Zeven hele jaren heeft mijn relatie geduurd. Ze zeggen dat je om de 7 jaar een nieuwe periode in je leven begint / aangaat.
Twee keer eerder heeft hij de relatie verbroken. Toch wilde ik weer en meer... Ik wilde met hem mijn toekomst delen zijn karaktereigenschappen waren zo goed, zo positief dat wilde ik meemaken. En klampte me daar aan vast als het slecht ging tussen ons... Helaas. Het werkte niet. Ik heb gewcht met op mij zelf te gaan wonen op hem, tot dat hij er aan toe was. Uiteindelijk wilde hij liever kopen. Na nog geen jaar samengewoond te hebben gaf hij er de brui aan. Teveel ruzies, vond hij waarin ik heel veel kwetsende dingen zei. Dat was ook zo. Maar voor mij waren het loze woorden. Een kreet om hulp, om mn angsten weg te nemen me lief te hebben. Hij zag dat niet en keerde zich steeds meer van mij af, wat bij mij resulteerde in steeds meer ruzie. Vechten voor liefde...
En nu. Nu zit ik hier. Te rouwen om hem, omdat ik hem zo vreselijk mis. Maar achteraf misschien niet hem, maar een persoon in huis. Iemand die de positieve kijk op het leven met mij wilt delen die zelf gelukkig is, zo iemand mis ik. IIk mis niet degene die mij zijn liefde niet kon geven. Die mij in de steek liet als ik verdriet had. Ik mis hem niet. Kan ik nu zeggen, hoe aantrekkelijk en verleidelijk het ook is. Hij ook. Echt mijn type.
Maar mijn grenzen zijn overschreden, net als die van hem. En het doet zo'n pijn...
Daarnaast rouw ik nu niet alleen om hem, om het gemis van een partner, maar ook omdat ik straks mijn thuis moet verlaten. En om alle materiele dingen, die we samen opgebouwd hebben. Raar maar waar. Er komt zoveel bij kijken.
Ik denk dat ik het echt kan vergelijken met alsof er iemand dood gaat. Er gaat ook een stukje van jezelf dood. Van alle liefde die ik er in gestoken heb. In onze relatie in ons huis, ons eigen plekje. Ons leven. En hoe graag ik dat wilde tot de dood ons scheidde. Hoe slecht onze relatie ook voor ons was en hoeveel verdriet we zelf er ook mee hebben aangedaan.
En ja als iemand dood is, moet er eerst een helboel geregeld worden.. daarna is er tijd om te rouwen... En pas veel later weer tijd om er boven op te klimmen.
Het is goed zo. Dat kan ik nu zeggen. Mijn toekomst is nu 1 groot zwart gat. maar misschien beter dan dat wat was...

Wendy