Vandaag ben ik bij mijn ex geweest omdat de makelaar een een taxering kwam uitvoeren. Voordat ik naar haar toe moest heb ik mij voorgenomen om sterk en vol zelfvertrouwen naar haar toe te gaan. Had me goed gekleed en goed verzorgd en ging volle moed naar mijn oude huis waar mijn ex nog in woont (met haar nieuwe vriend) om alle zaken over het verkoop van het huis te regelen. Eenmaal daar aangekomen zag ik mijn ex en kreeg een kleine shock. Niet om haar weer te zien maar omdat ik geschrokken was dat ze er eigenlijk niet zo goed uitzag. We hebben het gehad over het feit dat ik de kinderen over twee weken naar nederland op vakantie zou nemen. Vraagt ze me ineens of ik de kinderen nog een week kon houden. Nu weet ik dat het is omdat ze met haar nieuwe vriend op vakantie wil. ( iets waar ik jaren voor heb gevochten maar nooit kwam er iets van) Ik heb toen heel netjes nee gezegd. Ik wil niet de oppas zijn zodat zij lekker leuke dingen kan doen met haar nieuwe vriend. Haar gezicht trok helemaal weg. Ik zei dat ¨we¨ook nog plannen hadden om op vakantie te gaan. (we is eigenlijk niemand) Ik voelde me heel zelf verzekerd en goed om daar met volle moed rustig te kunnen zitten alsof de hele situatie mij niks deed. Natuurlijk hou ik ontzettend veel van haar en natuurlijk had ik het ook allemaal anders gezien. Maar vandaag was het voor de eerste keer in 6 maanden dat ik daar stond als een man. Als mijn eigen ik, en dat voelde voor mij als een overwinnning voor mijzelf. Ze keek heel droeving droevig uit haar ogen en heb haar toen vastgehouden en gezegd: kom hier het ziet uit alsof er iemand een knuffenl nodig heeft. Ik pakte haar vast en en met dat ik haar tegen mij aandrukte zei ze : of ben jij de gene die een knuffel nodig heeft. Ik heb haar toen losgelaten en zei: nee hoor ik niet.

Ik had het gevoel alsof ze niet in mijn ogen durfde te kijken en ontweek elke blik. Toen de taxereing klaar was heb ik meteen mijn spullen gepakt en gezegd dat ik nog vanalles moest doen en er vandoor moest (helemaal niet waar maar dat hoeft zij niet te weten.) Ik stapte in de auto en reed weg maar zonder slecht gevoel. Het voelde alsof ik een statement heb achter gelaten zo van: Het is goed allemaal en zoals je ziet ben ik verder gegaan en op mijn pootjes terecht gekomen en dit is wat je hebt laten gaan. Het voelde ontzettend goed. Ik weet niet hoe ik mij morgen zal voelen maar het belangrijkste is dat zij nu een beeld heeft die helemaal het tegenover gestelde is van wat ze al die maanden heeft gezien.

Vandaag was ik sterk en ik hoop dat ze dat beeld nog lang zal houden. (of niet natuurlijk)

Ik ga nergens meer over nadenken of hopen. Vandaag was van mij en dat pakt niemand mij meer af!!

gr, Cola