Hallo iedereen

Ik heb al veel gelezen hier maar nog niks gepost.
De pijn en het verdriet die velen onder jullie meemaken of meegemaakt hebben, maak ik nu ook mee al heb ik wel nog een relatie.
Hij zal geen knopen doorhakken, dat moet ik doen. En ik kan het niet.
Wat maakt dat ik mij enorm eenzaam voel binnen een relatie van 5 jaar. (we wonen samen)
Er gebeuren dingen achter mijn rug, die ik misschien beter niet weet. Die ik ook niet wil onder ogen komen uit angst voor de pijn en het verdriet.
Ik leef voor het ogenblik liever in een leugen dan met de waarheid geconfronteerd te worden.
Ik ben enorm afhankelijk van hem en het lijkt of ik niet zonder hem kan functioneren.
Ik ben nog nooit alleen geweest (sinds men 16) en ik weet ook niet of ik wel kan alleen zijn. Liever verdrietig met hem, dan verdrietig zonder hem. Erg, ik weet het maar zo voel ik het wel.
Ik raak maar niet los van hem. Hij gaat gewoon verder of er niks aan de hand is en ik weet dat hij geen beslissingen zal nemen. Tja wat wil een mens meer dan iemand die zijn was en plas doet, eten maakt, er is voor hem en er zelf niks moeten voor terug doen.
Hij is lief en doet normaal, ondanks al wat gebeurt is maar ik geloof niet meer dat dit oprecht is. Voor hem is het gewoon makkelijk denk ik.
Ondertussen is hij niet meer verliefd op me, hij houdt wel enorm veel van me zegt hij maar verliefd, nee... Zij deed hem inzien dat onze relatie niet goed zit, zij begrijpt hem, met haar kan hij praten.....
Het contact met haar blijft, enkel vriendschap volgens hem niks meer.
Ik geloof het niet langer.
Zij is iemand waar hij geen leven kan mee opbouwen (afstand is te groot) maar ze heeft zo een invloed op hem...
Och ik moet mezelf niks wijsmaken, het is niet enkel door haar, er zijn zoveel zaken al misgelopen.
Hij is nog nooit te vertrouwen geweest, al kneep ik vele malen mijn ogen dicht.
Ik weet niet hoe ik hier uit raak, ik heb zo een schrik dat er iemand anders komt, iemand waar hij wel respect voor heeft, iemand waar hij het wel kan, wat wil zeggen dat het dan toch allemaal aan mij lag.
De gedachte alleen al maakt me gek.... En daarom klamp ik me vast aan wat ik nu nog heb. Het beetje controle dat ik over hem nog heb, wil ik houden. Ik kan het niet loslaten....
Ik weet wat er komt als ik weg ga, de pijn, het verdriet, ik ben al een paar keer weg geweest.
Langer dan 5 dagen hou ik het niet vol. Dan ga ik smeken om terug bij hem te mogen zijn...Dus waarom zou het deze keer anders zijn..?
Een nieuw huis, het alleen zijn, geconfronteerd worden met mezelf, IK WIL HET NIET...!