Hey doubts77,
Het is idd een poosje geleden, maar zag je naam staan en dacht, dit is een bekende nickname.
Ldvd kan heel lang blijven doorsluimeren in een mensenleven, omdat je onrecht aangedaan is, door iemand waarvan je gehouden hebt, iemand die de wereld voor je heeft betekent.
Het is niet zoals je het leven voor ogen had, dat is wat zo verdrietig maakt.
Heel herkenbaar, ik heb eerder dit jaar zelf de stekker uit mijn relatie getrokken maar herken je gevoelens zeker.
Ergens is alles nu rustig in mijn leven en voelt het over het algemeen niet verkeerd maar ik weet wel dat ik niet mijn hele leven echt alleen zou willen zijn.
Samenwonen hoeft van mij niet per definitie maar iemand waarmee je kunt delen, zou toch een leuke aanvulling in mijn leven zijn.
"Eénzaamheid is killing", is een zin wat niet zomaar in je opkomt doubts.
Ik denk dat je op dit moment ook behoefte hebt aan het "niet altijd aleen zijn" maar dit is slechts mijn idee.
Ik hoor van mensen om mij heen, die toch een partner willen dat dit niet eenvoudig is.
Mensen besluiten vaker om alleen door het leven te gaan, omdat ze dit als prettig ervaren maar ook omdat ze de kans op een teleurstelling in hun leven niet meer aandurven.
Toevallig sprak ik vanmorgen een vriendin, die ook zoiets zei dat ze in haar eentje best gelukkig is, maar tegelijkertijd ook graag weer eens iemand in haar leven zou willen.
Zo voelt het voor mij ook wel, ik vermaak me over het algemeen prima hier, heb mijn familie en vrienden waar ik altijd terecht kan, en toch is het soms ook weer niet fijn, om alleen thuis te komen.
Het leven is niet altijd makkelijk en verloopt niet altijd zoals we dat graag zouden willen.
Je hoeft wat mij betreft geen sorry te zeggen, omdat je opschrijft wat je voelt, dat is alleen maar eerlijk.
Door het te delen met anderen, lees je in reaktie (nu van mij) dat wat je voelt heel herkenbaar is, ook voor mij en ik denk dat we allemaal onze momenten hebben waar we verlangen naar meer dan wat er nu is.
Ik ga er nog altijd vanuit dat het voor liefde nooit telaat is en het eens voorbij gaat komen. Tot die tijd probeer ik er net als jij alles van te maken, want tijd is kostbaar en gaat "te" snel.
Heel veel liefs en x van Layla

Ja, ik herken dat vooral zondagen alleen weemoedig en zwaarmoedig kunnen uitpakken.

Ik begrijp je goed en ik denk dat het winterseizoen ook iets mee te maken heeft
het is grijs en donker en dat voelt al sowieso triester en eenzamer aan dan wanneer de zon schijnt en je tergelijkertijd met haar stralen opwarmt, het is alsof ze toch warmte in je hart steekt
misschien helpt het wat als je vanavond een heleboel kaarsjes aansteekt en wat gezellig maakt voor jezelf; een lekkere warme hap kan ook een beetje opfleuren
goede moed en je weet je staat er niet alleen voor
als we eenzaam zijn zouden we eigenlijk meteen aan iedereen op deze site die datzelfde gevoel heeft moeten denken en dat schept wel een band en dus een beetje minder eenzaamheid, niet?
diep

Hoi Doubts77,
Las net je blog en wou even reageren.
Heb ook mijn momenten gehad dat ik dacht dat het over moest zijn en hier niet meer zo vaak kwam, de momenten dat ik dacht dat het wel lekker ging en de site hier niet meer zo nodig had.
Helaas was dat voor mij ook ijdele hoop, blijkbaar werkt het hart niet zo, voor mij ook nog niet na een jaar.
De pijn is weer in volle hevigheid terug de laatste tijd, kan beamen dat ik nooit geweten heb dat dit zo erg kon zijn, dat ik echt al weer weken met een bijna te voelen pijn in mijn maagstreek rondloop van verdriet.
Ik weet idd soms ook niet eens meer wat het echt is, of ik haar nog steeds echt mis of dat het die verkillende eenzaamheid is.
Vanmiddag ook maar een stuk gaan lopen in de polder om niet steeds binnen te zitten, even afleiding te hebben.
Dan zie ik mezelf daar lopen, voor anderen waarschijnlijk gewoon een man die een wandelingetje maakt.
Anderen die samen lopen, elkaar beethouden,soms een kus geven.
En ik voel me alsof ik op een andere planeet loop, of ik onder een soort glazen koepel loop waardoor het contact met de echte wereld er niet meer is...........eenzaamheid is killing.
Probeer het net als jij om te draaien, los te laten, te vergeten en te vergeven, maar het lijkt wel dat hoe harder ik het probeer, hoe heftiger het terugkomt.
Misschien maar niet zo hard proberen ertegenin te gaan en de emoties gewoon maar te laten komen.
Heb inmiddels wel geleerd om er iets beter mee om te gaan, om te beseffen dat het morgen ineens weer beter kan zijn en weer wat op adem kan komen.
Ik weet, en jij weet dat dit eens over zal gaan, dat de zon weer zal schijnen, ook binnenin ons, Alleen de weg er naar toe is verdomde lang en zwaar,zwaarder dan ik ooit had kunnen denken.
Hou vol, strekte,
Roel.