Eenzaamheid

afbeelding van anders

Ik ben het ondertussen helemaal beu om steeds alleen thuis te komen, te koken, tv te kijken, te gaan slapen, op te staan etc. En zeker omdat iedereen in mijn omgeving veel verder lijkt te staan. Ondertussen getrouwd, kinderen, zwanger. Op mijn werk zijn er collega's die een stuk jonger zijn die zelfs verder staan. Ben ik dan echt zo anders???

Het is nu ondertussen meer dan twee jaar geleden dat ik gebroken heb met mijn vriendin. Ik had met haar samen een bouwgrond gekocht en heb met mijn eigen handen hier een huis op gezet. Toen ik volop bezig was met de afwerking van de woning is het echter misgelopen. Ze had iemand anders leren kennen met als logisch gevolg dat we nu niet meer samen zijn.
Ik heb gelukkig het huis kunnen overnemen en woon hier ondertussen iets meer dan een jaar. Het huis is voorzien voor een gezin, twee badkamers, vijf slaapkamers en is zo goed als volledig afgewerkt. Het materiële is dus best wel in orde. De lening is wel een zware last maar ik weet me wel te redden.
Ik heb het destijds heel moeilijk gehad om de breuk met mijn toenmalige vriendin een plaats te geven, maar kan wel zeggen dat dit ondertussen echt wel achter me ligt.
Het probleem dat zich nu echt wel stelt is eenzaamheid. Een heel groot huis waarin ik eigenlijk een beetje verloren loop. Ik heb ondertussen een aantal kortstondige relaties gehad die om verschillende redenen niet mochten werken.
Ik ben het ondertussen helemaal beu om steeds alleen thuis te komen, te koken, tv te kijken, te gaan slapen, op te staan etc. En zeker omdat iedereen in mijn omgeving veel verder lijkt te staan. Ondertussen getrouwd, kinderen, zwanger. Op mijn werk zijn er collega's die een stuk jonger zijn die zelfs verder staan. Ben ik dan echt zo anders??? Ik ben heel erg bedrogen door mijn toenmalige vriendin waardoor ik in deze situatie terecht ben gekomen. Ondertussen midden de dertig, vrijgezelle vrouwen dun gezaaid en moeilijk te vinden in mijn omgeving. Dating-site wel al overwogen maar nog niet de moed gevonden.
Het alleen zijn is echt genoeg geweest..

afbeelding van bjm

@anders

he man, heel herkenbaar je verhaal. een opmerking wel...
je voelt je bedrogen, logisch, je werkte aan jullie droom dacht je...maar het was jouw droom...laat deze droom jouw nachtmerrie niet worden ! doe er wat aan voor het te laat is !
je voelt je bedrogen, maar probeer te accepteren de situatie, anders komt het niet goed ! je hebt al een droom verloren laat je er niet nog meer door afnemen ! pas als jij accepteert en los kunt laten kun je verder !

groetjes en veel sterkte man !
bjm

afbeelding van anders

Eenzaamheid

Bedankt voor je reactie BJM. Heb ze vanmorgen al gelezen en ben er de hele dag mee bezig geweest. Heeft me wel aan het denken gezet. Zal inderdaad moeten accepteren dat het mij (nog) niet gegund is, maar is allemaal niet zo gemakkelijk!

afbeelding van bjm

@anders

en dan nog iets.stop met zoeken, stop met piekeren en ga weer leven. vergeet je kinderwens, vergeet dat je daar een vrouw voor nodig hebt, vergeet je plan, want door dat plan wordt je niet gelukkig !

stop met zoeken naar vrouwen die je kinderen kunnen geven, je bent er veel te gefocused op mi en wil veel te snel. wordt weer positief, ontmoet positieve mensen, geniet van je leven en zie dan de kansen. enige dat je hoeft te doen is je ogen open te doen en om je heen te kijken. jij bent aan zet en jij dient de verandering in gang te zetten in je eigen mind !

het geluk zit diep van binnen in jezelf en als je dat gevonden hebt dan komt die zoektocht naar zingeving in je leven vanzelf...met die opmerking dat die vrouw jou zoekt, dus hoef jij haar niet te zoeken ! ...vang haar blik op op een plek waar jij niet hebt gezocht.

ik wens je veel geluk !

afbeelding van anders

Eenzaamheid

Ik denk inderdaad dat ik sinds ik een jaartje alleen in mijn huis zit en mezelf zie ouder worden nogal gefocused ben op de toekomst zoals ik hem voor mezelf uitgestippeld heb/had en ben dan inderdaad nogal hard aan het rondkijken.
Misschien dat ik inderdaad gewoon meer mijn eigen ding moet doen. Gisteren zei een goede vriendin nog dat ze haar vriend heeft leren kennen op het moment dat ze echt niet met relaties ed. bezig was.

Alles een beetje meer op z'n beloop laten zal inderdaad het beste zijn maar zal best wel wat moeite kosten..

Dank je wel voor je steun!

afbeelding van bjm

@anders

het is echt wat je vriendin zegt...laat je verlangen gaan ...en zoek net ..zij zal jou vinden op een plek waar jij het niet verwacht..je hoeft slechts je ogen open te houden
groetjes
bjm

afbeelding van chelle

@ anders

Hoewel ik niet bedoel te zeggen dat je een oppervlakkige man bent, valt het mij op dat je erg gericht lijkt te zijn op ‘invulling’—en veel minder op ‘inhoud’. Je kijkt naar je omgeving en vraagt je af waarom ‘zij’ wel de invulling (materie) in hun leven voor elkaar lijken te hebben (huwelijk, relaties, kinderen, gezin) en jij niet. Je hebt het over je huis (materie) dat nagenoeg ‘af’ is en dat het is gebouwd voor een gezin—die er niet is.

Opmerkelijk vind ik het ook dat het gebied waar je mogelijk tot onderzoek kunt komen en inzicht/inhoud kunt vergaren, wegvalt in je verhaal: “Ik heb ondertussen een aantal kortstondige relaties gehad die om verschillende redenen niet mochten werken.”

‘De vrijgezelle vrouwen zijn dun bezaaid’, schrijf je. Maar kennelijk ben je er, afgaande op bovenstaande, wel een ‘aantal’ tegen het lijf gelopen. Waarom ‘werkte’ dat niet? Waar loop jij, persoonlijk en emotioneel, tegen aan? En dan ben ik voornamelijk nieuwsgierig naar jouw beleving, jouw obstakels—en niet zozeer naar die van deze vrouwen waar het niet mee werkte.

Ik denk niet dat het constructief is, om jezelf te vergelijken met je omgeving en (jongere) collega’s, die het wel ‘voor elkaar’ lijken te hebben. Of, althans, die wél lijken te bereiken wat jou tot op heden niet lijkt te lukken. Staar je niet blind op de materie, of op hoe het er van de buitenkant uitziet. Er is geen wet, die zegt op welke leeftijd en op welke manier ‘je het voor elkaar behoort te hebben’.

Constructiever zou het zijn, om bij jezelf na te gaan, wat jou dan zo in de weg staat? Wat doe je zelf (of juist niet), waardoor je zo overweldigd wordt door eenzaamheid? Een partner behoort een ‘aanvulling’ te zijn in je leven—geen ‘invulling’.

Het huis is nagenoeg klaar: fijn toch? Voor veel mensen kost dat, ten tijde van het bouwen & starten van een gezin, heel veel investering en zorgen. Dat heb jij in ieder geval niet meer. Genoeg ruimte dus, om je in plaats van invulling, nu eens te gaan richten op de ‘inhoud’ van jouw leven, jouw persoon.

Hoe komt het dat jij je (de ‘persoon’ waar je op zou moeten kunnen bouwen, de ‘persoon’ die nooit bij je weggaat, er altijd IS), in het gezelschap van jezelf, zo eenzaam voelt? Wat is het precies, dat jij jezelf (even los van kinderen en een gezinsleven) niet kunt ‘geven’?

afbeelding van anders

Eenzaamheid

Beste Chelle.

Bedankt voor je reactie. Het is misschien inderdaad zo dat ik te hard op zoek ben naar invulling en dat ik mezelf wijsmaak dat ik verliefd ben op iedereen die me ook maar een beetje aandacht geeft.
Ik denk dat het gewoon allemaal een beetje met leeftijd te maken heeft. Ikzelf heb vrij oude ouders en heb mezelf voorgenomen dat ik dat niet zou willen voor mijn kinderen. Maar hier sta ik dan, nog ouder als zij destijds waren toen ze mij kregen.

Ik sprak inderdaad van enkele kortstondige relaties. Om eerlijk te zijn zijn het er twee. De eerste relatie ben ik begonnen met iemand die nog half in een relatie zat en echt niet wist wat ze wilde. Ze heeft echter heel drastische stappen genomen met haar toenmalige vriend. Ook een huis enzo en heeft alles achtergelaten. Was misschien van het begin gedoemd om te mislukken. Het bleef echter een hoop onzekerheid van haar kant en heb haar uiteindelijk los gelaten.
Gebrek aan inhoud is echt wel van toepassing als ik het heb over mijn tweede relatie. Een heel lief meisje met zowat dezelfde levensdoelen als ik, maar een fatsoenlijk gesprek was niet van toepassing. We hadden ook al menige hevige meningsverschillen in ons korte samenzijn. Ze dronk teveel en begon dan overal problemen te maken. Kortom eerder een achteruitgang dan een vooruitgang.

Moest toch even slikken toen ik las dat een partner een aanvulling moet zijn in je leven en geen invulling. Werd en wordt ik nog steeds stil van. Weet ook niet goed hoe hierop te reageren.
Ik heb vast werk en doe mijn werk heel erg graag. Daarbuiten probeer ik veel te sporten en ben ik veel met muziek bezig. Ik ben pas zelfs terug gekomen van wintersportvakantie met vrienden. Weet en voel ook dat ik best wel enkele goede vrienden om me heen heb.

Regelmatig ga ik ook iets drinken met vrienden in de weekends en het wordt meer dan eens al een laat. Maar ik heb daar eigenlijk eerlijk gezegd geen behoefte meer aan. Ik zou mijn invulling liever zien door te zorgen voor mijn gezin, maar dat ontbreekt er gewoon aan. En thuis zitten in de weekends, pfff. Zit al vaak genoeg alleen.

afbeelding van chelle

Alles is Mogelijk @ Anders

Ik heb met je te doen, Anders. En dit bedoel ik oprecht en niet vanuit een meelijwekkend ‘aww, wat zielig toch’ -oogpunt. Je reactie aan mij verheldert meer. Frustrerend is het, om jezelf helemaal klaar te voelen voor een verbintenis, een relatie, een gezin, voor inhoud, hier ook heel erg naar verlangen—maar met, vooralsnog, lege handen staan.

Als ik wist waar al die vrijgezelle, aantrekkelijke en intelligente vrouwen zich ophielden, had ik je mijn prijs voor het verklikken ervan allang genoemd Tong Maar helaas heb ik het antwoord niet. Net zo min als dat ik ook het antwoord niet heb voor de vrouwen die zich afvragen waar dan ‘die leuke mannen’ zich verborgen houden.

Ik lees je ook als iemand die zeker niet thuis in eenzaamheid aan het wegkwijnen is. Wellicht is het meer dat je het ‘alleen zijn’ zat bent, zou dat het meer kunnen zijn? Want zo ‘eenzaam’ ervaar ik het niet, met de vrijetijd activiteiten, de collega’s, de vrienden en de vakanties met hun. Voor zover ik dit via een blog kan beoordelen, kom je wel realistisch over, weet je terug te koppelen en jezelf helder neer te zetten. Als man heb je ook het voordeel dat dat spreekwoordelijke ‘biologische klokje’ dat voor vrouwen op een zekere leeftijd aardig hard van zich laat horen, bij jou niet ergens in de 40 de wijzers genadeloos laat stilstaan.

Halverwege de dertig vind ik niet oud. Ja, wel als je het jezelf hebt opgelegd om een ‘jonge vader’ te zijn/worden. Maar wellicht behoor je jezelf hier iets meer ruimte te gaan bieden in het accepteren van hoe het (de situatie) nu is? Alles staat nog open, mogelijkheden genoeg, toch?

Soort van ‘count your blessings, not your problems’?

*Overigens, na dit gezegd te hebben, wil hier uiteraard geen afbreuk doen aan het gevoel van eenzaamheid dat jij zegt wel te ervaren.

afbeelding van anders

Eenzaamheid

Frustrerend is het, om jezelf helemaal klaar te voelen voor een verbintenis, een relatie, een gezin, voor inhoud, hier ook heel erg naar verlangen—maar met, vooralsnog, lege handen staan.

Zo is het inderdaad, is inderdaad best wel beetje frustrerend. Ik weet van mezelf dat ik eerlijk ben met mezelf en met al mijn vorige partners maar vind het heel erg rot dat het voor mij nog steeds niet heeft mogen zijn. En het is inderdaad niet zo dat ik een leeg leven heb maar voel me toch heel vaak alleen. Zo een beetje het gevoel van het alleen zijn in een groep. Met vrienden leuke dingen doen tussen verschillende koppeltjes, heel leuk, maar uiteindelijk toch weer alleen terug naar huis.

Al een paar keer gebeurt de laatste weken dat ik maar blijf rondrijden en dingen zoeken om het alleen thuis komen zo lang mogelijk uit te stellen.

Een goede vriendin zei me laatst dat ik best eens kan gaan vissen in een andere vijver, onder je eigen kerktoren uitgaan en nieuwe mensen ontmoeten. Maar is niet meer zo eenvoudig als je al beetje ouder bent.

Vorige week nog zag ik dan in een café een aantal leuke meisjes binnenkomen maar deze waren maar in de twintig ofzo. Denk ook niet dat ze ermee opgezet zouden zijn als iemand van mijn leeftijd met hun een gesprek zou proberen aan te knopen. Is allemaal niet meer zo simpel als toen ik twintig was Glimlach

Zou mijn princess Charming nu wel graag tegen komen, maar ben er waarschijnlijk een beetje te hard mee bezig.

Dank je wel voor je steun Chelle! Ik heb er echt wel veel aan..

afbeelding van 2emotional

@anders

Hey Anders,

Iedereen is anders ! Glimlach
Daarmee bedoel ik dat we allemaal onze eigen sterke en zwakke kanten hebben. Dat maakt iedereen uniek. Ook jij bent uniek. Klinkt al beter dan "anders" he, vind je niet Glimlach
Ga op zoek naar je sterke kanten, naar je passie. Bouw aan je zelfvertrouwen door op te gaan in waar je goed in bent. Veel kans dat je daardoor veel meer aantrekkingkracht gaat uitoefenen op vrouwen, zonder dat je je er zelf van bewust bent.
Overweeg misschien eens naar een coach/therapeut te gaan. Enkele professionele inzichten en gericht gestelde vragen kunnen een groot verschil betekenen in zelfkennis en daarmee ook in zelfvertrouwen. Iets wat je echt wel nodig hebt om een nieuwe relatie te kunnen beginnen.

Veel succes !