Hallo Allemaal,

fijn als je me blog wilt lezen... het zit me hoog.

Na een tijdje radio-stilte kom ik hier toch weer terug... Ik voel me zo raar, leeg en dubbel...
ik zal mijn verhaal kort toelichten. Afgelopen Oktober gaf mijn vriend aan dat hij twijfelde over onze relatie. In mijn ogen niets shocking, aangezien ik van mening ben dat iedereen wel eens twijfelt, maar ergens intuitief voelde het eng en anders.. waardoor ik me extra aan hem op ben gaan dringen. Afgelopen November kwam ik er achter dat mijn (toen nog) vriend meerdere keren gelogen had over afspraakjes met een andere vrouw. In het begin was ik zo in shock dat ik me niet kon realiseren dat dit het einde van onze relatie betekende. Dus ik heb hem de tijd en ruimte gegeven. Uiteindelijk ging begin December de kogel door de kerk. Na een tijd van enorme onzekerheid waarin voor mij het losmaken al begonnen was, beëindigde hij onze langdurige relatie.
Ik was kapot.. voelde me leeg, gebruikt en vooral zinloos in het leven staan. De maanden ervoor waren voor mij een emotionele achtbaan geweest en ik was aardig wat kilo's kwijt door de stress en onzekerheid. Hierdoor was ik na een week of 2 al een stuk verder dan ik verwacht had. Ik begon de leuke dingen weer te zien en mij te realiseren dat ik beter verdiende.. Ik vond eigenlijk dat het best snel ging!

Nu, een paar maanden later, realiseer ik mij heel goed dat er geen toekomst meer zat in onze relatie. Ik ben me ervan bewust dat het toch op een of andere manier wel zo zou eindigen. Ik heb de laatste maanden van onze relatie (vanaf de zomer) de kar getrokken. Ik was degene die dingen wilde regelen, en hij nam steeds meer afstand.
het is goed zo.. ik wil hem niet meer terug en probeer verder te gaan met mijn eigen leven.

Dit resulteert erin dat ik vanaf medio december veel met een man om ga die ik al langer kende, maar nooit veel contact mee had. Door samenloop van omstandigheden kwamen we elkaar tegen en het klikt enorm. We ondernemen samen de leukste dingen, we kunnen heel goed praten. Hebben vanaf toen nog nooit een moment stilte gehad. Ik heb hem zoveel te vertellen en hij mij. Ik voel me enorm op me gemak bij hem en hij kan me laten zien dat er nog leuke dingen zijn om voor te leven.
Ik heb hem aangegeven dat ik voorlopig geen relatie wil en daar heeft hij al het respect voor. Hij geeft me alle ruimte, vertelt me dat hij het belangrijk vindt dat ik gelukkig ben en dat ik me over hem geen zorgen hoef te maken.
Dat voelt heel erg goed en ik voel me nooit gedwongen of ongemakkelijk bij hem.

Nu zijn we de laatste tijd veel samen en ondernemen we veel leuke dingen en ik merk, dat ik op een dag zoals vandaag in een enorm gat duikel. Het weekend van leuke dingen doen is weer voorbij en morgen begint het werk weer. Dat beangstigt me... Ik merk dat ik hem leuk begin te vinden.. en ook dat vind ik eng.. doodeng zelfs.

Er zit op dit moment een gapend gat tussen mijn gevoel en verstand. Ik ben altijd erg bezig met hoe iets "hoort". Ik vind dat ik eerst mijn breuk met mijn ex moet verwerken, op eigen benen moet staan en dan pas na moet denken over een eventuele volgende liefde. Maar mijn gevoel zegt dat ik heel erg blij word van deze nieuwe man en dat ik het liefst zo veel mogelijk bij hem ben.

Alles wat ik hierboven beschrijf weet deze man ook, hij heeft me aangegeven dat ik er over na moet denken om misschien wat afstand van hem te nemen.. Iets wat voor de volle 100% tegen mijn gevoel in gaat, maar misschien wel verstandig is.. Ik vraag me af of ik uberhaupt moet kiezen voor iets verstandigs, of dat ik mijn gevoel moet volgen, gewoon omdat het zo goed voelt.. Ik denk namelijk niet dat ik het aan kan om hem voorlopig niet te zien.. Wat natuurlijk ook alweer aan geeft dat ik me op dit moment enorm aan hem op hang..

Het is bizar hoe lief en zorgzaam hij is, ik voel me enorm tot hem aangetrokken en ik vind mezelf zo'n dombo dat ik hier niet helemaal van kan genieten.. Ik wou dat alles een plekje had... dat ik lekker in mijn vel zat.. en dat ik verder kon...

Misschien is dit wel de normale route die iedereen bewandelt na een breuk, het gevoel van accepteren, loskomen, iemand anders ontmoeten en de angst die je dan overvalt... Maar ik zit op dit moment even met mijn handen in het haar over wat ik hiermee aan moet...

Ik hoop dat iemand tips heeft... In ieder geval heel erg bedankt voor het lezen van mijn verhaal...
Het doet me goed om te weten dat we hier altijd terecht kunnen..

Liefs, Vrouw.