Eenzaam en verlaten schrijf ik deze woorden op papier.
Ik wil je omhelzen, maar je bent niet meer hier.
Als ik terugblik op ons verleden,
Voel ik me ongelukkig over het heden.
Ik zie een foto uit vroegere uren,
zo verliefd en heel gelukkig maar het mocht niet eeuwig duren.

Nooit gedacht dat onze liefde stuk zou gaan,
Maar toch wilde jij je eigen weg inslaan.
Echter op één ding had ik me niet bedacht,
Mijn hart houd meer van jou dan ik had verwacht.
Ik leefde al jaren met een muur om mij heen,
En ook jij kwam daar eerst niet doorheen.
Nu die muur dan eindelijk lijkt te zijn afgebroken,
Blijkt ook mijn hart te zijn gebroken.

Hier zit ik dan, helemaal alleen,
Zonder jou aanwezigheid om mij heen.
Misschien moet ik proberen je te vergeten.
Maar besef dat het onmogelijk is,
Want dan plots weer, voel ik dat vreselijke gemis.
Tranen in mijn ogen, tranen van verdriet.
Ik wist niet dat het zo’n pijn zou doen, de dag dat jij mij verliet.

Met mijn ogen open of dicht,
Iedere keer nog zie ik jou gezicht.
Hoor ik nog steeds jouw stem en lieve lach.
Je hebt mij verlaten, die pijn voel ik nog elke dag.
Jij had je twijfels en ik mijn angst,
Die weg ,die moesten wij nog langs.

Nu moet ik proberen door te gaan, maar daar voel ik nu nog te veel verdriet.
In mijn hart alleen die vreselijke pijn, omdat ik zo graag weer met jou zou willen zijn.
Dat ik nog steeds van jou hou is wel duidelijk,
Maar voor jou waarschijnlijk onbegrijpelijk.
Ik besef heel goed dat je mij verdriet hebt gedaan,
En daardoor zal ik misschien nooit meer aan jou zijde staan.

Graag zou ik jou mijn hart weer geven,
Dan kunnen wij samen weer iets maken van het leven.
Alle nachten zijn zo koel en kil,
Nee, dat is niet de toekomst die ik wil.
Dat ik mij groot hou, is grotendeels schijn,
want een leven zonder zou, zou voor mij het einde zijn.