wat een vreselijke terugval heb ik weer... ik heb een hele tijd niet zelf geschreven, maar wil het toch even kwijt. Na het hele jaar keihard te hebben gewerkt, om maar niet thuis te hoeven zitten (vorige zomervakantie was het net uit), heb ik nu 2 weken vakantie. Vakantie zou leuk moeten zijn toch? Maar ik voel me ZO eenzaam! In het jaar dat ik hier nu weer woon, heb ik helemaal opnieuw moeten beginnen, oude woonplaats in de Zaanstreek opgegeven en nieuwe baan en woning gevonden. Eigenlijk had ik bijna geen kennissen meer over. Mijn familie woont 3 uur enkele reis weg, helemaal in het zuiden des lands, dus mijn ouders kan ik ook niet zo maar opzoeken. Wat mis ik dat nu! Zo goed en zo kwaad als het kon heb ik een paar nieuwe vriendschappen opgebouwd, wat absoluut niet makkelijk was omdat ik totaal niet vrolijk was, gezien de verbroken relatie die me erg veel pijn deed. Heb ook aansluiting gezocht bij clubjes en vrijwilligerswerk. Maar ja, ik zou het zo fijn vinden om bijvoorbeeld in de avond in gezelschap te zijn!

Het begon al vrijdag, zou met een vriendin gaan winkelen maar onverwacht was haar partner thuis en ja hoor, helaas de afspraak ging niet door. Kop op, zei ik tegen mezelf, je gaat jezelf daar toch niet door laten kisten. Heb lekker voor mezelf gekookt, maar wel de hele vrijdag met niemand gepraat behalve de dokter (moest ik voor een kleinigheidje heen). Vandaag met helemaal niemand gepraat! Morgen mijn vrijwilligerswerk en voor de rest niets. Dit is helemaal niet hoe ik ben!! Ik hou juist ontzettend van mensen, van muziek, concertbezoek, gezelligheid, van leven om me heen. Heb wel beide dagen een mooie film gezien en heb ook twee poesjes sinds een paar weken, zorg goed voor mezelf en ga ook naar buiten om te wandelen en zo, maar ik word helemaal gek als ik denk aan de twee weken die voor me liggen, de meeste dagen zijn leeg. Hoe is het mogelijk dat ik op mijn 30e, met zoveel wensen en verlangens, alleen thuis zit? Het is zo lastig om je leven weer op te bouwen als je al niet lekker in je vel zit. En juist op dit soort momenten komt het liefdesverdriet na een jaar weer hard aan. Ik geef mezelf dan weer een peptalk: je gaat je leven niet laten verwoesten omdat je ex de relatie verbrak, hup je zit in een moeilijke situatie, ook dit kun je overwinnen. Maar mijn positiviteit is even op.... moest het even kwijt. Hebben meer mensen hier last van?