Allemaal,

Ik heb een tijdje mijn twijfels gehad maar wil toch van me afschrijven en mijn hersenpinsels de ether in gooien... (hoop dat er doorzetters zijn hier, want het voelt als een lang verhaal)
Het is een aantal maanden geleden dat ik hier voor het laatst was (afgelopen juni), sindsdien is er veel gebeurd. In het kort, hij maakte het in mei uit na bijna 4 jaar relatie, ik ontdekte kort daarna dat het kwam doordat hij gevoelens had gekregen voor een collega (nog niks mee had gedaan, maar van geschrokken) dagen nadat het uit was, was hij al met haar. Nog steeds wilde ik hem terug, toen ik ontdekte dat hij met haar een lang weekend weg was naar Budapest was het voor mij klaar. Ik heb al zijn spullen (we woonden samen) ingepakt en naar zijn broer gebracht. Ik had hem afgeschreven en dacht ik ga verder. Mijn huisje geverfd, nieuwe dingen gekocht, en leuke dingen met vriendinnen doen. Zelfs voorzichtig wat sjansen met mannen (Verder ook niks gebeurd). Net in die tijd bedacht mijn ex dat hij me terug wilde. Maar dan wilde hij wel weten of hij nog een kans maakte. BAM twijfel bij mij, want ja, hij was natuurlijk wel mijn grote liefde. Dus uiteindelijk tegen hem gezegd dat hij maar moest laten zien hoe graag hij het wilde. En vlak daarna begonnen bij hem de twijfels weer, was er niet teveel kapot gemaakt door wat hij had gedaan? Moeilijk, kort daarna kwam ik hem tegen op een festival, en tja mooi weer, niet helemaal nuchter, en ja hoor hij mee naar huis. Daarna was het een beetje af en aan. We besloten voorzichtig te gaan daten. Hij woonde bij zijn zus en ik zag hem een of meer keer per week. In het begin wat raar, maar op een gegeven moment weer vertrouwd, en leuk. Ik wilde heel graag met vakantie in augustus maar hij wilde niet, vanwege werk en geld etc. Okay, dus toen ben ik solo een roadtrip gaan doen door California. Super gave tijd gehad maar ook veel eenzame momenten gehad. We hadden contact, maar het voelde niet helemaal goed, het voelde alsof er weer afstand was. Toen ik vanaf daar aangaf dat ik even geen contact met hem wilde omdat ik mijn vakantie niet wilde laten overheersen door onduidelijkheid gaf hij daar geen gehoor aan. Hij bleef me smsen en bellen. Bij terugkomst wilde hij langskomen, dus ja, gedaan. Vervolgens in de maanden daarna zagen we elkaar steeds vaker. Gingen uit eten, naar de film, met kerst bij zijn familie (ongemakkelijk) weer gegeten. En met oud en nieuw samen naar een leuk feestje. Wat ontzettend leuk was en de dagen daarna ook. Begin van het jaar was ik jarig, hij zag voor het eerst weer mn vriendinnen en familie. Okay, prima. Stiekem had hij steeds meer spullen meegenomen en sliep eigenlijk elke dag bij me. We besloten weer te gaan samenwonen. Nog steeds stonden nog niet al zijn spullen bij me maar daar waren we langzamerhand mee bezig.

Een soort ommekeer voor mij kwam toen ik begin februari met een vriendin een weekendje ben gaan wintersporten. Ik kwam terug op zondagavond en meneer stond in de keuken te koken en kwam niet direct naar me toe. Niet dat je nou alles ineens hoeft te laten vallen voor mij, maar een soort van he ik heb je gemist, dikke kus/ knuffel zou fijn geweest zijn. Okay, de sfeer die avond was meteen wat ongemakkelijk. De weken daarna had ik verjaardagen van familie in Friesland en hij kon niet mee, dus we zagen elkaar een aantal weekenden nauwelijks. Doordeweeks was hij heel veel aan het werk (s'avonds gewoon vanuit huis). Ik voelde steeds meer afstand en deed zo mijn best, stelde voor een weekendje weg te gaan, of een weekje. Lekker uit eten te gaan noem maar op. Alles werd afgeschoven onder ja leuk, maar nu druk dus komt. Okay... Tot vier weken geleden ik met een vriendin uit borrelen was. Ze vroeg me naar de situatie thuis, en ik vertelde er expres al minder over omdat ik voor mijn gevoel mijn vriendinnensupport al verbruikt had in de zomer. Dus ik het verhaal delen, zij gaf aan dat het overkwam alsof hij nul moeite wilde doen, en hij nogal egoistisch over kwam. (hij was veel bezig met nieuwe kleren, drinken met vriend etc). Helemaal getriggerd door het gesprek ging ik de volgende ochtend het gesprek met hem aan. Ik gaf aan dat ik het idee had alsof hij er niet helemaal voor ging, en dat ik dat niet wilde. Hij zei dat hij inderdaad wel weer wat twijfels had, dat hij had verwacht dat alles wat makkelijker weer als normaal zou gaan, maar ja dat was niet zo. Ik in paniek, maar toch door zetten. Dus ik stelde hem de vraag, wil je er voor gaan of niet? Het antwoord was het welbekende weet ik niet. Dat vind ik geen antwoord, je gaat er voor of niet. Dus ik zei, als jij het niet weet, dan dwing jij me nu tot iets wat ik absoluut niet wil, maar dan stoppen we er mee, en is het over. Want dit trek ik niet. In de hoop dat hij wakker zou schrikken en zou denken shit, wat ben ik stom. Maar er kwam geen schok, het bleef stil.....

Uiteindelijk kwam het eruit dat hij ook vond dat het misschien wel beter was om te stoppen. Hij hield zoveel van me, en ik was zijn beste vriendin (niet alleen dat, we hadden ook nog steeds een sexleven) maar ja dat hij toch een bepaald iets miste. Een vonk, iets instinctiefs, het was allemaal wat normaler geworden. Ik wist niet wat me overkwam, hysterisch werd ik, huilen, verdriet, ongeloof en onbegrip. Want waarom had hij dit niet eerder verteld? waarom was hij in godesnaam terug gekomen? Waarom had ie me niet gewoon met rust gelaten afgelopen zomer toen het eindelijk wat beter ging. En waarom was hij hier zelf niet meegekomen? En hoe lang wist hij dit al?? Wanneer zou hij eindelijk de ballen gehad hebben om het zelf te zeggen? Of hadden we nog een jaar door blijven sukkelen? Hij kon geen antwoord geven. Ik werd kwaad en heb hem gevraagd zijn spullen te pakken en weg te gaan. Toen ben ik zelf weggegaan naar een vriendin. Bij thuiskomst was mijn huis leeg. LEEG. Precies zoals ik me voelde en nog steeds wel voel. Het is nu inmiddels drie weken geleden en ik word gek van mezelf. Ik zoek contact terwijl ik weet dat het beter is om het niet te doen. Hij woon nu bij een vriend (ook vrijgezel) en ik weet dat ze ieder weekend samen flink gaan stappen (ex is 29) en hij na zich lang onzeker gevoeld te hebben, wel eens verhalen had over sjans in de kroeg. Dus ik zie helemaal voor me dat hij nu op jacht is. Avonden achtereen heb ik me om half negen in bed gegooid en naar het plafond liggen staren. Ik ben er ook op uitgeweest met vriendinnen en leuke dingen gedaan, maar het is zo moeilijk. Afgelopen donderdag dacht ik lief te zijn en hem een huis tip door te sturen via vrienden, het enige wat ik terug kreeg, was dat hij het lief vond maar in de war was, ik kon hem niet loslaten maar stuurde hem wel dit? Dat maakt mij dan weer gek, waarom zegt ie dat? Vervolgens smsen we wat heen en weer en als ik een tijdje niks stuur, neemt hij contact op en vraagt hoe het gaat, dat hij zich zorgen maakt. Als ik dan een keer iets stuur uit mezelf krijg ik een zakelijk kortaf berichtje terug. Afgelopen vrijdag zat ik in de kroeg met twee vriendinnen en na een paar borrels sloeg het toe, ik ben niet een mega emotioneel iemand in bijzijn van anderen , maar ik had het idee alsof ik ter plekke in huilen uit zou barsten. Dus ik besloot direct te gaan en op de fiets sloeg het toe. Thuis aan gekomen ben ik in de gang gaan liggen met jas en al aan en voelde me zo ellendig en zo alleen.

Ik vind het lastig om er met vriendinnen teveel over te praten omdat ik dat al zoveel gedaan heb in de afgelopen maanden. Die denken vast wat ik nu denk terwijl ik dit typ, je had dit toch kunnen verwachten?? alle tekenen wezen er op... en je bent toch beter af zo? Ja vast, maar waarom voelt het dan zo ellendig? Ik weet dat ik iemand verdien die voor de volle honderd procent ervoor wil gaan met me. En ik weet dat ik mezelf prima red zonder man, qua geld/ wonen/vriendinnen. Maar ik wil gewoon niet alleen zijn, ik wilde vechten voor onze relatie en een toekomst opbouwen. En nu voelt het alsof ik niks heb... Ik ben 32 jaar en natuurlijk zal ik niet de oudste vrijgezel zijn, maar ik wil niet op "jacht" maar ik weet ook de verhalen en ervaringen van vriendinnen die niet op jacht zijn en al tig jaar vrijgezel zijn. Het voelt alsof ik die tijd niet heb. Maar waar zit nu mijn verdriet en angst? Dat ik hem niet meer heb, of dat ik gewoon niet alleen wil zijn?? Hoe weet je dat, en ga je er in beide gevallen hetzelfde mee om of is er een andere manier om het op te lossen?