Doen alsof er nooit iets tussen ons gebeurt is, alsof we niet of nooit hebben bestaan. Geen interesse meer in elkaar tonen, ik besta niet meer voor haar, zij bestaat niet meer voor mij... want ja, dat is de beste oplossing toch?

Inmiddels zijn we na m'n eerste blog bijna een week verder waarop we samen besloten om geen contact meer te hebben en zij 'ooit' wel weer eens contact met mij zal opnemen. Er rest dus niks anders nu dan elkaar maar te gaan negeren, iets wat wel herkenbaar zal zijn voor velen van jullie. Niet dat we elkaar buiten onze relatie om vaak troffen of zagen (gelukkig maar) maar ook zeker in de digitale wereld (chat, social media etc) en via de telefoon totaal geen contact meer, wie houdt nu wie voor de gek? Laat ik haar hierdoor eerder los, of maak ik mezelf alleen maar gekker door constant in mijn hoofd met haar bezig te zijn en mij af te vragen hoe het met haar gaat, wat ze allemaal aan het doen is, of ze nog wel eens aan mij denkt en of ze mijn dingen op Facebook nog wel leest/meekrijgt.

Negeren is pijnlijk, zelfs al wordt je in een vriendengroep genegeerd doet dat pijn... laat staan op deze manier. Als ik dit met haar voordat we een relatie kregen had besproken zou ze het volledig met mij eens zijn, maar nu.. nee zij is niet meer... althans ZIJ uit het verleden is niet meer, en daar rouwen we (lees ik) dan maar om. Komt ze ooit nog terug? NEEN. Wordt het ooit nog zoals het was? NEEN. Ze wil niet meer, ze voelt niks meer, de band die we ooit hadden (ook voor onze relatie) stelt blijkbaar toch niet zoveel voor dan dat ik gedacht had. Het bestaat niet meer, zij bestaat niet meer... of?

De kunst van het loslaten is gebaseerd op het negeren van elkaar, het slaat echt nergens op maar je moet er maar mee leren leven. Alsof je ooit tegen je allerbeste vriend van de 1 op de andere dag zegt; nou ik ben wel klaar met deze vriendschap.... tot nooit meer ziens! Het is gemeen, venijnig, het doet pijn... Het zal wederom ook wel een herkenbare gedachte van iedereen hier zijn; "Ik hoop dat je in de toekomst iemand treft die precies hetzelfde met jou gaat doen, dán weet je eindelijk precies eens hoe het voelt..." , is dit dan haat/liefde of een schrale troost gedachte?

We gaan maar door met leven en negeren... de 2e week van dit spelletje begint bijna en ik ben benieuwd wanneer het punt komt dat ze weer contact met mij opneemt. Ik put hier absoluut geen hoop uit, maar het zal wel moeten gezien ze nog een aantal waardevolle spullen van mij heeft (o.a. huissleutels) maar voorlopig maar lekker doen alsof we niet bestaan.

Dan nog iets anders, afgelopen weekend heb ik iets gedaan wat ik nooit voor mogelijk had gezien. In de kroeg en daarbuiten een meid versierd, mee naar huis genomen, gezoend en half bezopen de liefde bedreven... Ik herkende mezelf niet meer, het deed me eigenlijk niks, ik heb die meid zelfs eerlijk verteld van mijn situatie, ze deinsde niet eens terug, waarschijnlijk is het niet aan mij te zien hoe ik mij ECHT voel... Ik belazer mezelf en nu ook een ander, het scheelt weer dat zij over een aantal weken voorgoed uit Nederland vertrekt dus van eventuele toekomstmuziek was hoe dan ook al geen sprake geweest... en toch voel ik me schuldig, tegenover mezelf, tegenover die meid maar ook tegenover mijn ex... Terwijl ik nu helemaal zelf mag weten wat ik doe, het voelt niet lekker... Ben ook benieuwd of zij het 'nieuws' al heeft doorgekregen en wat dit met haar doet... waarschijnlijk niet, want ja we zijn elkaar aan het negeren... Het lijkt wel dat alles wat ik hier schrijf ik haar ooit in alle vertrouwen dagelijks vertelde... BAH waarom mist zij dat niet?