Tja, hoe voel ik me tegenwoordig... Niet goed en ook niet slecht, beetje wisselvallig. Wat ik voel is dat er in mij een tikkende bom zit. Die op exploderen staat maar nog wordt tegen gehouden. Zolang hij hier nog is zal die explosie ook niet komen. Ik heb de neiging om gewoon door te gaan. Blik op oneindig en doorgaan.... Ik weet dat dat niet goed is, dat het eruit moet. Dat hele diepe en zware verdriet. Maar het lukt nu niet.
Hier in huis is het niet oké. We draaien een beetje om elkaar heen. Zoveel mogelijk elkaar ontlopen. O ja, we zijn heel beleefd tegen elkaar. Geen ruzies oid. En uiten zinloze zinnetjes, nietszeggend. Hoe vreemd toch dat je iemand zoveel jaren hebt gekend, weet hoe hij is en als ik nu naar hem kijk dan denk ik: wie ben jij eigenlijk? Ik ken jou helemaal niet. 't Is echt net of hij een vreemde is. Zo vreemd......
Vrijdag gaan we naar de advocaat. Opnieuw een eerste gesprek.....
Ik moet stoppen met alle waaroms? Ik weet dat ik geen antwoord krijg. Maar waarom gebeurt dit? Waarom, waarom.... Nee, stoppen nu. Niet meer afvragen, niet meer willen begrijpen.
Als ik terug kijk heb ik in de loop der jaren af en toe het gevoel gehad dat ik niet zeker van hem kon zijn. Wantrouwen? Weet het niet. Wel dat ik soms ineens naar "bewijzen" ging zoeken. Afvragend of hij mij wel trouw was. Wanneer ik die zaken voor mijzelf op een rijtje zet weet ik dat het goed is dat we stoppen. Want een relatie moet bestaan uit 100% vertrouwen. Maar dan vraag ik me ook af: komt dat wantrouwen uit mijzelf, door een vroegere ervaring, of is het iets wat hij heeft aangewakkerd?
Nu alleen nog die tikkende bom........
Lieve Odie
Hele goede omschrijving Odie, die tikkende bom. Die draadjes (rode, zwarte?) zullen niet doorgeknipt worden. De bom zal echt eens ontploffen bij jou. Er gebeurt nu gewoon zoveel, ik denk dat dat zelfbescherming is waarom je nu niet ontploft. Maar dat zal een keertje gebeuren, en dan zijn er mensen om je heen ( ik ook) er voor je om die troostende schouder te bieden. Op dat moment zijn er geen waarom vragen, maar puur en alleen verdriet. Je bent aan het knokken Odie, voor jezelf. En daarom houd je nu het hoofd boven water. Liefs, Panic
Lieve Odie
Oh wat snap ik je goed en oh wat moet het moeilijk zijn om hem hele dagen om je heen te hebben. Ik zag hem gisteravond en voelde me toen ook ineens zo triest, zo moe. Maar dan kan ik gelukkig snel naar huis en komt de rust die ik nu heb weer een beetje terug (dankzij de afleiding van mijn zoontje. Ik leef zo met je mee. Het is ook zo moeilijk allemaal. Ik heb de strijdbijl hier een beetje begraven. Ben gewoon tegen hem, vertel hem dingen (oppervlakkig en over vrienden etc), en probeer het voor ons zoontje leuk te houden. Ik probeer hem kort te zien, maar soms moet het wat langer en dan probeer ik dat ook met een glimlach te doen. Maar ik weet nu wel heel duidelijk waar ik sta. Ik wil dit echt niet meer.. Natuurlijk hoop ik nog wel dat hij gaat vechten als een beer, maar ik weet ook dat het loze hoop is, dus ik reken er niet meer op. Ik ga verder met mijn dingen. Ik had geen eigen leven de laatste tijd samen met hem, en voel me goed nu ik merk dat ik nu weer wel mijn leven heb. En ik heb het zo druk dat ik eigenlijk nauwelijks tijd heb me alleen te voelen.
Heb ook op school verteld wat er aan de hand was, en het voelt goed zo, het is definitief....ik moet hoe dan ook verder.
Geen vragen meer..
Hoi Odie,
Je omschrijft precies wat ik ook voel en heb gevoeld, en die tikkende bom (dat gaat wel over als hij maar weg is!). Ik vroeg en vraag mij ook nog steeds af, wie ben jij nou eigenlijk, ken ik je wel. Alsof er een wildvreemde voor je staat, je gaat hem ook nog heel lelijk vinden (echt dat gevoel komt ook nog). Hoe heb ik ooit van deze man kunnen houden....
En vragen die blijf je jezelf steeds stellen (in je hoofd), want antwoorden zal je nooit van hem krijgen. Immers je vertrouwd hem niet meer, heb je hem ooit kunnen vertrouwen? Ik was hem ook aan het controleren en die gevoelens komen niet voor niets. Onbewust weet je dat er iets niet klopt, maar je wilt er niet aan, te bang voor de waarheid en de gevolgen.
Alles wat mijn ex tegen mij zegt komt uit iemand die alleen maar van zichzelf houdt en niet van mij. Dan merk je hoe hard het leven kan zijn en dat je echt voor jezelf moet gaan zorgen. Lief voor jezelf moet zijn. Want van je ex krijg je die liefde niet, nooit meer!
lieve odie Die tikkende bom
lieve odie
Die tikkende bom blijft en zal zeker ontploffen als je in deze situatie door moet gaan je mist een einddoel iets waar je je op kan focussen zoals bv de scheiding . Het natuurlijk niet iets waar je naar uitkijkt maar het zal zeker een stuk rust in je leven brengen met meer tijd voor jezelf,want hoe raar het ook klinkt jij bent nu het belangrijkste want als jij je weer een beetje oke voelt is dat ook beter voor de kinderen ook zij voelen de voortdurende spanning tussen jullie beide.
het is een vreselijk moeilijke periode waar je nu voor komt te staan en waar je nog meer dan voorheen met je emoties door elkaar gegooit word ,twijfel ,woede, frustatie en vooral het waarom want net als jij snap ik niet waar de onvrede van de ander nou precies vandaan gekomen is.
Maar zolang je je eigen weg kan gaan volgen (op en neer) komt er een tijd dat je met opgeheven hoofd achterom kunt kijken en je je zelf niets hoeft te verwijten omdat jij er alles aan gedaan hebt
hou je taai xxx jojo
mezelf niet verwijten
Nee, ik verwijt mij zelf helemaal niets. Ik weet dat ik er keihard voor heb geknokt! Maar in je eentje vechten win je nooit. Een beetje rust heb ik gevonden, ik weet voor mijzelf dat het niet verder kan gaan. Dat we moeten stoppen. Mss komt hij ooit tot inzicht, maar mss ook wel niet. Ik ga niet wachten, heeft geen zin. Vandaag gaat het ietsje beter. Heb iets toegepast wat Free me had geschreven. Ik merk dat de emmer niet meer overvol zit, hij is nu 3/4 vol. Beetje lucht, voelt goed. Verdriet kunnen loslaten, beetje bij beetje. Op dit moment weet ik dat het echt goed gaat komen met mij!
Goed zo lieverd
Goed hoor, dat je je iets beter voelt, en moeilijk he dat loslaten!! Hier gaat het vandaag ook wel ok. Gisteren kwam hij ons zoontje ophalen en dronk een kopje koffie mee (ik wilde zoontje niet zo meesturen, want die wilde eigenlijk helemaal niet mee, en ik wil niet dat hij huilend meegaat en ik dan de beul lijk...). Het was zowaar gezellig, en ik kon heel duidelijk voor ogen houden dat het over is. ?Ǭ¥s Avonds met terugbrengen bleef hij weer hangen, en wat drinken. Ook dat ging goed, maar volgens mij vond hij het t?ɬ© gezellig, dus heb hem maar gezegd dat hij moest gaan. Ik heb nu geen hoop meer, ben definitieve stappen aan het ondernemen, maar merk wel dat dat gevoel wat jullie zeggen om een vreemde te zien ik dat niet heb. Hij is echt nog mijn maatje, al weet ik dat het nu bij dat moet blijven. Mijn boosheid is helemaal weg de laatste dagen, maar ik voel nu rust en zelfs berusting. Ik weet niet of dit goed is of ook een fase maar ik voel me beter. Ik kies voor mezelf maar voel rust, geen woede en haat....
Oh wat moeilijk allemaal, is dit een normale fase??
Hey Lucha
Fijn dat het ook goed gaat met jou! Tja, die verschillende fases.... Ik heb al zovele gehad. En telkens als ik denk dat ik nu echt vooruit ga komt er weer een moment dat ik terugval, die fases dus. Ben blij voor jou dat je hem nog steeds als maatje zie. Ik bedoel met een vreemde: het is net alsof ik hem niet herken. De dingen die hij heeft gedaan, altijd veroordeelde, en dan toch zelf doen. Hij lijkt nog op de man die ik lief had/heb maar er is ook een soort van kilte... En dan denk ik bijmijzelf: die vele jaren van "ons" die gaan jou toch ook niet in de koude kleren zitten? Jij moet toch ook daarvan afscheid nemen, moet toch ook wel verdriet hebben? Maar ik zie dat helemaal niet bij hem. Net alsof ie een kouwe kikker is, en dat is hij helemaal niet. Het is een gevoelig type en ik zie dat niet terug! Iedereen zei dat hij altijd zo zorgzaam naar mij toe was; nu zegt hij dat hij wil dat ik het ook goed krijg. Het voor mij zo goed mogelijk moet verlopen, hij geen schoonheidsprijs verdient vanwege zijn acties (destijd met vreemd gaan ed). Dan zie ik een beetje de oude weer terug, maar vervolgens wil hij niet vechten, helemaal niets en dan zie ik weer die vreemde. Ach weet ik ook veel. Wil d'r niet meer teveel over nadenken, ik kom dan geen steek verder. Ik MOET voor mezelf gaan!
Dat herken ik wel....
Lieve Odie, dat laatste wat je schrijft herken ik wel....hij voelt nog als mijn maatje op de momenten zoals gisteren, maar als ik denk aan wat hij gedaan heeft en het niet willen vechten etc, dan herken ik hem ook niet. Toch denk ik (door de dingen die hij zegt en doet) dat hij, als hij zijn koppigheid opzij kan zetten, hij nog wel eens tot inkeer zal komen. Maar ik ga er niet meer op wachten, en ik vrees dat als hij tot inkeer komt het voor mij te laat zal zijn. Misschien ook mijn rust en berusting omdat ik het nu accepteer en er niet meer tegen vecht. Ik snap hem neit maar tot op zeker hoogte is dat nu "mijn probleem" niet meer. Hij moet maar leren leven met wat hij gedaan heeft, ik heb niks fout gedaan...alleen teveel van mezelf gegeven....
Dikke knuffel en het komt echt ooit allemaal goed..
Lucha... het is zo waar wat
Lucha... het is zo waar wat je schrijft... Ik zit in hetzelfde schuitje als jij alleen zit ik nog een beetje in de vecht fase... mijn verstand daarentegen gaat volledig akkoord met je mening maar mijn hart is nog te zwak ... ooit hoop ik dat wat hij mij heeft aangedaan een ander hem eens aandoet... gewoon om het eens te ervaren hoe het is daar alleen te staan met je gevoel. veel sterkte je bent op goede weg!!!
he odie
zelfde hoor...zucht..niets meer aan toe te voegen...
ben dr voor je