Drie maanden geleden liep (vluchtte) ze weg uit mijn leven. Ze moest op zoek naar zichzelf, ze moest weg van hier. Ze ging naar het buitenland, daar werken en leven. De bedoeling was dat ze na drie maanden weer terug zou keren. Bij mij, in ons nieuwe appartement.
Na een week was het echter ineens duidelijk voor haar, ze zou niet meer terugkeren. Haar liefde was weg.

En nu is het 2008, nu hoorde ze eigenlijk terug te komen naar Nederland. Terug bij mij, bij alles wat we opgebouwd hadden.
Mja, ik heb het er stiekem toch moeilijk mee. Wil dat niet. Wil er klaar mee zijn. Met haar ben ik zich ook wel klaar. Maar dat onderbuikgevoel.. Dat blijft knagen. Wil me niet eenzaam voelen, maar voel het vaak wel de laatste tijd (de week van kerst begon dat op te zetten). Ik weet het, het kost tijd.. wil niet zielig zijn. Er zijn veel ergere dingen. Het komt wel weer goed met mij. Maar op het moment lukt eigenlijk weinig tot niets. Mijn levensritme slaat nergens meer op, studie blijft hangen.
Ik roep wel hard tegen vrienden en familie dat 2008 een topjaar gaat worden, dat het best goed met me gaat... Maar zo voel ik me eigenlijk lang niet altijd. De momenten dat t gewoon kut gaat komen iets te vaak langs de laatste paar weken.

Ik ben het gewoon zat, echt zat.