten van de kosmos. En aldus, ontmoette ik na ons afscheid achter elkaar mensen die mij spiegelde; ze waren en deden net als ik; heel gevoelig, heel veel geven, heel veel vragen, heel confronterend en veel en vaak denken en schrijven… en pas toen besefte ik me pas hoe ik voor jou was; hoe intens en zwaar ik kon zijn. En ik besefte me; nu zie ik mezelf, en nu begrijp ik jou beter. Ik leer mezelf vormen en te begrenzen. Ik voel mezelf lichter worden, en zo ook de mensen die ik aantrek. Ik leer mezelf kennen en de ander, en jou helemaal opnieuw.

Ik leer ook de mensen kennen van uitersten van mezelf of van jou en realiseer me hoe makkelijk alles was zo vaak; het praten, het lachen, het plezier, het vrijen.

Ik mis je, ik mis ddie heerlijke lach, die heerlijke stem.

Ik vind het fijn om je te schrijven. Waar ik ga op mijn reis, wat ik zie en denk en ervaar. Om te delen en vertellen; om je even weer deelgenoot te maken van de wereld om mij heen.

met liefde,

your fool