Het is een dunne lijn tussen haat en liefde.... deze wijsheid haal ik uit het feit dat ik mijn ex eigenlijk haat maar ergens stiekem nog hoop dat het nog een keer goedkomt.

Als ik haar zie draai ik mijn hoofd weg zodat ik niet naar haar hoef te kijken... ze heeft haar haar geverfd... niet voor mij want ik val op blond, alhoewel... ik val op liefde maar dat gebeurt bij mij niet snel... ik word heel langzaam verliefd maar als het dan zover is dan is het voor altijd.

Inmiddels is vriendje 2 bij haar aan de beurt, dat zeggen de kinderen... en je kunt t ook maar slecht zien bij haar whats app naam... allemaal hartjes en dat soort shit... liefde maakt een tiener van sommige mensen.

Bij mij, is sinds we uit elkaar zijn, niemand anders geweest. Ik heb het gevoel dat mijn liefde op is... ik heb het allemaal in een relatie gestoken die niet voor eeuwig was... dus nu heeft 1 persoon alle liefde voor een heel leven gekregen.

Ik haat haar! maar als ze een brief zou schrijven, dus geen email maar gewoon old fashion dan zou ik hem lezen... dan zou ik hopen dat we normaal konden praten... ze heeft dit verschillende keren willen doen (praten) maar ik heb iedere keer de boot afgehouden... was te pijnlijk... kan slecht kijken naar een vrouw waar ik zo'n tijd mee samen ben geweest en die nu met een ander in bed ligt.

En als Robert ten Brink met die mooie zilveren caravan hier de straat in zou rijden zou ik stiekem hopen dat het voor mij zou zijn... is dit dan een stille hoop dat het goedkomt of dat je op zijn bankje kan zeggen dat er teveel gebeurt is en het nooit meer goed komt.

Ik heb het gevoel dat ik voer ben voor de medische wetenschap... liefde is bij mij zo intens dat ik na 2 jaar nog de hobbels er van ondervind... mn ex niet... die gaat wel door... vriendje hier vriendje daar.... ik vind dat respectloos... maar misschien ben ik dan iemand van de oude stempel of zo