Bevestig ik voor mezelf weer het heerlijke stereotype van het romantische muzikantje.
Zo meteen weer het einde van de werkweek, nog een half uur en dan zit het erop. Morgen muziek kijken in den haag, en dan mijn dagen weer alleen op mijn kamer slijten, zachtjes de blues op mijn gitaar tokkelend. Ik heb me vandaag heel erg afgevraagd wat er mis is met mij, de wereld, de liefde. Met geen van allen is iets mis. Een ieder doet dingen op de manier zoals het voor hen goed voelt, en dat is het belangrijkste. Ik gebruik liever mijn gevoel als kompas, om dan op mijn bek te gaan, dan dat ik verstand laat prevaleren. Dat doe ik zakelijk al genoeg. Het was een korte, maar geweldige tijd. Erg intens, en dan is de pijn des te groter. De boot des levens vaart door, en je moet niet overboord slaan, maar naar je kompas turen om te kijken welke richting je opmoet. Soms heb je een passagier, soms een verstekeling, soms meer je even af om passagiers eraf te laten stappen. Op het achterdek van mijn bootje speelt zachtjes de blues, terwijl ik met een verrekijker de horizon afspeur naar geluk. Soms vind je dat, hoe kortstondig ook. Mijn hartje is verrijkt met een ervaring die nooit iemand zal afnemen en die ik altijd zal koesteren. Wat de toekomst uitwijst weet niemand. We zitten hier mede omdat de toekomst voor ons ooit in duigen is gevallen, wat gelijk de betrekkelijkheid van zekerheid aangeeft. Ik heb zoveel te geven, en ergens is een meisje wat het heel graag wil hebben. Misschien niet nu, misschien later. Ik vaar rustig verder, en wacht met stralende ogen van nieuwsgierigheid op wat komen gaat.