Ik voel met je mee, ik zelf ben de eerste paar dagen ook zo ontredderd geweest. Uiteindelijk heb ik hetzelfde tegen mezelf gezegd als jij en probeer te relativeren. Ik voel nog steeds die pijn, t verdriet en die eenzaamheid. Het enorme gevoel van bij hem willen zijn, hem bij je willen hebben en samen de dingen doen als vanouds, alleen dat is niet meer en dat probeer ik mezelf steeds voor te houden als ik de neiging krijg hem te bellen. Ik doe het vervolgens niet, maar ik blijf die grote leegte voelen.

Ik voel met je mee en net als vele anderen hier zijn we ook op dit punt geweest en ik moet je zeggen dat ik het net als jou heb benaderd, wat geresulteerd heeft in inmiddels 1 week tranenvrij. Ben alleen doodsbenauwd wat r met me gebeurt als ik hem tegen t lijf zou lopen. Wil hem aan een kant ontzettend graag zien. Weet alleen dat ik zwak ben en ik zou me zo in z'n armen willen werpen, dus ik vermijd het allemaal, totdat ik sterk genoeg ben alleen daarvoor te gaan wat beiden willen!

Heel veel sterkte met het helen van je hart...