Online gebruikers
- JosephUnlal
Het is dan toch gebeurd. Ondanks relatietherapie en 3 eerdere weigeringen van zijn kant om ermee te stoppen, een kort herstel de afgelopen zomer, maar nu toch de beslissing, van zijn kant, om ermee te stoppen. Hij heeft me heel lang aan het lijntje gehouden, wilde de relatie niet beeindigen. Iedere keer als ik er niet meer tegen kon dat hij maar twijfelachtig bleef, ik de leegte voelde en zijn irritaties. iedere keer weer haalde hij me over door te gaan, weer mijn hart open te stellen. Ik heb hem zoveel gegeven, en nu wil niet meer en gaat heel snel en duwt me hard van zich af. En ja er is een 15 jaar jongere vrouw, zo cliche.
Ik ben aan de ene kant blij dat de knoop is doorgehakt maar voel een intens verdriet en pijn. Hij is ineens ook echt weg en als we contact hebben is hij snel geirriteerd en boos. Waar hij jaren nodig heeft gehad om mij los te laten moet ik dat in mijn eentje maar even in een paar weken zien te klaren.
Hoe lang blijft die pijn van dat verdriet? Wat is wijsheid, wel of geen contact. Bestaat er zoiets als een liefdevolle scheiding? Hij heeft het over een goed na huwelijk maar voorlopig is hij nog niet eens in staat tot een goede scheiding. Hij wil niets weten van mijn verdriet. Daar kan hij niets mee. Als ik het moeilijk heb en hem daarmee confronteer gaat de deur keihard dicht. Hij reageert heel gestresst op mij, wil afstand en zegt dingen waarmee hij mij het gevoel geeft dat het door mij komt. Maakt wat we hadden lelijk. 18 jaar waren we samen, echte maatjes, ik dacht een moeilijke periode, komen we wel doorheen. Niet dus.
Er moeten allemaal praktische zaken geregeld worden (wil ik zelf ook zsm doen) maar ik zit nog zo vol emoties en pijn. Wie kan me adviseren wat te doen.
@Akira
Ik ben na 24 jaar verlaten door mijn man, ook hij was er al langer mee bezig..Ik dacht dat mijn wereld verging en eigenlijk was dat ook in mijn beleving zo. Radeloosheid, wanhoop en veel verdriet.
Ik ben vorig jaar officieel gescheiden en heb ondanks al mijn verdriet, mijn hoofd er wel bijgehouden, ik hield nog van hem, maar.... ik had al teveel verhalen gehoord van vrouwen die daardoor een slechte regeling hadden getroffen en zowat op straat belanden.. wij hadden samen 1 advocaat maar ik ben daarnaast ook nog bij een andere geweest, puur om te kijken of het voor mij en de kinderen wel goed geregeld zou zijn.
Daarna ben ik aan de slag gegaan om te kijken of ik in ons huis kon blijven wonen, ook dit is gelukt.
Je moet nu aan jezelf denken anders krijg je daar later spijt van.
Er komt een hoop op je af,ik weet er alles van en liefdevolle scheidingen?? Ja dat kan als je beiden niet meer wilt, denk ik.
Kijk ook eens op cambriana.nl, daar staat veel wat heel herkenbaar zal zijn voor je.
Sterkte meid.
Letje
@ Akira
Het is hard wanneer je op deze manier aan de kant geschoven wordt.
Je ex geeft het signaal af, dat hij "geen boodschap" heeft aan jou gevoelens.
Hij wil afstand, wijst met de vinger naar jou, is heel gestresst op je, en maakt al het mooie wat er al die jaren tussen jullie was, op deze manier kapot.
Als je zelf nog eens in alle rust je blog doorleest denk ik dat je zelf ook maar tot één conclusie kunt komen.
Afstand nemen, jij van hem dan.
Ik denk dat hij heel goed weet, dat hij je verdriet aandoet, en hij daarom een houding aanneemt waarbij hij zo min mogelijk met je te maken wil hebben.
Want iedere confrontatie met jou, is als een spiegel voor hem.
Hij gaat het schuldgevoel het liefst uit de weg, ik denk dat je (zoals Letje al eerder in haar reaktie aangaf) echt voor jezelf moet gaan vechten.
Hij heeft zijn keuze gemaakt, hij is weg, het is over.
Het enige wat jou nog rest, zijn de praktische zaken die je nog met hem af moet handelen.
Omdat je nog met verdriet zit, is het misschien aan te raden maatschappelijk werk in te schakelen om je hierbij te helpen.
Ik denk dat je er verstandig aan doet, als je er vanuit gaat, dat je van hem geen begrip of steun meer hoeft te verwachten.
Ik zou het op deze manier, in jou plaats niet eens meer willen.
Laat maar zien dat je het zonder hem kunt rooien, (al heb je uiteraard ontzettend veel verdriet) maar je verdriet verwerken, daar hoeft hij geen getuige van te zijn en als je wilt praten, probeer hem maar niet meer te benaderen maar liever iemand die je wel met open armen ontvangt. Familie of een goede vriendin of hier op de site!
Je hebt aan alle kanten geprobeerd om het met hem zo respectvol mogelijk te regelen, hij wil het blijkbaar niet, dan houdt het op.
Ga voor jezelf, knok voor je eigen geluk, doet hij ook en wat hij kan, dat kan jij beter toch?
Heel veel liefs en sterkte gewenst hoor, groetjes Layla
The day afther
Dank voor jullie reacties. Vandaag weer een nieuwe dag. Het weekend is het moeilijkst. Al die vrije dagen. Werk leidt af. Ik had er wel voor gezorgd dat ik zaterdagavond een afspraak had bij vrienden, maar de zondag was zo lang en leeg. Dan maak je een ommetje, wat je altijd samen liep, maar nu alleen. Zo confronterend. Gelukkig ben ik vandaag weer wat rustiger. Het is een emotionele achtbaan waar je in terecht komt. De ene dag verga ik van het verdriet, de volgende dag sta ik weer sterk en vol vertrouwen in het leven. Moet nu wel onderkennen dat ik, ondanks mijn kracht nu echt heel kwetsbaar ben. Vooral voor hem, voor zijn stress. Hij reageert fel maar heeft het er ook moeilijk mee. het is niet zwart - wit. Ik moet hem loslaten, ophouden vragen te stellen, accepteren en tot rust komen en bovenal bij mezelf zien te komen. Vandaag heeft hij de rest van zijn kleren en veel van zij spullen gehaald. Dat ging rustig. Zelfs even een redelijk gesprek gehad. Het huis is nu lekker even van mij en daar ga ik van genieten. Heb de slaapkamer helemaal veranderd bed anders neergezet, matras omgedraaid, hem de oude lakens meegegeven en zelf lekker nieuwe gekocht! Ook zijn hoofdkussen heb ik eruit gedaan. Gelukkig heb ik een eigen inkomen dat genoeg is om goed van te leven. Deze week de makelaar en de bank. Schiet lekker op. Hopelijk wordt het huis snel verkocht. We wonen in een gewilde buurt, ondanks de crisis. Ik blijf zeker tot de zomervakantie in ons huis om mijn dochter het schooljaar rustig af te laten maken. Maatschappelijk werk heb ik denk ik niet nodig. Mijn lieve moeder belt me iedere dag, ze woont in het buitenland. Verder heb ik een paar goede vriendinnen war ik veel mee praat. Wat ik wel zou willen is een goede coach. Iemand die me kan helpen weer bij mijzelf te komen. Wat wil ik nu. Hoe ga ik verder. Goede suggesties zijn welkom. Maar eerst nu rust, rust, rustig, rustig aan. Ik wil altijd zo snel, ben zo ongeduldig en oplossingsgericht. Lieve lezers, tot later.
Best al goed bezig!
Eigenlijk vind ik dat je al heel goed bezig bent. Je hebt jezelf al enkele goede suggesties gegeven en die opgevolgd: de slaapkamer anders ingericht en nieuwe lakens gekocht. Het lijken zulke details maar die kleine dingen zijn zo belangrijk. Heb je een goede vriending die je coach zou kunnen zijn. Iemand die je kracht naar boven kan halen? Veel sterkte wens ik je in ieder geval.