Ik weet niet hoelang jij met jou vriendin hebt gehad? Maar in het begin van een relatie is er liefde (krabbeltje in buik, verlangen, nieuwsgierigheid), deze liefde groeit langzaam naar houden van. "Liefde" en "houden van" liggen heel dicht bij elkaar, maar af en toe breken zij elkaar ook op. Ik denk dat jou ex (net als vele anderen), jullie relatie niet spannend genoeg meer vond en zocht naar een uitdaging, iets onwetend, iets nieuws, iets wat haar nieuwsgieriger maakte dan jullie relatie.

Ik had jouw blogs nog niet gelezen, maar heb dat gedaan na mijn laatste zin. Je gaf zelf aan in een blog:
"Achteraf was ze miss nog te jong en te onervaren... ze zal gewoon eerst eens moeten ontdekken wat liefde is..."

Jong en onervaren zullen belangrijke aspecten zijn die haar heeft laten twijfelen in de relatie. Hoe zou het zijn met een ander? Het is dan niet direct dat jij iets tekort komt, maar de nieuwsgierigheid naar iets anders. Zij zal liefde gekend hebben tijdens jullie relatie en dat doet het meeste pijn, voor mij, voor jou, voor iedereen op dit forum. Die liefde werd omgezet in houden van, maar omdat alles te gewoon wordt zoeken zij naar iets nieuws, een uitdaging, naar het onwetende, want dat is spannend. En "ja" het gebeurd veel bij jongeren, omdat zij minder ervaring hebben. Maar zoals je ziet op het forum zijn er ook heel veel ouderen mensen, met een relatie van misschien wel 20 jaar, die daarna ervandoor gaan met een ander.

De toekomstige partner, moet beseffen dat liefde wordt omgezet in houden van en dat hierop een relatie wordt opgebouwd. Het is heel moeilijk om een relatie op te bouwen als hier , na een tijdje, niet door beide kanten over wordt nagedacht. Een deel van deze gedachten ligt denk ik in ervaring en het ander deel in de persoon zelf.

Probeer weer tevreden te worden met je eigen individuele leven. Je hebt waarschijnlijk veel getwijfeld aan jezelf, toen de relatie is uitgegaan. Heb je aan je zwakke punten gewerkt? Dat zorgt weer voor meer zelfvertrouwen en daarom zeggen ze vaak dat je sterker uit een relatie komt.

Voor mij doet het ook nog altijd pijn, dat ik zo iets moois verloren ben, maar ik denk dan altijd aan de zee. Mijn ex en ik waren samen 2 visjes. Wij hebben 2 jaar samen door de grote zee gezwommen, zijn op vakantie geweest en hebben een hele mooie tijd gehad. Op een gegeven moment werd zij nieuwsgierig, wat derest van de zee te bieden heeft. Zij is gaan twijfelen aan onze relatie of zij gebonden wilde blijven aan mij, op dat moment is zij mij losser gaan laten en uiteindelijk een andere kant opgezwommen. Zo ben ik haar kwijt geraakt. Het is misschien kinderachtig uitgelegd, maar zo zie ik het voor mijzelf in, dat ik niet zoveel hoeft te twijfelen aan mijzelf. Het achtergebleven visje (jij/ik), kijkt eerst goed om zich heen, waar zij gebleven is en vragen ons af, "Waarom zij is weggezwommen?", "Wat is met haar gebeurd?", "Heb ik iets verkeerd gedaan?", "Ben ik niet leuk genoeg meer?". Maar uiteindelijk moet jij ook weer doorzwemmen en kijk eens om je heen, er zijn genoeg vissen (vrienden,famillie) die jou meenemen door de grote zee.

Ik vind het heel jammer dat zij deze keuze gemaakt heeft, voor mij, voor jou, voor iedereen hier. De vragen die je jezelf afvraagt zijn goed, ze zorgen dat je werkt aan jezelf, maar op een gegeven moment moet je door, door met je leven. Jouw visje is al weggezwommen, blijf haar niet achterna zwemmen.

Sterkte,

Hopenderwijs