Ik heb een slechte relatie achter de rug van 4 jaar, we hebben samen 2 kinderen. Hij was nooit thuis, gaf heel weinig aandacht, hij was nooit affectief, vernederde mij vaak, was soms agressief, had geen inlevingsvermogen en liet mij zelfs op kerstavond en oudjaarsavond alleen zitten met de kinderen. Ik heb de relatie beëindigd en ben met een nieuwe man begonnen, een goede, ik ken hem al van in mijn jeugd, met hem kan ik een goed leven hebben. Toch heb ik onlangs de vader van de kindjes gezegd dat ik mijn hand naar hem uitsteek en opnieuw wil beginnen als hij wat meer thuis is en samen met mij wil wonen en de kosten deelt (wat hij niet deed). Hij wil "erover nadenken, "niets rushen", en niet verhuizen en samenwonen. Ik ben heel erg boos geworden, omdat hij voordien op de rechtbank ook had verklaard dat ik gek zou zijn en slecht voor de kinderen zorgde, wat natuurlijk niet zo is en zelfs dat had ik hem vergeven. En nu doet hij zo. Hij zou blij moeten zijn dat ik hem die kans nog wil bieden, maar hij ziet het anders. Ik zit nu in zak en as, ook al had ik niets anders mogen verwachten, maar ergens had ik gehoopt dat hij zou zeggen "dank je voor de kans, ik zal mijn leven beteren".