We hadden precies een week geen contact.. gisteravond 23.00 uur kreeg ik ineens een sms van hem. 'hoe gaat het met jou?' stond erin. Mijn hart maakte een sprongetje. Zou hij het net zo voelen als ik? Zou jij het ook zo moeilijk vinden als ik?

Ik heb besloten niet te reageren. Er zijn namelijk twee mogelijkheden:
1. Hij mist me. Hij wil graag contact. In dat geval zul je toch echt met iets beters moeten komen. Ik ga je niet meteen geven wat je wil. Jij wilde geen contact. Als je me écht mist weet je heel goed wat je moet doen, namelijk met een bos rozen op de stoep staan en zeggen dat je de 'grootste fout van je leven hebt gemaakt'. Dus ik ga hier niet op in. Ook als je me mist. Ga ik hier niet op in.

2. Na mijn break-down van afgelopen week wil hij oprecht weten of ik m'n leven wat meer op de rit heb. Gewoon, omdat hij dat me zou gunnen. Ook in dit geval reageer ik hier niet op. Omdat als hij echt alleen wil weten hoe het met me gaat, ik het enorm egoïstisch vind om dan contact op te nemen. Dan geef je me toch weer hoop? Dan geef je me toch geen kans om verder te gaan met mijn leven?

Ik heb besloten dat ik dit bericht moet relativeren. Als hij me zou missen had er wel in het bericht gestaan 'ik mis je'. Ik heb het idee dat hij verder gaat met z'n leven. Misschien heeft hij al eerder afscheid genomen, is hij er nu overheen, vind hij het af en toe wel moeilijk, maar is hij van mening dat het gewoon beter is zo. Als hij me écht mist of terug wil dan kom ik daar vanzelf wel achter. Ik ga het mezelf niet toestaan om nu weer hoop te hebben, om te gaan wachten, dat heb ik al genoeg gedaan. Maar ik merk wel dat het moeilijk is. Dat ik stiekem aan het wachten ben tot hij 'breekt', maar ik heb geen flauw idee of dat echt wel zo is. Toch doet de SMS me goed omdat hij in ieder geval nog aan me denkt en ik een kans heb om te laten zien dat ik sterk ben.

Ik heb wel besloten dat ik verder moet. Dat ik onze relatie is goed onder de loep moet nemen. Niet blijven hangen in het 'ik mis hem zo' en 'maar zijn gevoel kan toch niet zomaar weg zijn? Hoe kan hij me nu aan de kant zetten?'. In onze relatie kon jij niet alleen zijn. Ik heb vrienden opgegeven, me in de moeilijkste bochten gewrongen om tijd voor jou te hebben en daarnaast te werken en studeren. (Nu komt 'het is al lang verleden tijd' op de radio.. is dit toepasselijk?).

Ik voelde jouw verwachtingen, ik voelde de druk vanuit jou, om aan jouw eisen te voldoen. Om perfect te zijn voor jou. En ik ben daarin veel te ver gegaan. Omdat jij heel goed dacht te weten hoe onze relatie moest zijn. Omdat jij heel goed dacht te weten dat ik altijd te weinig tijd had. En ik heb drie jaar lang gevochten tegen jou, net zoals jij al die tijd tegen jezelf hebt gevochten. Je hebt nooit aan jezelf willen verwerken, ondanks dat ik je daarbij zo heb geprobeerd te helpen. Wil ik dan de rest van mijn leven met jou delen? Met iemand die misschien altijd zo moeilijk zal blijven? Wil ik niet liever eerst iets wat 'gewoon leuk' is, zonder al die toestanden.

Gewoon weer mijn eigen leven. Rust. Geen verantwoordelijkheden. Niet continu voor jou zorgen. Geen druk. Niet continu voor jou zorgen, voldoen aan jou verwachtingen. Weer mijn eigen ruimte. Tot mezelf komen. M'n studie afmaken, weer leuke dingen doen met vriendinnen, me geen zorgen maken dat ik te weinig tijd heb. Weer alleen zijn met een muziekje aan.

Want wat hadden wij veel ruzie. Wat hadden wij veel ups en downs. Wat kon je woedend worden om niets. Wat konden wij boos op elkaar zijn. En het daarna weer goedmaken, dat dan weer wel. Waar kwam al die boosheid toch vandaan? Waren we niet gewoon kwaad omdat het niet werkte? Dat we allebei zouden willen dat het werkte, maar dat het gewoon niet ging. En hebben we niet jaren blijven doorploeteren. Mooie momenten gehad, maar hebben we niet altijd tegen elkaar, ons en onszelf gevochten. Ben jij dan diegene die het gezien heeft? Dat het zo niet langer kon? Heb jij me gered van een ongelukkige toekomst in een relatie die ik niet volgehouden had.

Moet ik het dan maar zo zien? Zo van: ik heb 3 mooie jaren met jou gehad. Je hebt me veel geleerd. Over het leven, over liefhebben, over mezelf. Ik heb veel met jou mee mogen maken. Je hebt me een andere kant van mezelf laten zien. Ik heb mezelf enorm kunnen ontwikkelen. Deze relatie heeft me veel gegeven. Mooie herinneringen. Maar ook heel veel ruzie. Heel veel frustratie.

Dus ik moet er zo naar kijken. Dit is nog allemaal zo rationeel, het voelt nog helemaal niet zo. Maar ik blijf in mijn verdriet hangen. Ik weiger verder te gaan met mijn leven en waarom? Omdat ik denk dat jij een fout maakt? Voor jou is het geen fout. En misschien heb je dan gelijk. Dus ik ga mezelf concentreren op de positieve dingen. Dat ik straks rust heb, niet iedere zoveel dagen knallende ruzie. Dat jij nu tegen jezelf of iemand anders mag gaan vechten. En ik rust heb.

En het is moeilijk, zeker nu je een SMS stuurt. Maar ik ga mezelf niet verleiden om hier nog langer aan vast te houden. Ik ga mezelf ook niet meer voorhouden dat jij gek bent, dat je in de war bent, dat ik het niet snap. Jij bent voor mij vast niet de enige op aarde. Dan was dit nooit gebeurd. En misschien ligt er voor mij een relatie in het verschiet zonder zoveel ruzie, zoveel gezeik. Misschien ben ik daar wel veel gelukkiger mee.

Het is rationeel, maar ik ga ermee door. Momenten terughalen waarop ik zelf niet meer wist wat ik met je aan moest. Die momenten terughalen waarin ik als een bezetene probeerde mijn leven te leiden én jouw vriendin te zijn. Dat is nu klaar. Ik hoef niets meer. Misschien is het goed zo.

En nu ga ik dit herhalen. En me inprenten dat je die SMS puur stuurde vanuit je eigen egoïstische gedrag. Ik ga mezelf geen hoop meer geven (ik ga het écht proberen). Uit zelfbescherming en omdat de realiteit is dat jij verder gaat met je leven. En mijn leven lang genoeg heeft stilgestaan. Het is tijd voor mij om weer te gaan leven.