Misschien dat sommigen mij nog kennen.
Ben hier 3 jaar geleden ook al eens geweest omdat ik het toen met mijn vorige ex uit had.
Nu dus helaas hier weer.
8 maanden terug kreeg ik contact met een hele leuke lieve spontane meid. Ik kende haar via een vriendin van mij.
Na een maand contact via e-mail e.d. besloten we om met elkaar af te spreken, wat ik heel erg spannend vond. Ook omdat ik eigenlijk helemaal niet meer een relatie aandurfde te gaan, mede omdat ik heel erg gekwetst ben door mijn toenmalige ex.
Ik heb dit ook verteld aan haar en zij kon het heel goed begrijpen.
Ik durfde mij langzamerhand steeds open te geven aan haar en we kregen langzamerhand een relatie.
Alleen het woord 'relatie' beangstigde mij al. Dat betekend voor mij, verwachtingen, verplichtingen en veel meer.
Ik vertelde dit ook aan haar dat ik hier allemaal last van had.
Ze vond het wel moeilijk, maar ze accepteerde het wel.
Helaas kon ik na 2 maanden niet met de druk omgaan en besloten we om een rustpauze te nemen.
Na enkele weken dat we elkaar erg misten besloten we toch langzamerhand weer de draad op te pakken. Ik heb toen mijzelf ook besloten om er keihard voor te gaan en mijn angsten links laten liggen.
In het begin was het natuurlijk erg moeilijk, maar de fijne momenten tussen ons begonnen steeds fijner te worden en werden de angsten ook minder.
Helaas na een paar maanden begon zij te twijfelen.
Ze hield heel veel van me, maar ze had moeite dat ik geen familiemens ben en zij wel. Ook heeft ze soms moeite met dat ik soms wat depressievig ben. Dat eerste ben ik keihard aan gaan werken.
Zij wou haar familie vaak zien, dus dan moest ik dat maar accepteren.
Helaas kan ik aan mijn depressiviteit niet veel doen, omdat ik al jaren depressief ben. Ben er in de loop der jaren wel veel beter mee omgegaan.
Maar goed, we zijn er mee doorgegaan en het ook helemaal geweldig gehad met elkaar. Een week geleden zei ze nog tegen mij dat ze me nooit meer liet gaan en ze de rest van mijn leven met mij door wou brengen. Helaas een paar dagen later voelde ik me niet helemaal kiplekker en was ook wat geprikkeld, wat ik wel eens heb. Daar kon ze dus niet tegen en er ontstond een conflict.
De volgende dag gaf ze me te kennen dat ze weer twijfelde. Ze kan niet tegen mijn mindere momenten. Ze vind het voor de rest helemaal geweldig, maar toch twijfelde ze...
Een paar dagen later (vandaag dus) besloot ze om de relatie stop te zetten omdat het volgens haar niet gezond is dat we zo een relatie moeten beginnen.
Ik snap er dus echt helemaal niks van. Voor mij is er niks aan de hand.
Ik weet dat ik zo mijn depressieve momenten heb, maar ze weet ook erg goed dat ik dat keihard wil gaan aanpakken.
Ook snap ik dus niet dat ze nog geen week geleden gezegd heeft dat ze het helemaal geweldig met mij vind en dat ze me nooit meer laat gaan en dat ze mijn hele leven met mij wil delen....Ik snap er echt helemaal niks van. Zoiets zeg je toch niet, wanneer je er een paar dagen later vervolgens mee kapt.
Ik voel me zo ontzettend verdrietig en ellendig.
Ik heb me helemaal gegeven voor haar en alles echt alles voor haar over gehad.
Maar helaas het mag weer niet zo zijn.
Zie dr echt even gat meer in.

Groetjes Edwin