Hallo lieve allemaal...

even een tijdje geen update... er is ook niet veel nieuws...

Ik heb via mail en MSN wel regelmatig contact gehad met M, maar ze is ontzettend moe, en heeft het heel druk op haar werk... Ze komt na haar werk thuis, en zakt gewoon van vermoeidheid in elkaar... even eten, en direkt slapen, en de dag erna weer hetzelfde liedje... In de mailtjes die we uitwisselen merk ik vooral zon sterke bezorgdheid en schuldgevoel tov mij... "ik zaag nog liever mijn eigen arm af, dan dat jij pijn hebt" zei ze me een paar dagen geleden huilend... het klinkt dramatisch, maar dat meent ze... Ze vindt het zo verschrikkelijk dat ik hier door heen moet, dat ze me dit 'aandoet'... Daardoor heeft ze haar eigen verdriet, haar eigen gevoel, weggestopt... iets waar ik me dan ook weer heel veel zorgen om maak... en wat ik ook heel erg vind... ik zou soms zo graag willen horen dat zij hier ook verdriet over heeft, willen horen wat ze mist aan ons...

Heb ook een heel lief mailtje van haar beste vriendin gekregen... en dat was wel een soort van verhelderend... er stond niets nieuws in maar het hielp me wel om dingen nog beter in een ander perspectief te gaan zien...

Inmiddels zie ik gewoon heel sterk dat dit niet meer werkte voor M... en dat het ook nooit gewerkt zou hebben, en misschien zelfs wel nooit ECHT gewerkt heeft (en die doet ontzettend pijn!)... ik kijk terug naar onze relatie, en ik zie dat ze er eigenlijk toch nooit helemaal compleet onbezorgd op haar gemak was... Het begon in een donkere periode voor haar, en helaas is ze die nooit helemaal ontsnapt... er waren hele goede dagen, weken, maanden, maar die onrust, die angst, dat onbestemde gevoel, het bleef... dat is een zware realisatie, en ook eentje waar ik mezelf soms schuldig over voel... Was ik maar liever geweest, was ik maar geduldiger geweest, beter geweest... maar ik kan troost putten uit het feit dat dit nu wel beter voor haar is...

Ik heb haar gisteren een mailtje geschreven... ik voelde ineens zoveel liefde en trots voor haar... dat ze zo sterk is geweest om zo voor zichzelf te kiezen... ik heb dat haar ook verteld... onze liefde is zo groot en zo mooi, dat gaat hoe dan ook een plekje vinden... een heel bijzonder plekje... daar ben ik echt helemaal zeker van... Ik wil dicht bij haar blijven... ik mag mezelf gelukkig prijzen dat ik een heleboel bijzondere mensen ken... maar M... is zo... anders...

de weg ernaartoe zal wel heel moeilijk zijn... voor ons allebei... maar ik heb er vertrouwen in dat we er komen... ik probeer niet na te denken over ons en een relatie... iets in me voelt nog zo sterk dat ik ouder met haar ga worden, maar dat kan ook het liefdesverdriet zijn dat spreekt... en als vrienden kun je natuurlijk ook ouder worden...

Dus... vandaag ga ik mijn best doen om nieuwe herinneringen te maken (bedankt geraldine)... ookal zit ik op dit moment in een kamer waar we een jaar geleden samen sliepen... en waar ik voor haar een liedje speelde dat ik speciaal voor de bruiloft van de vrienden waar ik nu ben had geschreven... zij was altijd zo trots op me...

Ik ben blij dat ik hier mijn verhaal kwijtkan!!! Bedankt...

Mike