En dan ben je alleen.......

Zo gezegd zo gedaan, de relatie is verbroken, echtscheiding is er echt bijna door (misschien nog een paar dagen) en ik woon tijdelijk in een veredelde studentenkamer boven een boerderij buiten de stad, totdat mijn huis verkocht is.
In het prille begin zat ik ziek thuis. Was overspannen op het werk, mistte alle luxe die ik thuis altijd heb gehad, was alleen en had geen of nauwelijks contact met de buitenwereld, vrienden (?) lieten zich kennen en zag en hoorde dus helemaal niemand tenzij ik zelf pogingen ondernam.
Het werd iets beter weer en ik kon makkelijker naar buiten, en ben naar verloop van tijd toch maar weer halve dagen gaan werken. Na een week of twee werkte ik weer hele dagen en zelfs draaide ik weer enkele overuren.

Maar het klote-gevoel 's weekends bleef en werd alleen maar erger......ik voel me alleen en eenzaam.
Als ik 1 bepaalde goede vriendin niet had gehad die mij niet stimuleerde om eens, als het lekker weer was, de deur uit te gaan, dan zat ik nu nog binnen te wachten totdat het weekend maar aan mijn neus voorbij ging.

Enkele weken geleden ging ik dus, op enig aandringen, een dagje naar de duinen, alleen. Heb een goed boek meegenomen, een drankje, een muziekje en lekker weer. Heb daar 4 uur liggen lezen, relaxen en liggen slapen. Daarna nog even langs het terras een Duvel gedronken. Alleen op dat terras dacht ik dat iedereen me aan keek met de blik "kijk die zielige gast alleen daar zitten..".
Na een half uur kon ik dat idee laten varen, gelukkig maar.

Maar nu heb ik dus elk weekend last van eenzaamheid en alleen zijn. Kom dus moeilijk de deur uit, terwijl ik een spontane, humorvolle en zoals eerder gezegd, semi-sportieve gozer ben, die altijd in is voor leuke contacten. Maar ik zie mezelf niet naar de stad gaan om : een terrasje te picken, te winkelen, te ..... en ander dingen te doen.............

Wie kan me bijstaan met raad?
Wie zegt J. je moet dit en dit eens proberen?
Wie kan me helpen?

Jumbo's blog
login of registreer om te reageren

Din, 17/06/2008 - 13:45 — MWaldo

Beste Jumbo

Ik ken het gevoel dat je nu hebt, ik heb het namelijk zelf ook.
Het belangrijkste is dat je die dingen dus juist wel gaat doen, ook al deed je die eerder met je vrouw.
Toen ik voor het eerst alleen de stad inging, terwijl ik altijd met mijn vriendin ging, voelde ik me verschrikkelijk.
Binnen het uur was ik alweer weg, de herinneringen waren teveel voor me.
De tweede keer ging het al wat beter, en de derde keer vond ik het nog leuk ook!

Het beste is nu om die contacten met je vrienden juist aan te halen. Je kunt het ze niet kwalijk nemen dat zij dat niet doen, zij weten niet hoe je je voelt nu, ze kunne het zich alleen maar voorstellen.
Samen met vrienden, dat geeft je weer een beter gevoel en de kracht dat er nog toekomst is.
Nu lijkt het allemaal erg zwaar, en ik heb het zelf ook absoluut, maar probeer nieuwe mensen te ontmoeten en doe dingen waar je nooit de tijd voor hebt gehad.

Din, 17/06/2008 - 13:52 — Jumbo

Wel voornemens maar.....

Je hebt helemaal gelijk !!!

Ik probeer ook de band met mijn vrienden aan te halen, alleen het frustrerende is, is dat het altijd van 1 kant moet komen. Van mijn kant dus........ op een gegeven moment geef je het op, dan denk je: Die is echt niet in mij geinteresseerd en ik vermoei hem/haar alleen met mijn roep om aandacht, of ben ik nu een te erge zwartkijker geworden????

En ik weet ook heel erg goed dat het een fase is waar ik doorheen moet, ik heb me zelfs dingen voorgenomen te gaan doen om zodoende nieuwe mensen te leren kennen, maar helaas is het nog alleen bij voornemens gebleven. Zoals een wekelijkse skate-tocht, gemiddeld 100 tot 150 deelnemers. Dat klinkt super gezellig, ik heb die mensen altijd benijd omdat ze het zo naar hun zin hadden, en toch komt het niet in mijn hoofd op vrijdagavond om echt die deur uit te gaan. Ik heb altijd een smoesje in mijn hoofd die mij ervan weerhoud............en als ik een keer echt zin heb, dan regent het........wet van Murphey denk ik dan.

Wie is online

Enquête