Hallo lotgenoten,

In mijn vorige blog heb ik verteld voor welk dilemma ik sta. Voel nu toch blijkbaar iets voor een oude ex. Ik was verrast door al jullie positieve reacties. Maar ik denk dat ik beter iets meer van het verhaal kwijt kan, om meer de situatie weer te geven.

De ex waarover ik nu spreek, is van jaren terug. De relatie ging ongeveer 5 jaar geleden uit. Het was een relatie van bijna 3 jaren. We hadden veel ruzie. Ik denk dat we beiden nog te jong waren, begin 20. Zij is nog jonger dan ik. Het was een hele heftige relatie, veel ups en downs, en ben uiteindelijk vreemdgegaan. Alleen gezoend, met een ander meisje. Ik heb daar heel veel spijt van gehad, maar dat heeft haar natuurlijk ongelofelijk gekwetst destijds. We zijn toen doorgegaan maar de relatie is toen heel erg langzaam uitgegaan.

Inmiddels ben ik behoorlijk veranderd (zij ook). Destijds zat ik met mezelf in de knoop. Ik wist even niet wat ik met mijn leven aan moest. Studie wilde niet vlotten en voelde me vaak down. Dit legde dan ook behoorlijke druk op mijn relatie. Uiteindelijk ging de relatie uit en ging ik door een diep dal. Toch heb ik mezelf weer hervonden, en ik kreeg een nieuwe relatie. Nu, 2 relaties verder, ben ik alweer een tijdje vrijgezel. Mijn laatste relatie heb ik verwerkt. Zij heeft een ander en is daar gelukkig mee. Ik kan me ook niet meer voorstellen dat ik terug zou komen bij mn laatste vriendin.

Nu wil het toeval dat ik mn eerste vriendin weer tegenkwam terwijl ik op stap was. Na jaren en beiden weer vrijgezel. Eerst wat gepraat over nu en vroeger. Het was heel gezellig en uiteindelijk belandden we thuis. We hadden diepgaande gesprekken, ook over dat onze relatie heel fout is gelopen. Ze gaf aan dat het gevoel toch niet zomaar weg is. Ineens zaten we te filosoferen hoe het nu zou zijn, als er iets zou gebeuren. En zo lagen we ineens in elkaar armen en later bij elkaar in bed.

Het vreemde is dat er niet is gezoend of meer.. Ik weet niet wat het was, een moment van troost, of toch echt een spanning, verlangen.
Ik wilde wel, maar ik durfde het moment niet te verstoren. Het voelde gewoon allemaal zo goed! Uiteindelijk hebben we niet de hele nacht samen doorgebracht, omdat het allemaal zo vreemd was. Ze had hier moeite mee. Ik moet zeggen dat ik dat ook had, omdat ik echt niet kon slapen in zon rare situatie..

Nu voel ik me heel apart. Ik denk veel aan haar. Aan hoe het was en hoe het nu kan zijn. Ik denk veel aan alles wat er is besproken die bewuste avond. Vooral probeer ik te achterhalen of dit een rare bevlieging is geweest, of dat dit toch voorbestemd is. Op een paar smsjes na is er verder geen contact meer geweest tussen ons. We hebben het helemaal niet meer gehad over wat er gebeurd is.

Ik ben toch wel in de war. Wat doe je met zoiets?? En heeft het betekenis?