We zijn nu weer een week verder na mijn laatst blog, en afgelopen week heb ik een aantal dagen echt me hoofd gebroken waarom ik zo had gereageerd.. Maar na een aantal dagen verdwenen deze schuld gevoelens als sneeuw voor de zon! En had ik gisteren zelf het gevoel dat ik mijn ex steeds meer en meer aan het los laten ben. Ze kwam en komt steeds minder in mijn gedachten voor.

Dus ik ging gisteravond met een ontzettend lekker en goed gevoel op stap. Ik had ook een ontzettende leuke avond met wat andere meiden gepraat zonder enige bij bedoeling maar dat doet toch altijd even goed.

Maar op een gegeven moment werd een leuke gezellige en mooie avond weer verziekt, maar deze keer niet door mij maar door mijn ex! Ik stond met een vriend van me bij wat meiden, ik was in gesprek en had niet eens in de gaten dat ze in de buurt was (achteraf bleek dat ze voorbij kwam en mij had gezien, maar mijn vriend vertelde haar dat ik daar ook stond en het beter was dat ze me met rust liep en fijn door liep of in ieder geval weg ging. Dit heeft ze toen dus ook gedaan, maar ze had me blijkbaar aangewezen voor iemand. )

Dus op een gegeven moment komt er een meid naar me toe en vraagt: "Waarom heb jij L de vorige week geslagen?" ik wist werkelijk waar niet wat ik hoorde! Ik vroeg haar: "wat blief, waar haal je dat vandaan ik weet niet hoe je hier bij komt maar als je dat van L hebt moet zij zich nog maar eens achter de oren krabben." Op dat moment heb ik me ook weer omgedraaid en leek er weinig aan de hand.. Tot het moment dat ik me vriend wat wou vragen en ik haar met mijn vriend zag staan bekvechten, het liep helemaal uit de hand en waarom?! dat mag joost weten.

Dus ik draai me om en zie mijn ex op een afstand toekijken met een grijns op haar gezicht! Alsof ze het zelf wel leuk vond en er van stond te genieten dat het uit de hand leek te lopen. Op een gegeven moment was die meid weg en werd het weer rustig, ik zag haar een tijdje bij mijn ex staan praten. En toen zag haar toen dus staan en liep gewoon even naar haar toe om te vragen wat er nou gebeurd was wie dat waren en waar dat allemaal vanaf kwam.. Gewoon lekker kalm en zonder kwaad te worden of iets vroeg ik haar dat, maar op een gegeven moment zeg ik "Oke ik geloof je maar dat was nogal vervelend". Maar nog voor ik mijn zin af had gemaakt kwamen er een aantal meiden tussen staan en nam zij de benen zonder er eigenlijk wat aan de hand was. Dus ik ben toen gewoon ook maar weer gegaan.

Ik ben toen met mijn vriend even ergens rustig gaan zitten en hebben wat gedronken. Maar op een gegeven moment vertelde hij dus dat mijn ex voorbij liep en wat hij haar verteld had en dat ze me aanwees.

Op dat moment voelde ik me zoooo genaaid, een mes in m'n rug! ik was er dus ook echt klaar mee. En net op het moment dat ik met een vriend van me terug kwam van het toilet liepen we haar weer tegen het lijf, zij ging naar huis. Mijn vriend sprak haar aan en vroeg haar een wat dat allemaal voor had moeten stellen.

Toen kwam dus de aap uit de mouw, ze zaten blijkbaar toch bij haar in de klas en wist dus ontzettend goed wie deze meid was die even lekker kwam stoken. Terwijl ze een tijd ervoor helemaal niks vanaf zegt te weten, toen ik het haar vroeg. Nu heeft mijn vriend dus even een tijd met haar staan praten, ik vroeg haar nog iets en wou haar nog iets zeggen.. Maar ook nu vond ze het wel best en ging naar huis..

En nu achteraf ben ik er ook helemaal klaar mee en snap ik niet dat ik na de breuk nog de moeite had kunnen opbrengen om zelfs maar vrienden te willen blijven. Ik heb haar al vaker aangegeven dat het te snel was, maar ze heeft dit nooit kunnen begrijpen. En dat je haar toen begrip en tijd getoond en gegeven hebt maar er zelf dus niks voor terug krijg. Neemt niet weg dat het ontzettend spijtig is dat het nu allemaal zo af moet lopen... Maar als ze zo diep kan zinken is ze me nooit waard geweest!

En dan is het nu ook zaak om mezelf weer lekker op te pakken, ik heb afgelopen week al wel wat momentjes gehad dat ik weer lekker genoot van het alleen zijnen het echt beter zo is.. En het enige wat ik nog kan hopen is dat we beide ooit bijtrekken en dit kunnen vergeten en vergeven. Maar feit blijft dat ik er echt wel weer boven op kom!