Hoi Letje, dat probeer ik ook zoveel mogelijk aan zijn negatieve dingen te denken, het waren er sowieso meer dan de goeie momenten, dus heel moeilijk is dat niet... Liefst van al zou ik gewoon niet meer aan hem denken, dat stuk van mijn leven afsluiten en achter mij laten, maar zo simpel is het spijtig genoeg niet. Maar met de tijd zullen de herinneringen wel vervagen en mindert die pijn. Het is niet eenvoudig om opnieuw te beginnen als het vertrouwen in mannen zo goed als verloren is. Hem bellen zie ik momenteel echt niet zitten, dan wil ik hem verwijten naar zijn hoofd slingeren en ruzie kan ik nu wel missen. Het zijn niet heel belangrijke spullen die ik achtergelaten heb, maar was toen toch liever harder geweest en gewoon alles meegenomen, maar had een beetje medelijden met hem omdat hij bijna niks had buiten zijn stomme computer waar al zijn geld in stak (en het mijne!). Achteraf denk ik dan, heeft hij medelijden met mij omdat ik zijn schuld nog betaal?!? Nee helemaal niet, hij lacht me waarschijnlijk nog uit ook dat ik zo dom ben geweest om in zijn val te lopen met mijn ogen open, want ik wist diep vanbinnen dat het slecht zou aflopen. Over die mailtjes... Hij wist mijn wachtwoord en opende zelfs ongevraagd mijn mail, dat vind ik dan ook niet kunnen, dat is wantrouwen hebben, op de duur ging ik dat ook doen en zijn mail stond nog vol van enkele exen van hem, mailtjes van enkele jaren geleden die hij bewaard had, vond ik ook maar raar eigenlijk. En ja je hebt gelijk, het moet wel kunnen dat je elkaars mail mag zien, open zijn tegenover elkaar is belangrijk voor het vertrouwen in je relatie, maar dan niet stiekem zoals mijn ex deed. Als hij achter zijn pc zat (dagelijks) moest ik meerdere malen roepen als het eten op tafel stond, echt niet gezellig, werd er gek van en uiteindelijk zat ik al te eten als hij beneden kwam. Jaag me nog erin op als ik er nog maar aan denk...
Het zijn zo van die stomme dingen die de relatie kapot maken, de enige communicatie die wij nog hadden was in de vorm van ruzie. Toen het een keer zover kwam dat hij vanalles op de grond smeet is er bij mij iets gebroken, het was teveel geworden, met zo iemand kon ik echt niet meer verder, zo een rotkarakter.
Egoïsme is iets heel lelijks.
Ach, ben toch opgelucht hoor dat ik van die stress af ben, het was niet meer leefbaar in zo een gespannen sfeer.

Groetjes Sabke