Stom. Afgelopen 2 weken heb ik mijn vrije weekenden bij hem doorgebracht. Zondag ochtend vorige week voelde ik weer pure liefde van de bovenste plank. Hij kon blijkbaar niet meer slapen en steeds als ik mijn ogen open deed lag hij naar mij te kijken. Ik was zo moe dat ik mijn ogen steeds niet open kon houden, maar de glimlach op zijn gezicht en zijn hand die mijn wang streelde bezorgde zelfs in mijn slaap nog kriebels in mijn maag. Wat later, vlak voor dat we op stonden, kroop hij nog even tegen me aan en hield me hield me nog even stevig was.

Een uur daarna was ik al weer thuis. Eigenlijk al met het vermoede dat ik niks meer van hem zou horen, ook als ik wel iets van me zelf zou laten horen. Mijn vermoedens klopte. Ik begrijp niet waarom hij zo doet, ook geen idee wat er die zondagochtend door hem heen ging. In vergelijking met mijn vorige relaties is hij dus wel de grootste idioot van allemaal. En de grootste idioot waar ik ooit het meest van gehouden heb, en nog steeds van houd eigenlijk.

Ik had na de laatste break-up nooit meer contact met hem moeten zoeken en/of aannemen. Want een hele periode ging het zonder hem behoorlijk goed met mij. Wel zat hij nog dagelijks in mijn hoofd, maar daar viel mee te leven.
In die periode heb ik toen ook een leuk persoon leren kennen, maar die heb ik uiteindelijk laten staan voor hem.

Ik begrijp ook niet van mij zelf waarom ik nog steeds zo vol van hem ben. Hij houdt toch niet genoeg van me, en ik weet dat. Maar steeds val ik weer voor hem, iedere keer loop ik weer in het zelfde gat waar ik net uitgekropen ben. Steeds weet ik hoe dit liedje zal eindigend, maar ik lijk steeds weer nog lang niet met hem uitgezongen.

Ik ben gewoon een stomme koe.