Ik heb mijn ex vandaag gezien.... vanmorgen heb ik haar vanuit de trein in 2 minuten een tas met laatste spulletjes aangegeven (zoals afgesproken) op weg naar school... en ik was heel nerveus, zo na 2 maanden. Het was heel erg raar... een kort gesprekje over haar haar wat ineens heel kort was. Wat is het ongelooflijk vervreemdend om nog even uit het raam te kijken en iemand te zien staan, die je recht aankijkt... die je zo goed kent... maar die zo veraf is gaan staan daarna was ik wel even aangedaan..... maar ik had een heel drukke dag en ik heb me steeds gerealiseerd dat ik haar ook niet meer terug wil, ze manipuleert (al heb je dat niet door ) ze heeft me feitelijk gebruikt.. en er is nu al een ander.. en weet je: die stond 100 meter verderop op haar te wachten... mevrouw zei: 'ik kan geen relatie, want ik sta niet eens goed alleen en dat moet ik uitzoeken' maar in werkelijkheid is ze geen moment alleen geweest! Ik wel, en ja dat doet zeer en ja soms voel ik me vreselijk alleen... maar delen van mij zijn opgelucht dat ik niet meer alles van haar hoef aan te nemen, niet meer te zorgen, niet meer op te vallen om leuk genoeg gevonden te worden :S want ik het begin: ik was haar wereld, de mooiste, liefste.. enz... ik voelde me geweldig en ongelooflijk verliefd en wat ben ik van haar gaan houden. En zo diep als mijn houden van zit, zit nu mijn pijn. Vandaag de hele dag school gehad, ging goed, voor mezelf geknokt.. maar sinds een half uur breek ik.. ik huil en huil en verwerk............ en ik zie maar haar ogen voor me die van alles zeiden en ik dacht ook iets te zien als: sorry.. maar eigenlijk zag ik een klein meisje, die zichzelf overschreeuwd.. en dat doet me zeer omdat ik soms denk dat ik haar in de steek laat (vraag me niet waarom, zit ingewikkeld in elkaar) maar eigenlijk... ben ik beter af. Nu het verdriet nog. Mijn vertrouwen in haar is weg.. helemaal, toen ik knocked-out in de ring lag, kreeg ik nog wat trappen na.......... in de vorm van negeren, dingen omkeren enz. en nu zie ik het.

Dus nu een liedje:

en ik huil het even uit...... kruip op tijd in bed... en laat haar nog verder gaan. En ik leer!! (en zij niet, want zij blijft tegen haar muur lopen, over and over again..) en ik vecht. maar nu ben ik even 'zwak' In ieder geval heeft ze het niet gezien en dat krijgt ze ook niet te weten. Ze heeft mijn meest kwetsbare momenten gezien en ik heb bijna letterlijk gesmeekt om haar terugkeer, zo was ik met haar verbonden geraakt... en ze liet me daar zitten, teveel aan mijn gewend.. en op me uitgekeken maar dat is haar kortzichtigheid, niet mijn gemis aan goede kanten.. want die heb ik. Ik ben alleen zoo verdrietig dat ik alles heb gegeven :S en ik vertrouwde haar volledig, noem het eerste echte liefde, naiviteit, het beste in iemand willen zien.. hoe dan ook. Ik word met de dag sterker maar heb even een enorme set-back.

bedankt voor het lezen... liefs voor alle mooie mensen hier!