Als ik sommige verhalen hier lees lijkt mijn ervaring voor anderen misschien eerder klein, maar daarom voel ik me zeker en vast niet beter. Het is allemaal een tweetal maanden geleden begonnen op reis. Ik had een avontuurlijke reis geboekt via een touroperator naar een verre bestemming, samen met een groep mensen die ik niet kende. Oorspronkelijk beschouwde ik haar louter als een reisgenoot, waarbij ik die eerste week ook vooral met een aantal anderen doorbracht.

Na die eerste week begon zij zich het wat moeilijk te krijgen, ze had last van het vreemde voedsel en water gekregen met de gekende gevolgen. Nu ik ben iemand die met iedereen overeenkomt en niet wil dat iemand tijdens de reis alleen moet lopen. Iedereen is de moeite waard om te leren kennen. We brachten samen veel tijd door, liepen praktisch altijd samen, hadden veel gesprekken over allerlei onderwerpen, hadden dezelfde interesses, kozen voor dezelfde activiteiten, ?¢‚Ǩ¬¶ Na een tijdje begon ik te vallen voor haar karakter: verstandig, zelfstandig, iemand die weet wat ze wil, maar tegelijk ook heel gevoelig en teder. Iemand die van tijd tot tijd behoefte had aan een oppeppend gesprek. Samen met haar karakter, begon ik ook haar uiterlijk te appreciëren, wat me eerder nog niet opgevallen was.

Nu, ik ben 27 en heb in feite nog nooit een echte relatie gehad. Ik was gewoon nog nooit iemand tegen gekomen waarbij ik dat gevoel had van: "Zij is het, met haar wil ik mijn hele leven delen." Dit keer was het anders, waarom en hoe, dat kan ik niet verklaren. Wellicht heeft het te maken met dat ik haar niet vanaf het begin als een mogelijke partner zag. Dat ik haar gedragingen leerde kennen, en dat ik daardoor voor haar gevallen was. Ik wist gewoon dat dit de vrouw van mijn dromen was, iemand waar ik voor altijd bij wou zijn. Maar ik ben iets verlegen, en had het in de groep moeilijk om haar mijn werkelijke gevoelens te tonen. Naar het einde toe van de reis, had ze het echter door dat ik (in haar ogen) "iets" voor haar voelde. We waren heel eventjes een 5tal minuutjes alleen en er volgde een kort gesprekje, waarbij zij het woord nam. Ik was gewoon te nerveus om één zinnig woord uit te brengen. Dit spijt me nog altijd, wetende dat ik misschien de vrouw van mijn leven aan mijn neus heb laten voorbijgaan. Dit is duizenden keer erger dan schrik te hebben om me belachelijk te maken. Er volgde een kort, vriendelijk maar vooral ontnuchterend gesprekje. De resterende dagen bleven we echter elkaar opzoeken. Het was niet zo dat ze zich ongemakkelijk ging voelen in mijn aanwezigheid.

Ondertussen is de maand Mei al ver weg en zit ik hier nog steeds depressief. Op ieder moment dat ik alleen ben, moet ik nog steeds aan haar denken. Of dat nu 's morgens is als ik uit mijn bed stap, of in de auto naar mijn werk, bij het kijken naar de tv, ?¢‚Ǩ¬¶ steeds opnieuw is het alsof er zich een film in mijn hoofd afspeelt. Het huilen staat me daarbij veel dichter dan het lachen. De tranen hebben al meermaals de vrije loop gekregen. In mijn ogen was ze gewoon perfect. Als je iemand 4 weken, 24 uur op 24 constant ziet en samen tijd mee doorbrengt, dan weet je wel iets van het karakter van die persoon. De eerste twee weken doe je je misschien wel wat anders voor dan je bent, maar dit hou je zeker geen 4 weken vol!

Door het feit dat ze aan de andere kant van het land woont, zal ik haar waarschijnlijk nooit meer terugzien. Ook het feit dat ze een paar jaar ouder is, is een extra moeilijkheid. Echter beide drempels kunnen me echter niets schelen, het enige wat ik wil is bij haar zijn. Ik besef dat dit niet kan, en dat je voor een relatie twee mensen nodig hebt die elkaar graag zien. Maar dat kan die verschrikkelijke pijn niet verzachten. De laatste tijd heb ik voor niets geen zin meer. Op een film kan ik me niet concentreren, een gezellig fietstochtje, zegt me niet meer, ?¢‚Ǩ¬¶ Een luisterend oor en schouder om bij uit te huilen heb ik niet ?¢‚Ǩ¬¶ ik moest dit gewoon even kwijt. Het verdriet is gewoon te groot geworden.

Ik weet wel dat dit geen relatie is die is afgebroken. Voor een buitenstaander kan dit verhaal misschien wel wat klein overkomen, maar zo voel ik me helemaal niet. Het voelt aan alsof er al drie maanden een stoomtrein over mijn borstkast aan het denderen is.