Ik moet dit verhaal gewoon van me af schrijven en waarom niet hier? Ik had een vriendin. Leuke meid. Hebben elkaar op vakantie in het buitenland ontmoet. Na die tijd veel contact gehouden en stap bij stap werd het iets. In die vakantie hadden we erg veel tijd en aandacht voor elkaar, maar na de vakantie kwam het gewone leven weer. We hadden het beide druk en kregen steeds minder aandacht voor elkaar. Ik leid een heel ander leven dan zij.

Maar op een dag werd ze wel heel kortaf. Ze had net een nieuwe baan. Ik dacht dat het aan mij lag, dus heb haar maar even met rust gelaten. Dacht dat dat het beste was.

Als ik 's avonds weer met haar in bed lag, had ze het veel over een nieuwe collega en ik maakte me stiekem toch wat zorgen. Misschien dat ze 'm toch wel erg leuk vond. Volgens haar was dit absoluut niet het geval.

Op een avond in de kroeg met vrienden werd ik door haar gebeld. Ze had die dag met iemand gezoend. Die collega. Ik heb geleerd van vorige relaties dat ik niet te boos moest reageren, dus ben erg rustig gebleven. Heb haar de kans gegeven erover na te denken hoe ze verder wil en heb haar verteld dat ik dat ook zou doen.

Ik heb nagedacht en ik kwam tot de conclusie dat ik het haar wel zou kunnen vergeven. Zij twijfelde nog en had misschien toch meer gevoelens voor hem dan dat ik in de eerste instantie dacht.

Ze belde me op. Ze wou geen keus maken. Tussen ons was het over, maar hem hoefde ze ook niet. Ze wou rust en geen mannen meer. Wat een *** gevoel...

Ik smste haar over wat praktische dingen een paar dagen later. Ze had geen tijd om te smsen, want ze was bij die collega. En of ik verder ook niet meer wou storen, want "WIJ gaan slapen".

Dat moment voelt als een messteek. Je weet even niet wat je moet zeggen. Ik heb haar verteld dat ik absoluut niks meer met haar te maken wou hebben en heb haar gevraagd hoe ze zo harteloos kan zijn.

Nu 4 maanden later, zit ik er nog mee. Ik kan ze niet samen zien en wil haar zo graag terug.