Even voorstellen

afbeelding van Bekery

Zal me allereerst even voorstellen.

Ben nu september 10 jaar getrouwd en samen hebben we 3 zonen. De oudste is net 8 jaar geworden dan nog eentje van 5jaar en de jongste is 1jaar.

Nu 20 november om precies te zijn is mijn man opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis voor een alcoholprobleem. Net op die moment kreeg ik de diagnose van onze oudste zoon (omwille van gedragsproblemen) nl syndroom van asperger (hoogbegaafd autist).

Toen ik de kenmerken hoorde kon ik ook mijn man daar in terugvinden en inderdaad ondertussen heeft ook hij zijn diagnose op zak.

Na zijn opname wou hij direkt aan de slag want hij wou voor zijn gezin zorgen. Maar doordat hij niet meer dronk kwam zijn autisme meer naar voren en dat merkte je vooral door zijn sociaal gedrag en tempo. Gevolg hij werd tot 3 keer toe ontslagen na een maand inzet.

Hierdoor is hij in een depressie gezakt en is weer opgenomen heeft tot juli dit jaar opgenomen geweest in de dagkliniek.

Ik ben hem steeds blijven steunen tegen de menigte in waardoor je in een volldig isolement komt. Ook op school is het alsof er een besmettelijke ziekte aan je kleeft. Mensen zijn maar al te vaak vriendelijk in het gezicht maar keren je al gauw de rug toe als je ze nodig hebt.

En toen is mijn man uit zijn depressie gekomen en toen is voor mij de zwaarste periode aan gebroken want hij was niet gelukkig nuchter met als gevolg dat ik totaal geen respect kreeg voor het feit dat ik als enige hem ben blijven steunen na alles wat ik er mee had meegemaakt.

In die periode heeft hij mij vooral op sexueel gebied gekraakt. Hij had het in zijn hoofd dat ieder normaal mens het min 3 keer op de week deed en dus verlangde hij dit ook van mij. Heb steeds toegegeven voor de rust en heb hem steeds proberen duidelijk maken dat ik het anders wou.

in september heb ik een kleine ingreep ondergaan. Niets ernstig maar door de warmte toch behoorlijk afgezien. En dan ben ik tot het besef gekomen wat ik maar waard ben voor hem. Hij gaf me toen weer het verwijt dat ik geen moeite had gedaan.

Uit pure eenzaamheid heb ik me toen ingeschreven op een dating site op zoek naar wat vriendschap. Iemand die eens naar mij wou luisteren. Ik had het hem vertelt omdat ik daar eerlijk wou in zijn en ik was ook enkel opzoek naar vriendschap. Met wat ik op sexueel gebied gans mijn huwelijk heb doorstaan zag en zie ik een relatie niet direkt zitten.

Maar wat ik niet had verwacht is gebeurd ik ben verliefd geworden.

Hierdoor ben ik tot het besef gekomen dat ik niet meer voor mijn man voel en ik heb losgelaten. Ik heb hem dit vertelt en hierdoor heeft hij de 4de en 5de stap gezet nl hij heeft durven terugkijken en is tot het inzicht gekomen wat hij mij al die jaren heeft aangedaan. Hij geeft mij nu de ruimte om voor mezelf uit te maken welke richting ik wil uitgaan. Hij hoopt natuurlijk nog dat het goed komt en is nu ook een droompartner geworden alleen voel ik geen passie meer voor hem.

Ik voel wel passie voor vriend. Ik wist niet dat het zo mooi kon zijn. Hij is lief, zacht, teder maar vooral heeft hij heel veel respect.

Na de tweede afspraak is bij mij het gevoel losgekomen.

Heb het hem vertelt en hij kwam uit de lucht gevallen kon ik ook begrijpen want ik had uitdrukkelijk gezegd dat ik geen relatie wou en enkel vriendschap.

Hij echter voelt niet hetzelfde. Hij heeft net een gebroken relatie achter de rug waar hij toch wel als een speelbal is behandeld geweest. Door mijn vriendschap is hij er al wat overheen. Hij heeft ook een zwaar acedent gehad waardoor hij een heel zwaar litteken heeft aan zijn knie en nog een zware revalidatie voor de boeg heeft omdat zijn knie op termijn zal moeten worden vervangen. Dit alles houdt mij echter niet tegen om van hem te houden.

Alleen heb ik het zo moeilijk dat nu na een maand en een half hij nog niets voor mij voelt. Ik heb meer en meer het gevoel dat hij zich afsluit van zijn gevoelens en dat hij zichzelf niet toelaat om opnieuw verliefd te worden.

Ik heb het er ontzettend moeilijk mee dat ik het gevoel heb geen kans te krijgen.

Beantwoord dit bericht | Delete this message | Bekijk berichten

afbeelding van lisa1

verliefd??

Hoi Bekery,

Ik denk eerlijk gezegd dat wat jij voelt voor je vriend, meer de projectie is van wat je graag had gewild met een partner.
Een soort vlucht.

Je leerde hem kennen op een moment dat je heel kwetsbaar was .
Je man behandelde je niet goed en bij je vriend kreeg je wel de respons die je zocht.
Vandaar dat je ''denkt'' dat je verliefd bent.

Je bent om eerlijk te zijn, verliefd geworden op de eerste de beste man die jouw aandacht gaf, je begrijpt enz.

Je hebt eindelijk iemand die naar je luistert, je begrijpt, zich inleeft in jouw ervaringen en gevoelswereld.
Dat heb je blijkbaar heel lang moeten ontberen van je man , maar blijkbaar ook je vrienden.

Maar verwar dit niet met verliefdheid. Deze man voelt niet hetzelfde voor jouw, zit zelf niet helemaal lekker in z'n vel en is nog zijn eigen gevoelens aan het verwerken.

Ik denk dat je ten hoogste kunt zeggen dat jullie lot genoten zijn (dan iets anders)
Daar kan natuurlijk meer uitgroeien, maar je vriend geeft aan dat hij dat niet wilt. En ik denk dat jij de vriendschap verward voor verliefdheid.

Ik denk dat je beter bent met je vriend niet meer te zien.En te proberen, nu je man inziet wat hij fout heeft gedaan, weer opnieuw gevoelens te hebben voor je man.

Dat zal niet zomaar lukken. Je moet als het ware weer opnieuw verliefd worden op je man.
en zo te lezen heeft hij je heel diep gekwetst.

Maar zolang je contact blijft houden met je vriend, zal het gevoel voor je man niet terugkeren.
en gezien het feit dat je al lang getrouwd bent en 3 kinderen hebt, lijkt het me verstandiger om te proberen je huwelijk te redden.
Je bent eens verliefd geworden op je man.
Geef hem een eerlijke kans.
Laat de gevoelens die je eens had voor hem terugkeren. Geef het tijd.
Maar ik denk dat je de vriendschap met je vriend moet verbreken.
Dat verward enkel maar.

liefs,
Lisa

afbeelding van Bekery

Dat van de vlucht kan zijn

Dat van de vlucht kan zijn ik weet het niet.

Heb nog met andere mensen ook contact gehad die me ook respecteren, begrijpen en vooral er zijn als ik het moeilijk heb maar er is er een waar ik een klik heb gemaakt.

Wat betreft mijn man.

We zullen hele goede vrienden blijven maar hij heeft mij op sexueel gebied mijn grensen overschreden en ik weet niet of dit nog te herstellen is.
Tijdens zijn drankperiode heb ik steeds letterlijk klaargelegen voor hem uit angst dat hij weer weg zou gaan om te gaan drinken mijn grensen tot het uiterste verlegd.

En als hij nuchter was heeft hij alcohol vervangen door sex.

En ik blijf helemaal leeg achter.

Sinds ik vriend heb leren kennen bloei ik helemaal open voor het eerst in 10 jaar durf ik weer mezelf te zijn.

Het is totaal nieuw voor me.
En ik ga voor mezelf de nodige tijd nemen om alles op een rijtje te zetten

Tania

afbeelding van lisa1

Hoi tania, Je hebt blijkbaar

Hoi tania,

Je hebt blijkbaar teveel je grenzen verlegt in de (sexuele) relatie met je man , om blijkbaar een nieuwe start te maken.
Zo te lezen heb je zeer veel moeten incasseren.

Ik hoop dat je de tijd neemt om alles te verwerken en je niet verliest in de vriendschap met je vriend.
Het is goed dat deze vriendschap zoveel positieve gevoelens bij je losmaakt. Maar bouw op deze vriendschap niet je ''nieuwe leven'' want anders stort je ineen als de vriendschap (misschien) ophoudt .

Ik hoop dat je deze vriendschap kan behouden op de juiste manier.

Zorg in eerste plaats dat je zelf alles op een rijtje hebt, verwerk de 10 jaar die je met je man hebt gehad.
Je vriend kan daar zeker bij helpen, maar moet niet de dragende factor zijn.

Geniet van je vriendschap en wat het leven je verder biedt.

Heel veel geluk gewenst,

Lisa

afbeelding van Bekery

Bedankt Lisa voor deze toch

Bedankt Lisa voor deze toch wel lieve woorden.

Ik ga zeker niet overhaast te werk en aangezien mijn man mij die tijd wil geven maakt het voor mij dragelijker.

Ik ga nu ook om de 14 dagen naar de psycholoog om alles op ee rijtje te zetten.

Ik komt tot het besef dat ik nu in een periode zit waar ik mezelf weer kan ontdekken voor het eerst dat ik het toelaat om aan mezelf te denken.
En wat leuk is dat weer voor het eerst echte vrienden heb.
Gewoon eens naar iemand kunnen bellen om iets leuks te gaan doen heb ik in al die jaren niet gedaan omdat er geen vrienden waren en omdat ik mezelf steeds wegcijferde.

Daarbijkomt nu ook nog eens dat mijn schoonvader net zijn diagnose heeft gekregen. hij heeft kanker en heeft heeft in het beste geval nog enkele jaren te leven maar het ziet er naar uit dat het niet zo lang zal zijn.

Ik heb mijn man beloofd hem hierin te blijven steunen. Ik zou nooit recht in mijn kinderen hun ogen kunnen kijken als ik nu naar mijn man zou zeggen dat ik niet meer bij hem wil wonen.
Hij is immers alleen (moeder is ook reeds overleden en heeft geen zusters of broers).
Ik zelf zou er mij ook niet goed bij voelen, zit zo niet in elkaar om iemand te kwetsen ookal heeft hij dat zo vaak gedaan.

Ik weet het het is een rare situatie maar ik zal erdoor moeten en tijd zal mij raad geven.

In ieder geval bedankt.

Tania