Nu schrijf ik het om van mij af te schrijven. De afgelopen dagen ging het redelijk goed en ja hoor..... vandaag op het werk sloeg het in als een bom!! Ik was vanuit het niets helemaal de weg kwijt. Ik voelde mij misselijk en wist niet meer wat voor of achter was. Het gevoel van ongeloof, onbegrip en onmacht nam het helemaal over. Hoe veel ik ook aan de negatieve kanten probeer te denken van onze relatie en waar ze me de afgelopen maanden doorheen heeft laten gaan neemt het gevoel van liefde die ik voor mijn ex had toch over maar ook het besef dat het er niet meer is. Ondanks dat ik heel goed weet wat ik het beste kan doen om dit naast mij neer te zetten neemt het gevoel van zelfcontrolle af. Hier op deze site krijg ik heel wat goede advies en soms moet ik wat meer lezen naar wat ik zelf schrijf. Maar tussen schrijven, lezen en handelen zitten helaas werelden van verschil.

Mocht ik nu controlle krijgen om niet de de controlle over mijn emoties te verliezen was ik al een stuk verder geweest en had ik het remedie al voor iedereen opgeschreven, maar helaas zijn wij ook maar mens. Soms denk ik dat het makkelijker was geweest als ik zoals mijn ex gewoon de knop zou kunnen omdraaien en doorgaan maar ik weet niet of ik zo'n mens zou willen zijn. Klinkt verleidelijk en ja mischien zou het mij nu op het moment helpen maar wat heeft het voor een effect op lange termijn. Ook deze emmer loopt een keer vol.

Hoop ik dat ze ooit spijt krijg? Natuurlijk hoop ik dat, alleen heb ik er nu niks aan. En ondanks alles: Het feit dat ze een nieuwe vriend heeft, mij na alles wat ik heb achtergelaten in nederland heeft ingeruild voor een ander, het feit dat ze een familieleven met consequenties voor 2 kinderen heeft beindigd en nu dus de boeman ben omdat ik niet in alles toegeef qua verdeling en verkoop van het huis (en hoe gek jullie en of anderen mij zouden verklaren) zou ik het haar kunnen vergeven en toch willen proberen. Het enige wat ik op dit moment niet zou kunnen vergeven ( waar ik dus nu ontzettend veel moeite mee heb) is het feit dat ze heeft opgegeven. Opgeven en weglopen van iets waar ik voor sta is iets wat niet in mijn boekje voorkomt. Hebben jullie wel eens een film gezien waar je het gezicht en uitdrukking krijgt te zien van iemand die net ondekt dat hij/zij door zijn of haar meest vertrouwde persoon is verraden? Nou zo voel ik mij dus. Je staat erbij en je kijkt ernaar. Je weet dat net zo ontzettend hard bent genaaid en er is niks wat je er aan kunt doen. En het laat je niet los.....

Zou je toch bijna dat knopje wensen niet?

Cola