Na een maand hier de verhalen en reacties gevolgd te hebben, heb ik besloten om ook mijn verhaal te delen.

Sinds 2 jaar was ik met een meisje dat ik had leren kennen via internet. Na 3,5 jaar alleen te zijn geweest voelde het zo goed om weer thuis te komen bij iemand. We waren dolverliefd en het leven was fantastisch. Elke dag leek een cadeau, maar na anderhalf jaar begon ik erg te twijfelen of dit wel was wat ik wou. Zij bleef heel verliefd, terwijl ik steeds meer dingen op mn eentje ging doen. Eind mei had ik gezegd dat ik het niet meer zo goed zag zitten, ik was niet meer zo met onze relatie bezig. Dat is een shock voor haar geweest, waarna ze plots heel veel begon uit te gaan met anderen. Ik voelde haar ontglippen en werd jaloers, probeerde haar tegen te houden. Tot het moment dat zij zei, " ik voel me niet meer goed bij ons, en ik wil graag een pauze" Ik moet zeggen dat de eerste dagen ik opluchting voelde. Maar dan begon het verschrikkelijke gemis en schuldgevoelens aan mij te knagen. In alles wat ik deed miste ik haar. Ik heb geprobeerd haar te overtuigen om terug samen iets op te bouwen, dat ik haar nodig had en dat ik wou proberen de zaken die ik misgedaan had, goed te maken. Dat wilde ze niet, maar ze wilde wel nog dingen samen blijven doen als vrienden. Maar ondertussen begon zij steeds meer te stappen en dingen te doen met anderen. Ze leefde helemaal op. Ik belde haar om te horen hoe het ging, en het leek wel alsof ze bevrijd was. Ik voelde me met de dag slechter en het feit dat zij zo op leefde, deed me besluiten dat er voor mij geen plaats meer was. ik wilde niet meer geconfronteerd worden met haar gedrag. Ik ging naar haar toe om afscheid te nemen, zij bleef onbewogen. Geen traan, NIETS... Vanaf die dag 15 juli, moest ik het alleen zien te redden.
Dan kreeg ik plots bericht van haar dat er nog zaken geregeld moesten worden. Ze bleef me sturen, ik probeerde afstand te houden. Uiteindelijk afgeproken op een parking... Ik wilde asap afhandelen, zij wou praten. We hebben de hele middag zitten wenen, knuffelen, handje vasthouden. Maar op het einde kwam het erop neer dat er voor haar niks veranderd was.
Toch met een goed gevoel vertrokken. Dagen derna contact gehouden, maar weer werd ik er mee geconfronteerd dat ze nachtenlang uitging. Opnieuw hakte ik de knoop door, ik moet mezelf beschermen en afscheid nemen. Na een week van stilte, kreeg ik een brief van haar, waarin ze nogmaals zei dat ze een pauze wilde. Geen afscheid! Dat ze haar gevoel goed moest zetten, tijd nodig had om na te denken, maar dat ze dit niet verloren wou laten gaan. Ik heb me toen weer laten overhalen, terug contact met haar te hebben, tegen beter weten in. Want de volgende dag, kreeg ik een enorme inzinking. Heb haar snachts liggen bellen en zij werd als maar kwader. Zij hakte toen de knoop door, ik wil niks meer van u horen, het is echt gedaan!

De daarop volgende week werd het idd ook stil. Geen berichtjes meer, niks. Ik probeerde de draad terug op te nemen, maar elke dag miste ik haar meer en meer... Ik kon geen weg met mijn verdriet en de dagen leken wel weken. Ik voelde me zo eenzaam, alleen... Dan 5 dagen na de ruzie snachts plots een bericht... " Het spijt me dat ik stuur, maar ik mis u zo hard..." Ik reageerde niet, en de dagen erna bleven de emo-berichtjes elkaar opvolgen. Woensdag ben ik door de knieen gegaan en heb ik haar gebeld snachts. 2 uur gebabbeld, het gevoel zat terug goed. Ik leefde weer... maar ze bleef nog altijd bij haar pauze... Ze wilde doodgraag terug dingen met mij doen en me iedere dag horen... Ik leefde terug op hoop, maar ze had ook gezegd dat ze veel aandacht kreeg van andere jongens in de disco. De dag erna waren er van die mooie beloftes weer niet meer veel te merken. Ze ging terug stappen met haar vrienden, terwijl ik eenzaam thuis zat.

Het gevoel dat nu bij mij overheerst, is niet het gevoel van verdriet om de stukgelopen relatie. Niet de pijn dat er geen hoop meer is. Niet de jaloezie dat ze misschien al contacten heeft met anderen... Maar het onmetelijke gevoel van eenzaamheid en leegte. Zij heeft een heel sociaal netwerk om op terug te vallen, terwijl ik enkele goede vrienden heb, die zelf allang in een relatie zitten en niet meer veel intresse hebben om te gaan stappen. De eenzaamheid begint steeds meer op me te wegen en zie bij momenten geen uitweg meer...