Een half jaar later, genieten van de impulsiviteit, genieten van het leven. Dan een geweldig mooie, impulsieve, spannende, maar gevaarlijke actie uithalen.

Een week lang met een oude vakantieliefde (die ik slechts één avond heb gezien 3 jaar geleden) op stap gaan... Vooraf bedenken dat je niet verliefd moet worden, maar intussen weten het toch wel te worden....Ze woont immers...in Polen...zit nog op de universiteit...tevens ik nog aan de studie...

Een week lang in een droom, een week lang totaal van de kaart, een week lang romantiek en passie, een week lang het ultieme euforische gevoel, een week lang blozen, een week lang glimlachen, een week lang trillen, een week lang.....volslagen verliefd.

Eenmaal terug... kijken naar opties, hopen op meer...Op dat moment ben je niet meer realistisch, maar je hoopt op alles...omdat dit...dit zo volslagen geweldig was...

Nu kapot van het besef dat dit het toch écht wel was....
Soms denk ik....wat doe ik mezelf toch aan...mezelf een liefdesverdriet aanboren slechts enkele maanden van tevoren....of moet ik het zien als iets unieks? Iets waanzinnig moois?

Ik weet niet wat ik moet denken....Ik ben verliefd...zij is/was verliefd...maar dit is onmogelijke liefde...

Impossible...