Hoi allemaal,

Al een paar dagen lees ik als gast mee op deze website. Veel van jullie verhalen zijn zeer herkenbaar en aangrijpend.
Ik heb hier erg veel steun aan, ik gun niemand liefdesverdriet maar het feit dat dit gevoel schijnbaar "normaal" is maakt het iets draaglijker. Toch wil ik ook graag mijn verhaal kwijt;

Ik heb ruim 2 jaar een relatie gehad met een lieve man. Ondanks ons leeftijdsverschil (hij is 15 jaar ouder) en het feit dat hij een dochtertje heeft hebben we het leuk gehad. Maar het was ook zeer turbulent. Wij hadden zogezegd een passionele relatie. Ontzettend mooie, leuke hoogtepunten om vervolgens weer in een diep dal te raken. Ruzie's, jaloezie (voornamelijk van zijn kant), de angst om mij te verliezen, en regelmatig twijfelen van beide kanten was niet vreemd voor ons. Maar de leuke momenten waren zó mooi. Wij waren er allebei van overtuigd dat we écht bij elkaar hoorde, de liefde tussen ons was zo heftig...we moesten gewoon leren hoe we het best met elkaar om kunnen gaan. Dat ging de laatste tijd ook goed.

Toen kregen we hele erge ruzie...hij wilde mij even niet meer zien, zero contact. Ik vond het een hel...het lukte mij om hem een (kleine) week met rust te laten en toen trok ik het niet meer. Huilend naar hem toe gereden en een heel goed gesprek gehad. We zouden er weer voor gaan. Dit voorval zouden we vergeten, we waren van plan het weer lekker gezellig te gaan maken. Dit lukte helemaal prima. We hebben een heerlijke 2 weken gehad. Veel samen geweest, gelachen, gepraat....allebei tegen onze vrienden en familie gezegd dat we er weer voor gaan, dat we zó dol zijn op elkaar.

Na die twee weken maakte hij het alsnog uit. Ik kreeg een smsje. Hij zag geen toekomst samen, zag het niet zitten tussen ons, dat hij nu in de auto stapte om naar me toe te komen. Ik raakte totaal in paniek, dit zag ik écht niet aankomen. Was één grote emotionele toestand toen ik hem zag. Veel gepraat en gehuild, maar het was duidelijk dat we nu écht even een (grote) stap terug moesten doen. Ik heb eerlijk gezegd toen vaak gedacht dat het wel weer goed kon komen tussen ons. We hadden nog veel contact, veel smsen en bellen. Zelfs elkaar nog een paar keer gezien en dat was gezellig. Toen besloot ik dat ik het niet kon om gewoon contact te hebben, alsof er niets aan de hand is. Ik wilde even geen contact meer. De volgende dag belde hij mij huilend op; hij wilde me niet kwijt, wist niet wat hem bezielde om het uit te maken, de grootste fout van zijn leven!

Dus....

We gingen het weer proberen. Ik was wel wat angstig dat hij tóch weer zou gaan twijfelen. (Hij heeft in die 2 jaar regelmatig gezegd dat hij "twijfelt"...om later uit te leggen dat ik niet zo veel waarde moest hechten aan die woorden. Hij bedoelde daarmee niet dat hij het uit wilde maken. Prima, maar wel iedere keer weer een klap in mijn gezicht). Hij heeft me beloofd dat dit niet meer zou gebeuren. Hij werd gek zonder mij, wist nu écht dat ik ZIJN vrouw was. Hij zou mijn vertrouwen terug winnen, laten zien dat hij zoooo veel van mij houdt. Ik begon hem langzaam en voorzichtig te geloven. God, wat wilde ik graag dit zou gaan werken!! Ik heb mijn zwakke punten ook erkend en gezegd dat ik hier aan wil gaan werken. Hij idem dito. Een week later kwam hij toch met het bericht dat hij het niet zag tussen ons...WEER!!!! Ik werd zo boos.... Hij liet me dit wederom weten per sms, gaf aan dat hij binnenkort met mij daarover wilde praten. Hij was een paar dagen naar de andere kant van het land, en ik besloot hem niet die kans te geven om te praten. Ik was er klaar mee, boos, gefrustreerd en vooral zó verdrietig. De volgende dag dacht ik echt dat ik hier nóóit meer overheen zou komen. Ik werd letterlijk ziek van liefdesverdriet. Maar algauw gaf ik mezelf een schop onder de kont...verder gaan, afspreken met vriendinnen...afleiding, afleiding, afleiding. Toch heb ik hem 1,5 week later de kans gegeven om met me te praten. Hij liet mij ook weten het echt verschrikkelijk te vinden om mij kwijt te zijn. Eindelijk wist ik dat hij het er óók moeilijk mee heeft. Maar dit ging natuurlijk helemaal fout. Het was mijn bedoeling om het totaal af te sluiten. Maar die chemie!!! Die is echt dodelijk... Ik hoef jullie denk ik niet uit te leggen wat er toen allemaal gebeurd is.

Wonder boven wonder had ik de dag erna geen spijt, ik stond juist nog meer achter mijn keuze om geen contact meer te hebben. Dit heb ik ook eerlijk tegen hem gezegd. Hij vond dit moeilijk maar begreep het wel.
Sommige dagen gaat dit ontzettend goed. Dan wéét ik dat het beter is zo. Dat ik vast ook net zo gelukkig kan worden met een andere man. En soms stort ik weer in. No way dat ik gelukkig word met iemand anders. De meest idiote doemscenario's die je maar kan bedenken schieten door mijn hersenpan. Maar goed, dat hoort er denk ik bij...

Maar nu hebben we elkaar toch gesproken...en over een paar dagen ga ik naar hem toe, om nog eens te praten. Mijn verstand zegt dat ik dit niet moet doen, er niets mee opschiet...dat het mijn verwerkingsproces alleen maar zal vertragen. Ik moet verder, nieuwe mensen ontmoeten, mijn eigen leven weer oppakken... Maar mijn emotie wil niets liever dan hem weer zien, hem een knuffel te geven. In zijn sterke armen een (klein, onopvallend) traantje laten.

Het stomme is dat ik advies krijg van vrienden en familie, voor mij de liefste mensen van de wereld. Maar ik luister toch niet. Ik weet nu al dat ik naar hem toe ga. Ik ga wel proberen sterk over te komen...dat is het minste wat ik voor mezelf kan doen. Want volgens mij help ik mijn eigenwaarde echt naar de knoppen zo.

Liefs, Kuikentje.